Хяргас  нуурын  хөвөөн  дээр
Хүйгээ  салгасан  унага  минь
Хүн  байгаль  хоёртойгоо
Хүж  барьсан   хүлэг  минь

Хэцүү  хадныхаа  энгэр  бэлд
Хөхөндөө  цадсан  унага  минь
Хүнгий  голын  хүрэнүүдийн
Хүлгэн  хурднуудын  залгаа  минь

Хүнгий  голын  домог  болсон
Хүрэн  зээрдийн  удмууд  минь
Хяргас  нуурын  уснаас  уусан
Хүнгий  голын  хүрэнүүд  билээ

( Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл [] | Шүлэг | Оноо: 0/0 | Бусад )

Тэртээх тэнгэрт, саран авхайн дэргэд гялалзах
Тодоос тод гэрэлтэх од юм чи
Бүүр бүүрхэн намайг илбэх
Бүлээн салхины амьсгал юм чи

Хавар эртийн яргуй шиг дэлбээлж
Хачин ихээр баярлуулах догдлол юм чи
Хааяахан намайг төөнөх
Хатан зоригт галын дөл юм чи

Үүр цүүрээр сэтгэлийг минь ариусгах
Үүрээр анивчих цолмон юм чи
Үзтэл удаанаар намайг ширтэх
Үүрдийн жаргалант нар юм чи

Салхи татуулсан аргамаг хүлгийн
Шанханд нь зүүгдсэн хийморь юм чи
Долгио урласан тунгалаг мөрний
Тохиол бүрдсэн дусал юм чи

Чи надад ивээлээр ирсэн
Чин зүрхний тольт юм
Чи надад дууч шувуудтай нисэн ирсэн
Чандын гэгээн хүслэн юм

Би чамдаа эрдэнэ шигтгэсэн илд байж чадахгүй ч
Бүүдгэр орчлонг хамтдаа илээх түшиг тань байя
Би чамдаа үнэт чулуун хөөрөг байж чадахгүй ч
Бие сэтгэлээрээ цагаан уул цэцэг тань байя

Тэнгэр лүү харах бүрт тийм сайхан болдгийг

Шувуудад атаархдгийг,

Нүдэнтээ ч итгэхгүй баярлаж, нүүгээд явчихмаар санагддагийг

Уртаас урт гараа алдлаад уулийн салхи, хүйтэн бороо, горхины хэмнэлээр нэвт амьсгалдгийг

Ор мөргүй алга болох бүрт нь гунигт зүрхээ эрэн хайдгийг

Одоо нэгэнт хамаагүй болсон хором бүрийн түгшүүрт мэдрэмжээ суллаж орхидгийг

Нэг л өдөр хамгийн сонирхолтой аялалд гарч

Хаврын тэнгэрийн нэгээхэн хэсэг болдгийг

Тэнгэр лүү хараад л тийм сайхан болдгийг

Тэнүүчилж оргоод хаа нэгтээ алга болдгийг

Бөх гэгч нь унтаж, хэзээ ч сэрэхгүй гэж тангарагладгийг

Бүр зүүдэлсэн зүүдээ хүртэл нойрсуулж орхидгийг

Хаанаас ч хамаагүй ирчихээд тэгээд л яваад өгдгийг

Хавар, салхи, жаргалтай нарны гэрэлд дулаацаж орхидгийг

Төсөөлөл, мэдрэмж, түүж цуглуулах энгийн ахуйгаа тогтоож яддагийг

Өнөөдөр маргааш, өнгөрсөн цаг хугацаануудаас хэн ч ирэхгүй бас явахгүй

Өмнөө зөвхөн дэлгээстэй өвч сэтгэлээ бариад нисэж сурдгийг

Далавчаараа шувуудтай төстэй болж, эрх чөлөөгөө эрж олдгийг

Дассан, хэтэрхий автсан бүхэн зүгээр л амьдрал болдгийг

Тэнгэр лүү харахад л тийм сайхан болдгийг...

2015 оны 5 дугаар сар 8

Уянгалаг  сайхан  буйлаа  нь
Уртын  дууны  айзимтай
Урт сайхан  хүзүү  чинь
Угалзан  хээний  гаргалтай

Урд  хойноо  сагсайсан 
Урт  хялгасан  зогдортой
Угсраа  хоёр  бөхөн дөө
Уул  толгодын  зөгнөлтэй

Уужим   сайхан  нуруун  даа
Уртын   жингийн  сорвитой
Тамиртай  дөрвөн  мөчиндөө
Төгс  дүүрэн  тэшээтэй
Таана  хөмлийн  амтанд
Таргалж   тэвээрэн  ширээлэж
Ташуу дөрвөлжин  ташаан даа
Тамганы  ормон  тэмдэгтэй

Чамаасаа хагацахаас л бусдыг үзлээ эх орон минь
Чанх дээр чинь долоон бурхан од байдаг гэж би итгэдэг
Аав, ээж, багш ах цөмөөс нь хагацсан хэрнээ би
Амьд мэнд, аз хийморьтой яваад л байх юм
Энэ лав таны буян хишигээ
Эх орон минь

Намрын чинь нуурын дугараг дугараг бидэрийг
Шувууны унагасан нулимсных гэж хэн ч билээ надад хэлсэн
Намтар цадигийн чинь зузаан хуудасны шаргал шаргал толбыг
Нэл цусны толбо гэж хэн ч билээ надад бас хэлсэн
Энэ бас үэнэ байх
Эх орон минь

Цаст уулс нь цагаан салхитай
Цайдам тал нь цэнхэр салхитай
Эгц эгцхэн байц хад нь хар салхитай
Ээрэм их говь нь алтан салхитай гэж
Эрдэнэ баавай миний багш хэлсэн
Энэ бас үнэн байх
Эх орон минь

Түймрийн галан хэл өвс ороон мод таслан тамлаж байна
Түйтгэрт энэ гай гамшгийг хэн тарив, бид л тарьсан
Цөмөөрөө хайртай гэж цээж дэлдэн хашгиралдавч
Цөөхөн нь хувинтай ус барин түймэр лүү гүйж харагдана.
Эх орон минь
Сулинхээрийн тухай урьд би шүлэг бичсэн сэн
Сул хурд тэр морины тухай домогт нутагсан
Өнөө хүний нутгаас тал нь өндөлзөж
Өчүүхэн сүйнд худалдагдсан
Өрөвдөлт бэрийн нүдээр
Өргөст торны цаанаас
Өндөлзөж байна
Өгсөний буруу болохоос
Авсаных нь буруу биш ээ эх орон минь

Адуу янцгаахыг сонсоогүй
Азгүйтэн олширч
Хуур хүнгэнэхийг дуулаагүй
Хувьгүйхэн ихэсч
Аалзны шүлс шиг атгаг сэтгэл
Авах шулахын донтон бид чинь
Амин зуулгын хүйтэн дайнд
Алалцаж байхад
Ариутгалын цасан шуургаар
Уйлан шуурч байна. Та
Зөв өө. Эх орон минь
Эрэл хурд – Дамчаа - Эмошны гүнжүүд
Ээрэм тал, уул, ус задгай цагаанд уярч байхад
Эрэг доорхон нь төмөр мангасууд
Элс хайрга, чулуу идэн эвшээж
Эгнэгт та нурсаар л хорсоор л байна
Энэ надад хамаагүй гэж үү
Эх орон минь

Аргал түүж яваад ээж минь газар тэмтрэхдээ
Ариуссан тэнгэрийн хүрэл сум атган тэсэж гэртээ ирсэн гэдэг юм
Алдхан бие бас нэгэн цагт ёолон унах нь жам агаад
Адлахгүй, сэжиглэхгүй тэврэх нь хэн билээ. Эх орон минь . Та
Ад шидийн хорвоод би
Амьд сарнай гоо бүсгүйд сөхөрч
Арчаагүй намайг тэр тоосны алчуур шиг сэгсрэхэд
Ахиад олонтой учирна бос гэж
Алтанзул, цээнэ, сэржмядагаараа
Аргадаж босгосон нь та билээ
Эх орон минь
Эгнэгт бурханаас заяасан
Yйлийн үрт эх минь ээ.

Сураг холын харь орноос ч төмөр гав таслан
Сул хатираар хүлэг морь нь гүйж ирдэг эх орон минь
Сувдан сондор шиг их л ганган цуваандаа уйлалданхан
Сугаа улайтал шувууд нь нисч, хүсч ирдэг эх орон минь

Хэлхэн бадаг шүлгэндээ
Чамайгаа яахан багтаана эх орон минь
Хэрүүл, хараал, зүхэл занал
Аллага дээрмээс залхаж гүйцлээ
Хэлд орохдоо хүүхэд хүртэл
Хараалын үгээр амлаж байна
Хэн буруутайг нь залхаан цээрлүүлж аль эх орон минь
Хэвтэж шингэхийн цагт ганц алд газраа хайрла.
Эх орон минь.

Өмнөх үг - Үүр цайж байна

Уран зохиолд өөрийн зам мөрийг гаргах амаргүй, тэр хэрээр сайн сайхан, саруул гэгээн бүхэнд ойртож байдаг. Тэгээд ч уран зохиол хэмээгч өөрөө аугаа ертөнц болох тул хүссэн бүхэн хөл тавиад байдаггүй.
Миний бие Ш.Сундуйжавын богино өгүүллэгүүдийг уншаад их замд нэгэн сайн хүүтэй дөрөө харшив хэмэээн баярлав.
Өнөөдөр манай уран зохиолд богино хэлбэрийн хүүрнэл зохиол ховор бөгөөд тэр хэрээр хэрэгцээ өндөр байдаг. Тэгвэл Сундуйжав ур ухааны чансаа шалгасан энэ төрөлд чармайсан нь нэн сайшаалтай. Энэ цөөн өгүүллэгүүд дотор анхны хайр, гэнэн атлаа өрөвдөлтэй хагацал, эцэг эхийн элбэрэл, мунхаг үрээ нулимсаа царцтал хүлээсэн хөөрхий эх, хүн чанарын үлэмж цагааан сэтгэл гэрэлтсэн, нэг үгээр амьдралд байдаг юмсыг өөрийн ухааны шүүлтүүрээр шүүн тунгаасан бүтээл орсон нь анхаарал татав.
Ш.Сундуйжав Морин жилдээ аргамаг сайн хүлгийн дөрөө таваглав. Унасан эзэн нь хийморьтой, унаа хүлэг нь холч байхын ерөөлийг эрхэм дүүд өргөн барив.
Энэ номонд "Үүр цайж байна" гэсэн гэрэл гэгээ гийсэн нэртэй бичил таталбар бий.
Миний бие энэ үгээр өмнөтгөл үгээ нэрлэв. Сундуйжавын уран бүтээлийн үүрийг эндээс уншигч та бэлхэнээ анзаарах буйзаа.
Сайхан бүхэн өмнө байдаг. Тиймээс зорьсон хэрэгцээ сэтгэл шулуун, сайн хүү, сайхан зохиолч яваарай гэсэн чин сэтгэлийн үгээ эрхэм дүүд дайв.

Монгол Улсын Соёлын гавьяат зүтгэлтэн
Санжийн Пүрэв

Та уг номыг уншихыг хүсвэл Интер ном, Аз хур номын дэлгүүрүүдээр зарагдаж байна. Утас : 91164574

Ш.Сундуйжав : Эргэн дурсахад /богино өгүүллэг/

Ш.Сундуйжав : Чоно /богино өгүүллэг/

Тэгэхэд би найзындаа оччихоод буцаж явсан юм. Нилээд ч орой болсон байлаа. Нарны халуун элч буурч байшин барилгын сүүдэрт хүүхэд багачуул шуугилдан, өвгөд хөгшид хуучлан суух зуны адаг сарын налгар сайхан орой автобус ч мөд ирэх шинжгүй. Уг нь товчлоод алхчихдаг дөт зам бий л дээ. Алхах дутам сэтгэл догдолж арваад жил энэ хавиар яваагүй гэхэд яг л хэвээрээ байшин барилгууд, гудамж талбай, барилгуудын ханан дээр биччихсэн үгс, үлээж буй зөөлөн салхи нь хүртэл нэг л дотно гадаа тоглох хүүхдүүд, орцны үүдэнд ярилцан зогсох охид залуус, нялх хөөрхөн дүүгээ салхинд гаргаж яваа бяцхан охин, нарлан суугаа хөгшчүүл, сэтгэлдээ нэг л юмыг үгүйлэн, дотроо чимээгүй дуу алдан алхална. Алхах дутам өнгөрөн одсон гэнэн бага нас руугаа алхам алхамаар, аажим аажмаар очиж явна уу? гэмээр. Энэ замаар бороонд норохдоо норж, нартай өдөр нь сүүдэр бараадан, үдэш орой намуухан сайханд нь автаж мөн ч олон алхсан даа. Энүүхэн булан тойроод нэг модон сандал байдагсан. Дор нь цементийг нь гүйцэд хатаагүй байхад сийлчихсэн инээмсэглэж буй нарны зураг байдагсан. Одоо ч элэгдээд үгүй болоо биздээ хэмээн бодоод булан тойроод хартал нөгөө сандал маань яг л байрандаа. Харин нар бороонд гандаж өнгө нь бүүдийжээ. Цементэн дээрх нарны сийлбэр яг л хэвээрээ. Инээмсэглэн төгсөх жил хичээлийн жил дуусах дөхөж хаврын шалгалтандаа бэлдэж байсан үе. Давтлага тараад найзтайгаа автобус хүлээн зогсож байв. Автобусны буудал дээр хүн ихтэй. Автобус ч мөд ирэх шинжгүй. Тэр үед хүн бүхэн ажилтай. Автобус ч өглөө оройдоо ховордчихдог байсансан. Буудал дээр формын хувцсан дээгүүрээ нимгэн ноосон цамц өмсчихсэн цэвэрхэн охин зогсоно.

Хөх чоно хөөрхий чоно

Хөх түүхийн минь Бөртэ чи л мину

Хаврын дунд сарын сэрүүвтэр өглөө.Би Улиастай хотоос (Завхан аймгийн төв) Эрдэнэт хот орох дизель түлш зөөдөг Зил-130 машинд сууж хөдлөв. Улиастай хот дизелийн цахилгаан станцтай бөгөөд түлш зөөдөг сестерн Эрдэнэт-Улиастай хоёрын хооронд байнга явдаг байж билээ. Хэдэн зууны тэртээ Манжийн ноёрхолын үед баруун хязгаарыг захиран товхинуулж байсан сүр дуулиан ихтэй Улиастайн манж амбаны шавар хэрэм жилээс жилд улам л намхан болж, элэн улирах цагын салхинд, өвөлдөө цасанд даруулж, хавартаа цастай хамт хайлан урсаж, улам л жижгэрсээр онцлон анхаарч хаана байна? гэж сонирхвол юу юм бэ? Гэхээс хүний нүдэнд бараг өртөхөөргүй болжээ. Хариас ирэн монголын ард олныг басамжлан дорд үзэж байсан амбан захирагч нарынхаа адилаар орчлон хорвоогийн улиран өнгөрөх жамын дагуу улам л жижгэрсээр... Аймгийн төвөөс чанх хойш гараад алдарт Загастайн давааг зугуухан өгсөж эхэлнэ. Олон зууны тэртээ яг л энэ даваагаар эзэн Чингис хааны алтан ургын ханхүүг манжуудаас зугтаалган эх нутагт нь авчирч байсан гэлцдэг бөгөөд нэхэн хөөж явсан манж цэргүүдийг яг л энэ даваан дээр гүйцэж байх үед нь гэнэт аянга цахилгаан нүргэлж, аадар бороо цасан шамарга холилдон нүүр нүдгүй, шууран манжийн онцгой бэлтгэлтэй шигшмэл цэргүүдийг бүгдийг нь энэ орчлонгоос тонилгон, бэлээр нь урсах догшин урсгалт Чигэстэйн голд амь сүнсээ гээсэн цогцос юугий нь тушаачихсан гэлцдэг бөгөөд Загастайн даваанд ам гарч болохгүй, догшин савдаг сахиусыг нь хилэгнүүлчих вий? Хэмээн жолооч нар гэлтгүй давааг давж яваа хүн болгон эмээн наминчилдаг билээ!

( Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл [] | Шүлэг | Оноо: 0/0 | Бусад )

Тэртээх тэнгэрт, саран авхайн дэргэд гялалзах
Тодоос тод гэрэлтэх од юм чи
Бүүр бүүрхэн намайг илбэх
Бүлээн салхины амьсгал юм чи

Хавар эртийн яргуй шиг дэлбээлж
Хачин ихээр баярлуулах догдлол юм чи
Хааяахан намайг төөнөх
Хатан зоригт галын дөл юм чи

Үүр цүүрээр сэтгэлийг минь ариусгах
Үүрээр анивчих цолмон юм чи
Үзтэл удаанаар намайг ширтэх
Үүрдийн жаргалант нар юм чи

Салхи татуулсан аргамаг хүлгийн
Шанханд нь зүүгдсэн хийморь юм чи
Долгио урласан тунгалаг мөрний
Тохиол бүрдсэн дусал юм чи

Чи надад ивээлээр ирсэн
Чин зүрхний тольт юм
Чи надад дууч шувуудтай нисэн ирсэн
Чандын гэгээн хүслэн юм

Би чамдаа эрдэнэ шигтгэсэн илд байж чадахгүй ч
Бүүдгэр орчлонг хамтдаа илээх түшиг тань байя
Би чамдаа үнэт чулуун хөөрөг байж чадахгүй ч
Бие сэтгэлээрээ цагаан уул цэцэг тань байя

Б.Батцэцэг

Эх гэдэг хүн энэ орчлонгийн дарь эх
Эцэг гэдэг хүн энэ ертөнцөд заларсан тэнгэрийн элч
Ээдээ тэднийг гомдоож л болохгүй
Энүүхэндээ гэхэд тэд чамайг амирлуулагч мөнхийн рашаан

Нам гүмхэн шөнөөр нойрыг нь хугаслаж
Манцуйндаа эрхлэнхэн чи жаргалтай байсан
Магад чи одоо хөлчүүрхэн агсамнаж цурам ч хийлгээгүйнхээ гэмийг
Нэг л өдөр хүртээд шаналж суух вий, сайтар тунгаа

Хөлд орох гээд бүдчиж явахад чинь тэд чамайг түшиж
Хар муу бүхнээс чамайг л өмгөөлж өмөлздөг байсныг сана
Харин одоо чиний шидэлсэн хараалын үгс
Хөөрхий тэдний зүрхийг сийчиж дууссан, сайн аж

Болчимгүй явдалд чинь тэд буруу өгч чаддаггүй
Бурхан шүү дээ тэд, чамд жаргал ерөөж л сууна
Томоогүй занд чинь гомдож туних бодолгүй
Тэнгэрээс буусан эрдэнэ шүү дээ тэд, чамайг энхрийлж л сууна

Шүүдрийн усаар цай чанадаггүй юм аа гэхэд
Шөнө дөлөөр сэтгэлийг нь бүү үймрээ
Нуруундаа үүрээд дэлхийг тойрдоггүй юм аа гэхэд
Нулимсыг нь нэрж л бүү зовоо

Аав, ээжийн чинь чам руу сэтгэлээ чилээж
Аньсага чийгтэй хоносон хоногийн тоогоор
Ад зэтгэр чамд шүглэчих вий дээ
Ай даа, сайн л бодож үз

Мөнх дэргэд чинь байх юм гэж
Мунхаглаагүй биз, нөхөр минь
Мөдхөн яваад өгнө гэж юу байхав гээд
Мэдэмхийрээгүй биз, залуу минь

Ухаанаараа зэвсэг хийж амжиж баярлуулахгүй  бол
Унтаад сэрэхэд чинь урт холын замд яваад өгөх
Үүлийн чөлөөний хоорондох
Үзэгдээд өнгөрөх наран ч байж мэднэ

Ижий аав хэмээх амьд бурхадаа
Эрлэгт явчихаас нь өмнө л хайрласан шиг хайрла
Аав ээж хэмээх энэ л хоёр үгийг
Амин зүрхний тольтноо тодоос тод бичиглэ

Б.Батцэцэг

Хөлд орохоос найзлан үерхэж
Хөдөө талд шувуудтай шулганан тоглож өссөн
Хүүхэд насны минь гэнэхэн дурсамж
Хар багын хэдэн нөхөдтэй билээ би

Модон ширээнд тохой нийлүүлэн сууж
Магтаал, зэмлэл хамтдаа хүртсэн
Алдрай насны минь даль жигүүр
Арван жилийн хэдэн андтай билээ би

Их сургуулийн танхимд ижилдэн дасаж
Инээж уйлсан ч цугтаа л байсан
Ирмүүн насны минь мөнхийн дуулал
Ижилгүй хэдэн найзтай билээ би

Тийм ээ, та нар минь намайг алдаж унахын цагт
Тэнхээ хайрлах тэнгэрлэг хүмүүс
Тийм ээ, та нар минь намайг хөл алдахын цагт
Түшээд авах тийм л хүмүүс

Амьдралд минь гэгээ татуулан нөхөрлөсөн
Атгасан шагай шиг та нар минь байхад
Атаат зовлон хүртэл надаас
Айж бэргэх шиг санагддаг юм

Нэг л тохиох хүмүүн заяанд инээд халгиан найзалсан
Найрамдал нөхөрлөлийн алтан бичээс та нар минь байхад
Нухчин дарлах шаналан хүртэл надаас
Нүүр буруулан зугтах шиг санагддаг юм

Өөдөсхөн жаахнаас өсөх идэр үе хүртэлх
Өмөг түшиг найзууддаа баярлалаа
Эрх танхил наснаас минь өдийг хүртэлх
Эрхэм олон андууддаа баярлалаа

Өрөөл бусдын өмнө би та нараараа
Өөриймсөн байж бардамнадгийм
Он удаан жил нөхөрлөлийн гинжинд бэхлэгдэж
Онож алдсанаа дэнслэн суунам гэж боддогийм

Б.Батцэцэг

Унаган   сүрэг  нь удмын  хурдтай

Уямал   хүлгүүд  нь  айраг  түрүүтэй

Унасан  морьд нь  хурдан  жороотой

Уудам  говь  нь хөмүүл  хялгантай 

Адуун  сүрэг  нь айргийн  үнэртэй

Алтан  говь нь  нарны  өнгөтэй

Азаргаар    адуу   нь  алтнаас  үнэтэй

Аргамаг   хүлгүүд нь  аатай   хурдан

Арилжаа   наймаанд  өндөр  ханштай

Авсан  өгсөндөө   өлзий  дэмбэрэлтэй

Аавын   хүүгийн  хийморь  сэргээх

Ангамал  говийн   ажнай  хүлгүүд

Хурдан   хүлгүүд нь  хулангийн  угшилтай

Хуурай  говь доо  босоо  тоостой

Халуун  говьд  нь  хагсрааж   сойход

Харвааны  сум  шиг  нарийсаад  ирдэг

Хатмал   хуурай   зөөлөн  хөрсийг нь

Хагартал   уралдаж   сунгаа   хийхэд

Хавирган  сар  шиг   матмал  хавирга  нь

Ханамал  уяандаа   тодрон  зурайдаг

Сул   асгарах   сувдан  хөлсийг нь

Сийлбэрт  хусуураар   жигдхэн  хусахад

Суусарын  сор  шиг  гялтганан  байж

Сойлго нь ханаж  чивхэрч  хөнгөрдөг

Өргөн  говийн  өндгөн  хүлгүүд

Өөрөөсөө  төрмөл  хурдан  буянууд

ӨВсний  аагтайг  амтлаж  өссөн

Өөгүй  тэгшхэн  сайхан  хүлгүүд

Өгвгөдөөс  үлдээсэн  өтгөн  сүрэг

Өнжмөл  хуртай  тарган  адгуус

Өргөн   түмнээ  айргаар   мялаасан

Өөрийн  говийн   торгон  хүлгүүд

Төрийн  наадамд  тогтмол  айрагтай

Торгон  жолоо  сулруулж  үзээгүй

Тогтоож   оршоосон  сайхан  буянтай

Торолзсон  говийн  босоо  хүлгүүд

ЭЭрэм  говийн   элсэн  манханд

Эхээсээ  төрхдөө  босоо  буусан

ЭГлгүй  хурдан  ажнай  хүлгүүд

Элстэй говиосоо  тодорсоор  байна  аа

2015 он 4 сарын 6нд  14 цаг 20 минут Б.Улаанхүү

Хэзээч билээ нэгэн өдөр

Хэн ч билээ нэгэн бүсгүйд

Шохоорхолын харц сэмхэн чулуудаад

Шүүрс алдан инээвхийлээд зөрж өнгөрсөн учирал

Сул хархан гэзэгний салхинд намирах үзүүрээс

Сүрчигийн үнэр сэвэлзэн сэтгэл юуг минь гижигдээд

Даашинзных нь хормойг дэрвүүлэх хөнгөн салхинд атаархаж

Далдын далд бодолдоо битүүхэн мөрөөдсөн учирал

Шохоорхол дүүрэн ширтсэн хоёр нүдний минь өмнөөс

Ширэв татаж өнгөрөлгүй бүдэгхэн мишээл тодруулсан

Ганцхан мөчид өнгөрсөн тэрхэн учирлын төгсгөлд

Горидлогын бүлээн бодол зүрхэн талруу урсгалаа

Хэзээч билээ нэгэн өдөр

Хэн ч билээ нэгэн бүсгүйд

Шохоорхолын харц сэмхэн чулуудаад

Шаналж хоцорсон тэрхэн учирал

Бумбатын ууландаа очлоо доо ааваа
Будан татсаар угтлаа даа
Нутгийн ууландаа очлоо доо ааваа
Нулимс минь тогтохгүй мэлмэрлээ
Намхан бор аавын минь санагдуулсан
Намхан толгой хэвээрээ байна
Намайг эрхлүүлж өсгөсөн
Нандин дурсамж сэтгэлд минь байна
Зүс адилхан нутгийн ах нар
Зүг бүрээс ирлээдээ
Зүггүй хонгор насыг минь
Зүрхэнд минь дахин шингээлээ
Намхан бор аавын минь санагдуулсан
Намхан толгой хэвээрээ байна
Намайг эрхлүүлж өсгөсөн
Нандин дурсамж сэтгэлд минь байна
Аавын минь үнэр нутаг минь үлджээ
Алсаас охин нь залбирлаадаа
Амин хайрыг үргэжлүүлсээр
Ахин золгож үнсүүлнэ дээ
Намхан бор аавын минь санагдуулсан
Намхан толгой хэвээрээ байна
Намайг эрхлүүлж өсгөсөн
Нандин дурсамж сэтгэлд минь байна

Ширэндэвийн Энхжаргал

Нарны даллагатай уужим нутагтаа
Намрын эхэн сараар очлоо
Насан багийн дурсамж дүүрэн
Наадгай чулуун гэрээ эргэлээ
   Цэлгэрхэн дэнжээсээ адуугаа хайж
   Цээлхэн булгаасаа авдараа эрэн
   Айлын жаахан хүүтэй
   Айл гэр болж тоглодогсон
Тугалын бэлчээрт үдэш хүртэл
Тулга тулж айл болсон гэр минь
Буцаад ирэхэд тэр л хэвээрээ
Буурь сэлгэлгүй нутагтаа байна
  Эргээд чамайг ирнэ гэж
  Идээ тавагаа сэлбэж тавилаа
  Санаанаас гардаггүй жаалхан хүүгийн
  Сайхан зээрд адуундаа байна
Зусланд удсан найман ханатаа
Зурамтын намаржаанд нүүлгэж барилаа
Алдаад олоогүй таван тэмээгээ
Алаг толгойн шилээс оллоо
  Уурга сунгалгүй удсан болохоор
  Унааны морьд маань догширсон байлаа
  Орхиод явсан азарга адуунаасаа
  Ороо сааралаа унаад явлаа
Өрх татаж бэр болсон ч
Өндөр дэнждээ зундаа очно
Энхрий багадаа тоглож өссөн
Эрээн чулуун гэрээ тордоноо

Ширэндэвийн Энхжаргал

Үүрийн гэгээнээр ээжийн цай үнэртэж
Үг намуухан аавын тогтуун дуунаар сэрж
Олуулаа бужигнан нэгийгээ тордож
Олс шиг дэмэндээ байдаг манайх сайхан айл        
        Эгч дүү бид хөтөлцөн сургууль зүглэн
         Ээж аав хоёул сугадалцан ажилдаа яарч
         Эвсэг дотно зургаан бүлтэй
         Элэгсэг дулаахан манайх сайхан айл
   Тэнгэр ухаантай аав минь
   Төрийн хар хүн
   Тэнүүн сайхан ээж минь
   Түмний хүүхдийн хүүхдийн багш
             Ухаанаа тэд минь олондоо зориулж
             Улсыхаа төлөө санааа нь нэгдсэн
              Уужуу амгалан биднийг амьдрал
              Урагшилаж яваа манайх сайхан айл
          Дэвэх даль шиг 2 хүүтэй
          Дэмнэж түших 2 охинтой
          Дээрээ хүндлэх ийжий аавтай
          Дэлхийд ховорхон  манайх гэж
          Дэндүү сайхнаас сайхан айл

Ширэндэвийн Энхжаргал

Борхон толгойн оройд өвөө минь гараад
Боодолтой дурангаа задлан суудаг
Мойног хуруундаа барьсан дурангаараа
Монгол талаа тольдон хардаг аа

Алсаас бараатай тэр толгойн оройд
Аргын чинээхэн овоо байдаг
Зэрэглээн дунд өвөө, овоо хоёр
Зэрвэсхэн харахад адилхан харагддаг
Сар хоногоор санчиг нь бууралдсан өвөө
Саалийн дээжинд орой нь цайрсан овоо хоёрт
Осор бүчгүй энэ орчлонд
Ондоо зүйл ганхан байдаг

Аяны хүн чулуу нэмсээр
Ааргийн овоо томроод байх юм
Аяс цагийн жамыг даагад
Азай буурал минь жижгэрээд байдаг
Дэндүү шудрага шаргал хорвоогийн
Дэнс дэнчин болсон хэмжээс минь та
Өвөө овоо хоёрыг минь адилхан байлгаж хайрлаач
Өвстэй толгойн оройдоо бараа харан сууг ээ

Ширэндэвийн Энхжаргал

Алдхан биеэр минь
Монгол цус  гүйдгийм
Амсаж хөлчүүрэхсэн шумуул
Бүргэд болон нисдгийм
Хөлчүүхэн тэр шумуул
Арсланг хазаж догширдгийм
Хөх монголын үрс
Азийн цээжинд омогшдгийм

Ширэндэвийн Энхжаргал

Сэмхэн ирдэг намарт би дуртай
Сэтгэлд чи бодогдоод байдаг юм
Улаахан навчис газраар хөглөрөх нь
Уйтахан зүрхтэй минь адилхан байдаг аа
Аяндаа ирдэг өвөлд би дуртай
Амраг чи минь бодогдоод байдаг юм
Аяархан мэлмэрч харз урсах нь
Алаг нүдний минь нулимстай адилхан байдаг аа
Хэлээд ирдэг хаварт би дуртай
Хэн нэгнийг бодоод байдаг юм
Хэнзхэн цэнхэр яргуй ургах нь
Хэлж чадаагүй үгтэй минь адилхан байдаг аа
Гэнэт ирдэг зунд би дуртай
Гэнэтхэн уулзах юм шиг гэрэвшээд байдаг юм
Алаглан ганхаж цэцгэс ургах нь
Анхны минь хайртай адилхан байдаг аа
Эргэх дөрвөн улиралд би дуртай
Энхрий чи минь бодогдоод байдаг юм
Сайхан бүхэн чамайг бодогдуулж
Санаанд дандаа гуниг хураад байдаг аа
Чимээгүй хөврөх он цагт би дуртай
Чиний тухай бодолоор дүүрэн байдаг
Дураараа буцдаг он цагт би дуртай
Дурлалын минь эзэн чи бодогдоод байдаг юм

Ширэндэвийн Энхжаргал

Би айлын том охин
Би жижиг ч томоос том охин
Нарнаар аавдаа цай аягалах
Намраар ээжийнхээ хөлийг хучих
Ахын цамцны товч хатаж
Алдрай дүүгийнхээ үсийг самнах
Аавын гэрийн гэрэл болсон
Айлын би томоос том охин

Ширэндэвийн Энхжаргал

erd-016.JPG
Хэмжээс: 600x450 78k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 22190882

mongolia2007year-195.JPG
Хэмжээс: 600x450 112k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 3965

erd-002.JPG
Хэмжээс: 600x450 131k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 5165