Харин одоо би зүгээр л бодож байна. Үнэндээ бол энэ танд огтхон ч хамаагүй. Угтаа бол. Гэвч яах вэ? одоо бол би өөрөө өөртэйгөө л хамт бодож байна. Болж л байна. Болохгүй ч юу байхав. Ядаж энд би хүссэнээрээ хашгирч, галзуурч, солиорсон ч болно! Мэдээж одоо огт өөр зүйл бичнэ.

Эмэгтэй хүн гэж хачин аймшигтай үйлийн үртэй улс юм. Гэсэн бодол дандаа л оюун санааг минь зүсэх болов эсхүл зүсдэг болов. Бид чинь, би чинь хэн билээ? дээ. Эр хүнээс ялгаатай нь, эмэгтэй хүнд ариун “сав” гэж зүйл бий. Хамгийн нандин байх ёстой, учир нь энд “маргааш” бүрэлддэг тул эмэгтэй хүн л ариун байх ёстой. Гэж би бат итгэсэн хүн. Угаас итгэсээр ч байх болно. Эмэгтэй хүн. /Энэ бяцхан охидыг хараал идээсэй. Мэс хүргээд л үрээ алчих юм аа!/

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн салхинд, бороонд, цасанд гомдож баярлаж чаддаг” гэдгийг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн шаналахаараа үсээ үзэн яддаг” гэдгийг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн бороонд норж байхдаа ч шүхрэн дороо хүслээ нууж явдаг” болохыг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч яагаад “Эмэгтэй хүн толинд өөрийгөө харж байх даа хорвоо ертөнцийг дурлуулмаар сайхан гэдгээ өөрөө мэддэггүй” болохыг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн өөрт нь бүх нууцаа дэлгэсэн мэт харагдаж байгаа боловч цаана нь үснийх нь ширхэг шиг олон нууц үлддэг” гэдгийг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч яагаад “Эмэгтэй хүн нэг л дурлавал, бүхнийг хаяж, амьдралаа ч дуусгаж чадахаар их зоригтой болдог” болохыг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч яагаад “Эмэгтэй хүн энгийн нэг хөзрийн мэргэнд хүртэл бат итгэж, түүнийгээ үнэн гэж бодоод, худал байхад нь үхмээр санагддаг” болохыг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн хэн нэгнийг хайрлахаараа “туйл”- руу ойртотлоо өөрчлөгдөж чаддаг” болохыг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн яагаад өөрт нь хайртай хэрнээ бардам зан гаргадаг” гэдгийг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн хайртай хүнээ өглөөний нартай, амьсгалж буй агаартайгаа, алхаж буй замтайгаа, бууж буй шаттайгаа, харж буй тэнгэртэйгээ, автобусны зогсоол дээрх хүмүүстэй, идэж буй өдрийн цайтайгаа, оройн хоолтойгоо, бичиж буй үзэгтэйгээ, зурж буй зурагтайгаа, жаргаж буй нартай, уйтгартай сар тэгээд бороотой, цагаан цастай, дэлхий ертөнцтэй хамтад нь санаад л, бодоод л байдаг” болохыг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч, яагаад “Эмэгтэй хүн хайртай хүнээ өөртэйгөө хамт үүрд гавлачихаад, хэдэн жилээр ч хамаагүй хүлээж чаддаг” гэдгийг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн хайртай хүнийхээ өгсөн гялгар цаастай чихрийг хүртэл “хорвоогийн амт” гэж нэрлэдэг” болохыг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн хайртай хүнээ согттолоо уучихаад ирэхэд нь эрх чөлөөтэй байсных нь төлөө уучилж чаддаг хачин хүмүүс” болохыг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүнийг өөрт нь туйлын үнэнч байх ёстой гэж боддог шигээ өөрсдөө хэзээ ч туйлын үнэнч байх” талаар бодож, үүнийг мэдэрч ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн хайртай хүнийхээ дурласан эмэгтэйг хүртэл хайрлаж чадах тэнэг хүмүүс” гэдгийг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн хайртай хүнийгээ өөр хүнтэй хамт байхыг нь харчихсан хэрнээ, хайртай хүнээ буруутгах биш, өөрийгөө буруутган, дахин бүхнийг шинээр эхлэх гэж оролддог” болохыг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн хайртай хүн нь өөр хэн нэгнийх бол, ядахдаа хүүхдийг нь төрүүлэхийг хүсдэг” гэдгийг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн хүүхдээ хайртай хүнтэйгээ л ижилхэн царайтай байгаасай гэж хүсдэг” болохыг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүн хайртай хүнээ аавтайгаа л адилтган боддог” болохыг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч яагаад “Эмэгтэй хүнийг салхинаас чанга алгадаж орхичихоод, дараа нь тэдэнд уучлаарай гэхэд л буцаад, эргээд ирдэг, өчүүхэн амьтад” болохыг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүний өдөржин бэлдсэн хоолоо дахин, дахин халаагаад нөхрөө орой ирэхэд нь инээмсэглэн угтах шаналант догдлолыг” ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүний гомдол үргэлжид ердөө л нэг баглаа цэцгээс ч өчүүхэн үнэгүй” болохыг ойлгохгүй.

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүнийг бүрэн таньчихлаа гээд л харахад инээмсэглэл нь хүртэл төгс хууралт байдаг” гэдгийг ойлгохгүй...

Эрэгтэй хүн хэзээ ч “Эмэгтэй хүнийг бүрэн мэдэрдэггүй” гэдгээ ойлгохгүй.

*** Some text missing..., 

2012 оны 4 дүгээр сар 23

Э.Бүжинлхам

Эх сурвалж- http://septemberflower.blog.gogo.mn/index.html

 /Намрыг мартагсад номоос 2012 он/

Одоо би...

Шөнө бүхэн шархадсан далавчтай

Шаналант зүрх сэтгэл минь

Нөмөрсөн гэзэгтэй минь хамт асгарахад

Түүнийг сүлжиж чадахаар хүчтэй болсон...

Одоо би...

Чиний нүд рүү цэхлэж хараад

Чамд уй гунигт живж буйгаа

Хэлж чадахаар тийм их тэнхэлтэй болсон...

Одоо би...

Нүдээ зангидаж

Нулимсаа залгиж сурсаан

Хайрт минь!

2012 оны 5 дугаар сар 14

Э.Бүжинлхам

Намрыг мартагсад яруу найргийн түүврээс /2012 он/

Үс минь нам унтчихсан хойгуур

Үнэрийг минь үнсэх гэж зүүд чинь ирэв

Тэнгэр лүү гараа сунган залбирав би

Тэр надад чамайг гуниглаж буйг хэлэв

Тэссэнгүй ээ, тэгээд л би..

Нулимсаа тайрчихлаа...

Гэнэт ирээд араас минь тэвэрдэг

Гэрэл тээгч ганцаардлаа тайлж тавив

Өмсгөл минь хүртэл гунигт дуу аялахад

Өө, бас л чадсангүй ээ, би...

Сэтгэлээ ч гэсэн тайрчихлаа...

Чичирсэн хөшиг минь надаас далдчин

Чиний тухай бодлууд цонхоор үсрээд л...

Ийм хачин шөнүүдийг би хэчнээн удаа үдэв ээ?

Ингэж бодмогц л, үс минь цурхирав....

Тэвчишгүй нь ээ, тэгээд л би

Зүрхээ ч бас тайрчихлаа.... 

2012 оны 5 дугаар сар 4

Э.Бүжинлхам

Үнэнг минь илчилж өөрийн минь нууцыг тайлах
Үг гэж итгэсэн-үнэн минь... үнэн хорогдох шүлгүүд минь
Ганцхан минийх гэж хэлж чадах-ганцхан минь
Гарыг минь далавч болгон хувиргах тэнгэр минь
Өргөстэй шүлгийг минь цэцэг гэж хардаг зүрхэнд
Үзэгдэж болохгүй шүү! өөртөө ороод нуугдчихаарай
Гэрээслэлийг минь-хайрын захидал шиг мэдрэгчдэд
Гэрэлээ түгээв ээ! зугтаачихаарай... шүлэг минь
Амьдрах хүсэл туйлдаа хүртэл үл төрөх солиотой эзэндээ л харин
Амьдрах итгэл судас руу нь тарьж орхиорой, шүлэг минь чи...


2012.07.25

Э.Бүжинлхам

Чамтай хамт тэр өдөр удаан алхсан, намар байсан 
Задгай үсээр минь салхи тоглоод л байсан
Харамласандаа чи харандаагаа надад өгсөн
Үсээ шуухыг чинь харах дуртай гэж худал хэлэхэд чинь
Инээдээ барих гэж ямар их хичээсэн гэх вэ? 
Чамтай хамт ертөнцийн төгсгөл рүү явахад ч бэлэн байсан
Нүцгэн шилбийг минь өвс ороон, цэцэгс зүүгдээд салахгүй байсан
Нүдийг минь хариулан байж намайг дагуулаад чи цардмал замаар
Нүүрэндээ тийм хайрлам, гэрэлт төрх тодруулан явж байсан 
Инээдээ барих гэж би ямар их хичээсэн гэх вэ? 
Чамтай хамт л бол хаана ч гэсэн амьдарч чадах зоригтой байсан
Сүүлчийн бороо хацар норгоод л, уруул шүргэн байсан
Хүйтэнд даарчихвал өвдөнө шүү гэж намайг хуураад 
Хүрмээ нөмрүүлэн, борооноос нуух чинь л дулаахан байсан
Инээдээ барих гэж ямар их хичээсэн гэх вэ? 

2012 оны 9 дүгээр сар 29

Э.Бүжинлхам 

Чамайг санана...
Санахаараа цонхоор ширтэнэ
Кофе ууна
Тэгээд ном уншина
Эсвэл унтах гэж оролдоно
Үсээ нөмрөөд хөдлөлгүй сууна
Ширхэг бүрийнх нь шарх мэдрэгдэнэ
Тэгээд өвдөлтийг нь намдаах гэж сүлжээд нойрсоно
Эсвэл асгасан чигтээ шөнөжин сэрүүн хононо...

Чамайг санана
Санахаараа шүлэг бичнэ
Үзгээ тас хазна
Эсвэл гудмаар алхана
Тэгээд тэнгэр лүү харна
Нүдээ аниад залбирна
Хуучны дуу аялана
Нүргээнт хөгжимөө чангална
Тэсэлгүй санаа алдана...

Чамайг санана
Санахаараа тагтан дээрээ зогсоно
Чичирсэн өөрийгөө тас тэврэнэ
Тэгээд онгоц хийсгэж тоглоно
Нисгэсэн онгоцоо жигүүртэн гэж нэрлэнэ

Чамайг санана
Санахаараа гүнжийн нулимст үлгэр ярьж өгнө
Түүнийг саранд хүртэл ургаарай гэж хэлнэ
Бороо л битгий ороосой гэж бодно
Тэгээд харанхуйгаас ч гүн харанхуй болно
Гунигаас ч шаналант гуниг болно
Нулимснаас ч гашуун нулимс болно
Нулимсаа балгаж орхивол зүрх хорсоно...

2012 оны 5 дугаар сар 22-26

Э.Бүжинлхам

Мэдрэмжүүд минь л намайг бүтээн босгож, нураан сүйрүүлдэг
Миний гэрлийг түгээгч, харанхуйг цацраагч халдашгүй гүн зангирлууд минь 
Гарт минь хүрээч! Нигүүлсэл минь, нэргэгч тэнгэр минь
Гадаах ертөнц надад хачин санагдахаа хэдийнээ больжээ! 
Тэнгэрийн гунигт нүд, газар ширтсэн уйтгарт харцыг 
Тэнгэрийн цоорхой үүлсээс асгарч буй борооны үгийг 
Тэнгэрийн дээр гараа алдлан хашгирч буй улаан нарыг 
Тийм ээ! Тэдний л тухай бичиж, өөр дээрээ эрээчин сараачмаар! 

Цаг хугацааны өөртөө нэхсэн дүүжлүүрийн олсноос 
Цагаан даашинзтай савлан тоглох дурсамжууд шиг минь 
Хов хоосон хэрнээ биеийг минь дүүргэх тунгалаг тэнгэрийн
Холын холоос ширтэн буй тэр харцыг... цэв цэнхэр нүдийг 

Ээ, анзаарахгүй байж, харахгүй өнгөрч боломгүй нууцат минь
Эндээс хурдлан очих галт тэрэгний сүүлчийн зогсоол минь
Салхинд савчих гэрэлтүүлэг мэт бүдэгхэн сарны 
Санаа алдахад нь савссан уур мэт үүлс минь ээ, үзэгч минь ээ! 

Гарт минь хүрээч, хуруунд минь гэрлээ нэмээч
Ганцаардлыг чинь илчлэх зоригыг өгөөч! Тэнгэр минь... 

2013.1.10

Э.Бүжинлхам  

Намар. Өөдгүй бороо. Ёстой л нэг асгарч байна даа. Би чамд хайртай. Эрүү нь чичрээд л, гар нь салганана. Шар аяга. Дотроо кофетой. Чамайг би удаан хүлээсэн. Дугтуйгүй захидал.

Дотор нь ганцхан ширхэг өнчин навч. Хатчихсан. Үгүй ээ, хатаачихсан. Урт шаргал долгионтой үс. Зүүн талдаа цэцэг хатгачихсан охин. Эсвэл бүсгүй. Юу юугүй уйлах гээд байгаа нүд. Уйлчих гээд.

Тэр үед намар байсан. Бяцхан суурин. Арван хэдтэй жаал хүү. Дугуйтай хүү. Өдөржин цэцэрлэгт “нисээд л” байдаг хүү. Түүнтэй хамт өдөржин дүүлдэг охин. Хонгор шаргал үстэй охин. Гэзгэн дээр нь цэцэг ургадаг охин. Гутлаа тайлчихдаг хүүхдүүд. Хөл нүцгэн хүүхдүүд. Навчис үйрүүлж тоглодог дуучин зүрхтэй хүүхдүүд.

Тэр үед дахиад л намар байсан. Бяцхан суурин. Сургуулийн төмөр хашаа. Модод чимээгүй чагнана. Хонгор шаргал үс. Салхинаас харамлам. Үсийг нь илбээд. Удаан суугаад л баймаар. Шөнө байсан. Энхрийлэм. Энхрийлэл. Би чамд хайртай гэж хүү хэлнэ.Үүлс тэднийг ичээгээд л. Навчит бөгж. Навчаар хийсэн бөгж. Ингээд л гэрлэчихсэн. Гээд итгэчихсэн охин.

1

Түүний амьдардаг газрыг дүрсэлбэл, гэрэлтэй гэхдээ харанхуй. Яг “маргааш” гэдэг үгээр орлуулж болохуйц нүдний боолттой тэрбээр, зөвхөн өнөөдрийг л харж чаддаг юм байна. Ямар ч байсан тэр далавчгүйгээс гадна, гаднах хэлбэр хийцийг нь харваас бурханы “ариун” мутраар бүтээгдсэн нь илт гэмээр хүн дүрстэй ажээ. Харин цээжийг нь нэвтлэн харахад улаан зүрхтэй мэт боловч тэндээс хөв хөх амьсгал ханзлан өндийхөд судас минь тасрах шиг л болов. Габрелийн түүний талаарх тэмдэглэл.

Сэржээ. Тэр гэнэт л огт будаг хүргэж үзээгүй байсан хүрэн нүдээ тас хараар буддаг болсон юм. Түүнээс хойш тэр өглөө болохоор л нүдэн дээрээ харанхуйг зурах болов. Хэн ч түүний нартай харцыг дахин олж үзсэнгүй.

Сэржээ. Урьд нь хөндлөн зураас ч тэгшхэн зурж байсанаа санахгүй байв. Гэнэт л тэр бүсгүй цав цагаан цаасан дээр зураг зурахаар шийдсэн юм. Гол нь тэр цаас цав цагаан байсанд охины уур ихэд хүрч гэнэ. Тэр толины өмнө нүцгэн биеэ удаан харлаа. Тэгээд хөх чемоданаас хамгийн сайхан даашинзаа гаргаж өмсөв. Үсээ сул задгай тавьжээ.

Гэнэт нэг бяцхан шувуу цонхоор өрөөнд орж ирэв. Өөрөөс нь өөр амьд амьтан энд амьсгалж буйд тэр ихэд талархаж гэнэ. Тэгээд зургаа зурж эхлэх гэтэл түүнд ганцхан хар өнгийн харандаа байсан нь тоогүй хэрэг. Тэгээгүйсэн бол хөгийн шар нарыг яг өнгөөр нь зурах бодол түүнд их байсныг бурхан л гадарлах байх.

Эхлээд бүсгүй цаасны яг голд нэг бяцхан өрөө зурахыг шувуу харав. Тэгээд энд хэн байгааг асуулаа. Яг л хуучны танил шиг ээ ярилцах тэднийг хэн нэгэн харсан сан бол... Гэтэл бүсгүй биш, охин түүнд энд дуулаад л байдаг нэг зүрх, уйлаад л байдаг бас нэг зүрх амьдардаг юм аа гэж хариулав...

Агаарт хүртэл хэн нэгний ертөнц хөглөрөх

Амьдрагсдын дунд амьдрагч байх хэцүү юм!

Ганцаардлаас зугтах гэж, гутал ч үгүй зүрхээ чирээд

Гадагш гүйн гарлаа ч, ганцаархнаа л байх оромж хайв...

Есөн давхарын эзэнгүй шат, хүйтэн шат

Ердөө л энд би чимээгүйтээ ширтэлцэн суугаад

Яг бусад шиг, тув тунгалаг инээмсэглээд...амьсгалмаар авч

Яагаад ч ганцаардлаа өнчрүүлж чадахгүйгээ мэдрэв...

Хаяж явсандаа гэмшин, эргээд түүнрүү очюу гэтэл

Хажууд минь зогсож сүүдэрт минь гавлагдсан ганцаардал

Гараас минь атгаад, нулимсыг минь арчин аргадаад

Ганцхан түүнийг иртэл хамт байхыг зөвшөөрөөч гэв...

2011 оны 8 дугаар сар 21

Эрдэнбаатар Бүжинлхам 

Эх сурвалж : http://septemberflower.blog.gogo.mn/index.html

Үснийхээ ширхэгтэй хамт гуниг сүлжээд

Өглөө бүр өрөөнөөсөө инээмсэглэн гарнам

Хамгийн сүүлчийн зогсоол хаана болохыг мэдэх ч

Хамаг хурдаараа тэр л зүг тэмүүлэн яарнам...

Цуурчихсан зүрхнийхээ хэлтэрхий бүрийг гээлгүй

Эвлүүлж аваад торонд хорьчихсон би

Цуурай мэт хоосон амьд явахын чимээн дунд

Энгэртээ дүүрэн итгэлтэй чихээ бөглөн алхнам...

Үдэш бүр, амьдрах ийм эгшиглэнт-эмгэнэл гэж

Өдрийн тэмдэглэл дээрээ тодоос тод биччихээд

Өрөөстэй номын завсраас балга ус гуйх ганцаардалтайгаа

Өчигдрөөс халаасалсан багахан эрх чөлөөгөө хуваалцнам...

Одод тэнгэрээс бутран, үсийг минь задгайлсаар

Одоо л эндээс далавчаа дэвсээр уйтгар нисэн одно

Өчигдөр шөнөжин таазан дээр хадсан харцнаас минь зугтах

Өрөөгөөр минь дүүрэн..................өлгөөстэй энэ их гунигыг ээ ээ... 

Эх сурвалж : http://septemberflower.blog.gogo.mn/index.html

mongolia2007year-178.JPG
Хэмжээс: 600x450 81k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 4036

ubr-008.JPG
Хэмжээс: 1280x960 602k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 4125

zam-016.JPG
Хэмжээс: 600x450 131k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 4362