(доктор А.Эрдэнэбаярын зохиосон гэх “Ишбалжирын шүлэг зүйн судлал” /2004/, “Найман тойн Жамбалдоржийн намтар”/2009/ бүтээлүүдийн тухай шүүмж)

Уран зохиол судлалд өөрөө зохиол бүтээл бичдэг л хүн утга зохиолыг ойлгоно. Иймээс зохиолын шүүмж судалгаа хийх хүн нь өөрөө ямар нэг хэмжээгээр (цагаан бүтээл ч болтугай) зохиол бүтээл туурвидаг хүн байх ёстой гэж үздэг нэг хэсэг байсныг үгүйсгэх аргагүйг утга зохиол судлалын түүх гэрчилнэ. Харин бусдын туурвисан зохиол бүтээлийг ишлэл зүүлтгүй ашиглах, судалгааны бүтээлийг хуулбарлан өөрийн нэр усаа тавих зэрэг увайгүй үйлдлүүд гарах болсноос зохиогчийн эрхтэй холбогдох хамгийн анхны гэрээ нь 1886 онд боловсруулсан “Утга зохиол, урлагийн бүтээлийг хамгаалах тухай Бернийн конвенц” болжээ. Энэ цаг үеэс эхлэн зохиогчийн эрх нь улс бүрд харилцан адилгүйгээр 50-75 жилийн хугацаатайгаар хуульчлагдах болов. Зохиогчийн эрхийн хугацаа дууссан бүтээлүүдийн нэг хэсэг болох түүхэн сурвалжуудыг үе үеийн эрдэмтэн мэргэд судлан шинжлэхдээ тухайн эх сурвалжийн талаар тайлбар зүүлт хийж, онолыг дэлгэрүүлэн тайлбарласан бүтээлийнхээ төгсгөлд өөрийн нэрээ даруухнаар бичдэг байсан сайхан уламжлал нь төвд хэлт уран зохиолын тайлбар, орчуулга зэрэгтэй холбогдоно. Их бага таван ухаанд нэвтэрсэн эрдэмтдийн бүтээлийг дуун хөрвүүлэгч, гүүш нар орчуулан буулгахдаа эрдэмтэн хүний өндөр ухамсрын үүднээс ихээхэн ёс зүйтэй ханддаг байсан учраас монгол орчуулгын түүхэнд Бернийн конвенц зэрэгтэй дүйцэхүйц хуулийн баримт бичгүүд тийм ч чухал биш байв. Монголын үе үеийн эрдэмтэн мэргэд ямар нэгэн хуулийн бичиг баримт шаардахгүйгээр өөрсдийн ухамсарт сэтгэхүйн үйлдлээрээ зохиогчийн эрхийн асуудлыг шийдэж ирсэн бөгөөд шавь нар нь багш нарынхаа энэ сайхан уламжлалыг хөгжүүлсээр ирсэн түүхтэй. Иймдээ ч төвд хэлт монгол уран зохиолын судалгаанд “төгсгөлийн шүлэг” хэмээх нэр томьёо томоохон байр суурь эзэлж, хожмын эрдэмтэд энэ талаарх тусгайлан судлах болсон билээ.

Хэн нэгний зүрхний гүнд би амьдарч байгаа 
Тэр бүсгүй намайг гээд шаналж байгаа
Хэнзхэн соёолсон хайрын харцаа нууж байгаа
Тэнэгхэн тэр бүсгүйн нуусан харц надад мэдрэгдэн буй
 
Дурлал гэдэг хийсч ирдэгийм болохоор яая гэхэв
Дассан сэтгэл гэж тэр өөртөө итгүүлж суугаа
Миний зүг хараа бэлчээн санаа алддаг бүсгүйг
Мэддэг хэрнээ би хэлээ хаздаг
 
Бүсгүй минь харцаа бууруулаад яахавдээ
Нэгэнт л би өөр бүсгүйд дурласнаас хойш
Бусдын дотор амьдарч буйдаа баярладаг ч гэлээ
Чамд зориулж итгэлийн сэжим өчүүхэнийг ч өгөхгүй ээ

(Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл бичих | Шүлэг | Оноо: 0/0 | Зохиогч : Бусад )

ТЭНГИС 
Би
Арга билгийн давалгаа цалгилах
Алтан хэвлийн усан тэнгис
Амь бүрэлдүүлж амьдрал бэлэглэдэг
Ач нэхдэггүй ээж тэнгис
Би
Өөжин дээр нь нар асгарсан
Өөдсөн үрийнхээ сүүн тэнгис
Бүүвэйн дуугаар давалгаа нь хөглөгдөх
Бүлээн дуут намуухан тэнгис
Би
Үр минь бүдрэхэд эргээ хальж
Урд нь мэлтэрч зөөллөх давалгаа
Үр минь уйлахад эрчилэн шаагиж
Ус нь нэмэгдэх нулимсан тэнгис / НОРА 2015-07-05/

Дурласан гэж өгүүлэх
Дулаахан тэр харцанд
Бүдэрсээн би яадгийм
Баярласан би яадгийм
Бүсгүй биенд төрчихөөд
Харцанд ээрэгдэж явахгүй юм бол
Бүлээн амьсгалтан болсны
Жаргалыг яаж мэдрэх юм
Хайртай гэдэг үгэнд
Гэгэлзсэн сэтгэлээ хорих юм бол
Харамлах шаналанг эдлэх
Гунигийг яаж мэдрэх юм
Хагацаг ээ хамаагүй чамаасаа
Хар нулимс урсаг
Дурлал нь бүтэхгүй тусам
Дурсамж нь гэгээн гэлцэнэ

/Hopa/

Шармал  алтан элсэн говийнхоо
Шанхын  хурдыг  залгаж  төрсөн
Шандаст  хурдан  шагайт мөчиндөө
Шанаган  дөрвөн  эрдэнэ туурайтай

Дух магнай нь  тэг дөрвөлжин
Дуслах хөлс нь  говийн  шүүдэр шиг
Харах нүд нь  хавтгайн  буур шиг
Хамар самсаа нь  хандгайнх  юм шиг

Хавирга  сүвээ нь илүү  тоотой
Харахаас  нэг л  хачин  сайхан


Ангайж эвшээх нь Арслан  шинжтэй
Аман хүзүү нь  илүү  залгаа
Ар  зоондоо  аяга тонгойлгож
Айраг асгуулах   амны  хишигтэй

Урд  мундаа нь  өндөр  сайхан
Унаган шанх нь  өвдөг шүргэсэн
Уртлаг  нарийхан ахар  сүүлнээсээ
Ургаж гүйцсэн  өтгөн  сүүлтэй

Сольбож  хайчлах  хоёр чих нь
Сумлаж зассан  дэлэн дээ  зохьсон
Сунагар  сайхан  загасан  нуруундаа
Сувдан  тоногтой  эмээл  зоосон

Дөрвөн мөчин дөө дөмөн  тэшээтэй
Дөрвөлжин  сайхан хонин жороотой
Дээр нь мордоход  дэгэлзэж  байдаг
Дөрвөлжилж ирээд  арилжиж байдаг

Молорын бурханд  эвээгдэж төрсөн
Монгол говийн  молор эрдэнэ  мину
Мянган  агтны  тархинд  давхисан
Магтаж  баршгүй хүлэг мину зээ

Эр хонгорхон  нарийхан дуугаар
Элээ  шувуу шиг  янцгааж  ирээд
Эгэц  дээшээ  цамнан  цовхчиж
Ижлээ дуудан   тогтож яднам зээ

Шаргалтаж байдаг шанхын говьдоо
Шагшуулж  байдаг хүлэг мину зээ
Шар халтар хулангийн цустай
Шанхын   говийн  босоо хүлэг мину зээ

2015 он 7сарын  20нд
Б.Улаанхүү

Чиний сэтгэл яг мод шиг
Миний сэтгэл яг навч шиг

Урьхан хаврын салхинд соёолох цэцэгсийг дагаад
Уяхан хонгор сэтгэл минь хэнзхэн дэлбээгээ нээж билээ
Ургаа моддын мөчирөөс цухуйх навчистай зэрэгцээд
Үнэн сэтгэлийн чинь үзүүрээс анхны хайр минь нахиалж билээ

Хайраас чинь ургаж итгэлээр минь бөхлөгдсөн миний сэтгэл
Хавар дуусаж намар ирэхийг зөнгөөрөө мэдрэвч
Үүрдийн юм шиг чиний тэвэрт дэндүү итгэхдээ
Өнгөн зүрхийг чинь мөнхийн гацуур мэт төсөөлж билээ

Нэг л өдөр навчис гандан хаялж эхэлсэн
Нимгэн сэтгэл минь тэднийг дагаад чамаас бударсан
Будагсан хайг минь навчистай хамт намрын салхинд жиндэх үед л
Болчимгүй зүрхийг чинь мөнхийн гацуур биш гэдгийг мэдэрч билээ

Хавар иргээд ирэхийн цагт модод дахиад л нахиална
Хорвоогийн жам юм даа, модонд буруу байхгүй
Хатсан навчис харин газартаа шингээд үлдэнэ
Хэцүү ч гэлээ тавилан хойно навчинд гомдол байхгүй

Навчсыг дагаад хөрсөнд шингэсэн гэнэн сэтгэл минь
Нарны хайранд соёолж, дурлалын бороонд дэлгэрнэ
Навч шиг нимгэн энэ сэтгэл гацуур болон сүндэрлэх үед
Намайг тойрох хаврын модод намрын салхинд шаргалтна

Чиний сэтгэл яг мод шиг
Миний сэтгэл яг гацуур шиг

Гэтэж байгаа чоно шиг сүрлэг сайхан галбиртай
Гийн гоотой уухайнд чихээ сольбон эргэцэж
Үргэсэн зээр дүүлэх мэт дэгдэхэд бэлэн харагдана
Үзмэрийн алтан сийлбэр адил үнэхээр ганган харагдана

Хүнгий голын хүрэн зээрд хүлэг мину
Хүний заяанд учраа юу даа хүлэг мину
Тасарч уусаагүй цусанд чинь мөргөе
Тахиж шүтсэн уул усандаа залбиръя

Мярайж байгаа төрх нь монгол Алтайн эрвэс шиг
Молцог хоёр чих нь монгол чонын удам шиг
Морин заяанд төрсөн манай Хүнгийн хүрэн
Монгол нутагт удамшсан миний нутгийн буян

Хүнгий голын хүрэн зээрд хүлэг мину
Хүний заяанд учраа юу даа хүлэг мину
Тасарч уусаагүй цусанд чинь мөргөе
Тахиж шүтсэн уул усандаа залбиръя

Зогсож байгаа төрх нь зормол барьмал юм шиг
Завхан Хүнгий голын удам дамжсан угшил
Хөллстөө зогсож байгаа нь хөөмөл цохьмол юм шиг
Хүрэн эн зээрдийн удмууд хүнгий голын хурдаа

Хүнгий голын хүрэн зээрд хүлэг мину
Хүний заяанд учраа юу даа хүлэг мину
Тасарч уусаагүй цусанд чинь мөргөе
Тахиж шүтсэн уул усандаа залбиръя

2015 он 7сарын 1нд

Б.Улаанхүү Б.Батзориг дүүтэйгээ хамтран бичив

Сүүн зам татуулсан тэртээх тэнгэрийн хаяа
Сүүмийн бүүдийж холдсон чамтай минь ижилхэн
Сүрэг шувуу нисэн буун дэгэнцэх нь
Сэтгэлийн минь утсыг барин тавих чамтай ав адилхан

Түмэн бодлын хэлхээ чиний зүг анирдахуйд          
Түймэр болон хөгжөөд төдхөн замхрах юм
Талд ганцаар давхих эргэмэг хүлэг шиг
Таны зүг тэмүүлэхүйд зүгээ алдан төөрөх юм

Хоолой зангиран бодол болсон ч
Харин төрх чинь сарниад үзэгдэхгүй юм
Хүслийг хяслаар хорьдог орчлонг яалтай                                
Хүнийг хүлээлтээр хүлдэг тавилан гачлантай

Ахиад бидэнд учрах тохиол үгүйгээс хойш
Аз жаргал ерөөгөөд үлдье                                                       
Бяцхан зүрхэндээ дурсамж бүхнээ түгжиж
Баяртай гээд гар даллан үдье дээ

Б.Батцэцэг

Уйтан зүрх минь намрын навчистай хөл дор хөглөрч
Урагдсан сэтгэл минь горьдлого тээн чимээ сонордсоор
Урт холын хэчнээн чиг өдрийг өнгөрүүлсэн юм бэ
Ухаарах тэнхэлгүй явсаар өдийг хүрчээ

Гандсан тэрлэг шиг бодол минь сүүмийгээд
Ганцаардан шаналахдаа чиний зүг харуулдсаар
Газар дээрх хэчнээн чиг өдрийг үдсэн юм бэ
Гарцаагүй чамайг л хүлээсээр өнөөг хүргэжээ

Цөхрөл гэж хэрэв байдаг юм бол
Чамтай хамт надаас сарнин одож
Зам зуурын хүнээс ч сураг тань тасарч
Зүүдэнд хүртэл үзэгдэхээ больж

Цайдмын талд шувууд жиргэхэд ч
Цасан дороос яргуй цухуйхад ч
Цахилгаан цахилж аадар орсон ч
Цэцэгс дэлбээлж шүүдэр буусан ч

Цэргийн тангараг чамтай хамт өргөчихсөн юм шиг
Цээжин тушаа гараа тавин цэх зогсоод
Цаг товлоогүй энэ л болзоондоо
Цаг ямагт бэлхэн байна

Цуурай хадахад хүртэл
Чиний хоолойг гэж бодон мөрөөсөж
Цасан шуурахад ч
Чамайг даараа болов уу гэж санаа зовнино

Чинийхээ дуу хоолойг бусдаас ялгахгүй
Чиний ирэх харгуйгаас нүд салгаж чадахгүй
Чиний ирэх үгүйг ч мэдэхгүй
Чин үнэндээ цэцэн бэр гэдэг нь би л лав биш дэг ээ

Б.Батцэцэг

Ширгэшгүй булаг мэт оргилох ижий таны минь хайр

Шижиртэх галын дөлөөс ч илүүтэйгээр намайг төөнөдөг шүү ээж ээ

Сайхан цэцэг шиг дэлбээлсэн сүүн ургамал таныхаа хайранд

Сар жилийн уртад мөнхөд өлгийдүүлэхсэн гэж санадаг юм аа

Дахилт:

Ээж ээ, таны минь энхрий харц, ялдам инээмсэглэл

Энэ орчлонгийн хамгийн дулаахан нь

Ээж ээ, таны минь хайр, таны гэсэн бүхэн

Эргэх хорвоогийн хамгийн дулаахан нь

Ухаарал өгч урам хайрлах үгсийн тань чуулган

Улам ихээр сэтгэлийг минь бүлээцүүлдэг шүү ээж ээ

Солонгорон харагдах тогос адил таныхаа

Сургаалын үгсийг үргэлж л сонсохсон гэж боддог юм аа

Дахилт:

Ээж ээ, таны минь энхрий харц, ялдам инээмсэглэл

Энэ орчлонгийн хамгийн дулаахан нь

Ээж ээ, таны минь хайр, таны гэсэн бүхэн

Эргэх хорвоогийн хамгийн дулаахан нь

Элбэрэл хайрын дээд ижий минь та

Эргэх орчлонд урт насалж л үр намайгаа жаргаа

Илч гийсэн энгэрт чинь туниад

Энэ л хэвээрээ дандаа дулаацахсан гэж хүсдэг юм аа

Дахилт:

Ээж ээ, таны минь энхрий харц, ялдам инээмсэглэл

Энэ орчлонгийн хамгийн дулаахан нь

Ээж ээ, таны минь хайр, таны гэсэн бүхэн

Эргэх хорвоогийн хамгийн дулаахан нь

Б.Батцэцэг

Там л гэх юм, диваажин л гэх юм
Там, диваажин гэж ер нь юу юм
Тарчилж зовж байвал тэр там уу
Тайван амьдарч байвал тэр диваажин уу
Та нэг хэлээд орхи доо

Тамтаггүй ядуу, тахир дутуу нэгнийг
Тамд амьдрагсад гэж болох уу даа
Хахир хатуу амьдралтай нүүр тулан тэмцэлдэж
Хатаж орхисон зүрхэндээ гал бадамлаасан
Хамгаас хүчирхэг тэд диваажинд амьдрагсад

Тансагт умбагч, жаргалдаа ташуурагчдыг
Тэртээх диваажингийнхан гэж үзэх үү
Эд хөрөнгөө бусдаас бөөцийлөх гэж
Элэг зүрхээ эмтэлж суугаа тэд чинь
Ээдээ ёстой тамд амьдрагсад

За тэгээд зовлонгийн өмнө гудайхгүй
Зориг зүрхээ хурцлан урагшилж
Зоргоор амьдрагсад л диваажингийн эзэд
Зорьсон зогсоолдоо хүрэх гэсэн золбоот нөхөд л
Зол жаргалант тэр диваажингийн оршин суугчид

Б.Батцэцэг

Газрын бартааг дагаж гүйсэн
Ганц морь Галбын унага
Гандсан өвсний өндөр түрүүнээс
Ганц нэгхэн шүүрэн хатирна
 
Галны өнгөтөө галбын говьруу
Ганцаараа гүйсэн ганцхан адуу
Газрын баримжааг үнэрлэж танин
Гэдсээ татан хөнгөрөн хатирна
 
Зэрэглээ хөвөлзсөн шаргал нутгаа
Зээр торолзсон галбын говио
Зэлэн дээр янцгаах ижил сүргээ
Зорин зовон туриглан хатирна
 
Нутгийн захаа үнэрлэж таньчихаад
Нүдэндээ баяртай янцгааж ирээд
Нэг сайхан хөрвөөж шилгээчихээд
Нэхэл хатуутай цаашилан хатирна
 
Унаган нутгаа дурсан хатирна
Уусан шандаа санан хатирна
Унаган ижилдээ яаран хатирна
Уудам говьдоо эрхлэн хатирна

Таана ханхалсан шармал говио
Тарлан цогин туулан хатирна
Танил сайхан элсэн говийнхоо
Тоостой чулуу шаригтал хатирна

Таарсан сүргийн тэг дундуур
Зүсэн зүсэн яаран хатирна
Тамирдаж сульдахыг мэдэхгүй
Тэр л чигээрээ цогин хатирна

Галбын говийн гүймэл унага
Гарсан газраа гүйгээд ирлээ
Гал шиг шаргал сайхан говь доо
Ганцаараа хатиран гүйгээд ирлээ

Өндөр хангайн цэнхэр уулсыг
Өндөлзүүлэн өндөлзүүлэн орхиод ирлээ
Өнгө нь шаргал галбын говь доо
Өөрийн чадлаар гүйгээд ирлээ хурай хурай хурай
 
2015 он 6 сарын 19 нд                   Б.Улаанхүү

Тооноор тусах нартай

Толгой өндийн мэндлээд

Тугал үхрээ дуу хадаан бэлчээчхээд

Тунгалагхан шүүдэрт хөл норгон туучсаар ирдэг

Малчин жаалын өглөө бүхэн жаргалтай

Малынхаа зүг харуулдан суухдаа баясалтай

Эрийн сайнаар унага татаж ус авчихаад

Эрэлхэг баатрын дүрээр ижийдээ тусалчихаад

Үеийн багачуултай айраг тавин дэмбээдэж

Үе үехэн голын эрэг дээр айл болон тоглодог

Малчин жаалын үд бүхэн хөөртэй

Магнай дүүрэн аз жаргал гэрэлтээстэй

Хором болгонд таван эрдэнээ хараачилж

Хонь малаа хотлуулж дуусчихаад

Айл саахалтындаа үлгэр домог сонсож, шатар нүүчихээд

Амрах цагтаа гэртээ тухлан саатдаг

Малчин жаалын үдэш бүр сайхан

Маргаашийг угтах гэж тэрүүхэндээ догдлоостой

Хонинд явахдаа алсын бараа ширтэж

Хол ойрын уул усаа ажиглана

Нар өөд харан хэвтэж

Нартын диваажинд байгаа мэтээр мушилзана

Малчин жаалын өдөр болгон гайхамшигтай

Монгол хүүгийн сэтгэлийн жаргал тэр л гэлтэй

Б.Батцэцэг

Түүний сэтгэл нэг л тавгүй. Унтах гэж хичнээн хичээсэн ч нойр нь яг л салхинд хийсэх хамхуул адил алга болж, харин олон жилийн өмнөх дурсахыг хүсдэггүй тэр дурсамж улам бүр сэргэж байлаа. Заяа бослоо. Гал тогооныхоо өрөөнд орж, хүйтэн ус аягалж аваад цонхоор харав. Шөнийн хот аниргүй. Тэргэл саран тэртээ дээрээс өнгийж, аальгүй одод түүнийг шоолж байх шиг санагдав. Гэвч “Хөөрхий минь ядарч яваа бололтой. Өмссөн олигтой хувцасгүй, өлөн хоосон л  байх шиг байсан” гэсэнТуяагийн үг түүний толгойд нь байн байн эргэлдэж байлаа. Тэр Батхүүгийн тухай бодох тусам үзэн ядах биш харин өрөвдөж байгаагаа л мэдэж байв. Батхүү гэж түүний анхны хайр. Тэр хүнийг хажуудаа байлгах гэж, хамтдаа амьдрах гэж Заяа нулимсаа ширгэтэл уйлсан. Өөр хүүхэнд хайртай болчихоод өлгийтэй нялх хүүхэдтэй нь хаяад гарсан тэр өдөр ч гэсэн тэр хүрээд л ирэх байх гэж шөнөжин нойргүй хонож байсан. Тэр өдөр Заяагийн хувьд яг л амьдралынх нь сүүлчийн өдөр шиг санагдаж байсныг эргэн дурсав.

Орхимж дээл малгай нь онцгой зохисон ламаахай

Олон түмний нүдэнд өхөөрдөм хөөрхөн ламаахай

Найдан бурхны шүтээнд намбатай мөргөдөг ламаахай

Насан худгийн ёрөөлд намайг дагуулдаггүй ламаахай

Үеийн хүүхэд  шогловол уйлж мэдэх ламаахай

Үзэм чихэр ээжээсээ нэхэж мэдэх ламаахай

Үе үехэн тэвэг өшгөлж үймүүлж мэдэх ламаахай

Үдшийн бүрийд тарни хайрлаж

Ээждээ харин адис хайрлаж

Эмээдээ харин ном уншиж өгдөг

Инээдмийн энэ ламаахай чинь

Ирээдүй том Гэгээнтэн

Зуны энэ өглөө нам гүмхэн өвсний толгой дээр буусан шүүдэр наранд гялтайн бөнжигнөнө. Мал сүрэг ялаа батганаас өмнө өглөөний сэрүүнд аль хэдийн бэлчээрт гарч цаг наранд баригддаггүй хөдөөгийн их ажил аль хэдийн эхэлжээ. Нар унахаас өмнө усандаа явъя гэж бодон Дэндэв тэмээндээ усны савнуудаа ачин хөдлөв. .Дэндэвийг булаг дээр ирэхэд тээр доор харагдаж байгаа цөөвтөр адуунаас өөр малгүй байлаа. Саваа буулгаж байтал ойрхон унага үүрсэх сонсогдов.Эхлээд сайн анзаарсангүй булгийн доохно цөөвтөр адуу харагдаж байсанд тэнд л унага үүрсээ биз гэж бодон савандаа усаа хийж эхэлтэл бүүр хажууханд ахин унага үүрсэв.Дэндэв өндийгөөд сайн харвал өөрөөс нь холгүй түнгэний толгой хөдлөн нялх хээр унага гарч ирэв.Янцгаах аядавч дуу нь бүүр гарахаа байж хоолой нь сааралтжээ.Хөөрхөн моодгор сүүлээ хөдөлгөн ялаа үргээн шөмбөгөр хошуутай толгойгоо хаялан зогсож байснаа буцаад түнгэрүү орчихов.Дэндэв хойноос явсаар түнгэрүү орвол булгийн хажуухан намаг дунд нэг бараан адуу уначихсан байлаа.

Хаа сайгүй ханз үсгэн чимэглэл бүхий сургуулийнхаа орчноор алхан харих замдаа Катя өдөр бүрийн дадал ёсоор замд байдаг хүнсний жижиг дэлгүүрээс тараг, жимс сэлт, басхүү Энэрэлд зориулан жижиг савтай ундаа авахаа ч мартсангүй.  Тэд зүгээр л бие биедээ жижигхэн ч гэсэн бэлэг өгөөд сурчихсан тийм л гэгээн найзууд билээ. Ямагт л инээмсэглэж байдаг найрсаг зантай худалдагч эгч энэ тэрхэн асууж, оюутнуудад хятад хэлний амьд дадлага болж өгдөг нь тун ч сонирхолтой. Хичээл тараад Оросоос ирсэн хэдэн найзуудтайгаа өрөөнийхөө монгол оюутныг танилцуулна гэж амласан учир Энэрэлийг авахаар баяр хөөр дүүрэн орж иртэл хаалга нь дэлгээтэй байлаа.

Харах нүд минь сохорсон гэж намайг бүү зэмлээрэй
Хатан зүрх минь бөхсөн гэж намайг битгий буруутгаарай
Хатирах замын уртад халуун шарх минь ихэдсэн болохоор
Ханьгүй үдшийн харанхуйд уйлж суугааг минь ойлгоорой

Хэзээ мөдгүй дуусчихмаар ч хэт удаан гуниг
Хэмжих аргагүйн зовлон даанч гашуун хөврөлтэй
Хичнээн цагаар хүлээсэн ч захирч болохгүй шаналал
Хэрсүү занг минь эвдэж хайлах цас шиг өмлөнө

Хүрээ татсан хүүхнүүдийн гал халуун цогон дунд
Хүдэр ганган залуучуудын янжуур зуусан омгон дунд
Хүзүү гулдайж үзээгүй бүсгүй миний зүрхэн дунд
Хүндүүр даасан шаналал нэвт хөндлөн орших юм

Бардам догшин харцанд минь нулимс тогтохоо больж
Басаж ээрсэн эргэлзээ хоолойн үзүүрт тулах юм
Балга балгаар залгисан гомдол цээжинд минь хурахад
Бяд заасан тэнхэл сул сульдан унах юм

Олон удаа гуниагүйд орчлон намайг уучилаг
Орхиод яваач гэж зүхээгүйд зовлон намайг уучилаг
Ододтой тэнгэрт залбирхад бурхан намайг уучилаг
Одоо л дөнгөж эхэлсэн амьдрал намайг уучилаг

          Амрагч олны дунд ганган дэгжин усны хувцастай, баяр хөөртэй нь аргагүй инээлдэн наадаж, бие бие рүүгээ усаар цацалцаад л тунгалаг усанд сэлэн шумбаж, тэврэлдэн эрхлэх хос залуусыг хэн ч, хаанаас нь ч харсан цагаан атаархал төрөхүйц аз жаргалтай сайхан харагдана. Тэднийг ажжээ суусан хоёр налайсан хүний нэг болох Төмөр гэгч насны мөнгөн шүүдэр ганц нэгээрээ тунарч эхэлсэн буурал санчигаа илбэнгээ: - Залуу нас ч сайхан даа гээд усны малгайгаа авангаа инээмсэглэхэд зэрэгцэн суусан хижээл насны намбайсан намбалаг Мэргэн дарга:  - Хэлээд яах вэ. Ингэж л явдагсан даа гээд малийтал мишээж цааш үргэлжлүүлэн яриа дэлгэх гэтэл гар утас нь дуугарав.

         - Миний хүү ямар хурдан гүйдэг юм бэ, хүү минь хамгийн мундаг нь шүү гээд л ээж нь Анирхүүтэй хөөцөлдөн, хүүгээ өхөөрдөж байрныхаа урд талын цэцэрлэгт хамтдаа тоглоно. Цэцэрлэгт үргэлж салхилдаг охин эмээгээ гараас нь түшээд хөгжилтэй инээмсэглэж, алаг бөмбөг тэвэрсэн өнөөх жаалхүү аав ээжтэйгээ хөтлөлцөн, бүр хог ухдаг сахалтай өвөө хүртэл шуудайгаа үүрчихсэн бүгд л тэр цэцэрлэгт байж байх юм.  Навчсаа дааж ядан саглайсан том модны сүүдэр дэх сандал дээр аав нь налайн суугаад хүүгээ харж хөөрч баярлан инээмсэглэнэ. Нэг харахнээ “Танихгүй эгч” ирчихсэн аавынх нь хажууд сууж байх юм.

khongor014.jpg
Хэмжээс: 600x595 108k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 3171

khureltogoot-32.jpg
Хэмжээс: 600x450 133k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 3344

orkh-005.JPG
Хэмжээс: 600x450 98k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 3682