Халиунаа шахалдаж чихэлдэн байж арай ядан автобусанд ороод цүнхээ онгойлготол түрийвч нь байхгүй байлаа. 500 төгрөгтэй байсан түрийвчээр яах гэсэн юм болдоо. Ядарсан оюутны түрийвчэнд юу л байв гэждээ гэж нүдэндээ нулимс цийлэгнүүлэн бодож зогстол кондуктор

-         Алив билетээ үзүүл эсвэл мөнгөө гэж шаардан хэлэв. Халиунаа нулимсаа барьж ядан

-         Эгчээ би түрийвчээ алдчихлаа

-         Та нарын худлаа үгэнд хэн итгэдэг юм. Битгий өрөвдөлтэй царайлаад бай. Дараагийн буудал дээр бууна шүү гэж хаалгаруу түлхэв.

МЗЭ-ийн шагналт зохиолч Баастын Золбаярын "Цэнхэрийн голын ус" өгүүллэгийг хүргэж байна. Уг бүтээл өнөө жилийн "Утгын чимэг" наадамд тусгай байрын шагнал хүртсэн билээ.

Нар уугисан гал үд ажээ. Хөххүү морины хурдаар ирж Зулынд буулаа. Цулбуураа гэрийн бүсээс хааш яйшхан хавчуулахдаа духаараа гэр мөргөн, ухарч буцан дайваж хэсэг саатав.

Мөн чигээр зүүн гараараа гэр түшин урагш хоёр, хойш нэг алхан, элэг рүү нь ёворсон юм шиг овгосхийтэл зогисуулж, бас эвгүй огин зогсосхийснээ, урагш хүчтэй өхийн хөлөө орооцолдуулан таваргаж хаалга хүрээд, алдлан татаж цэлийтэл нээгээд гэр лүү орлоо.

Урд өдөр хүүгийнхээ хуримыг хийж, үдэшдээ үлэмжхэн балгасан гэмгүй номхон Зул гэрийнхээ зүүн хоймроос "Хэн ирэв" хэмээн нозоо нойрмог өндийж, багана шилбэдэн зогсоо Хөххүүг сая таниад босч суулаа. Хөххүү айлын баруунаас зүүн хүртэл гэр тойруулан харж, хүзүүндээ шигдсэн малгайн сагалдаргийг суллангаа,

-Би, би.., өөр хэн байх вэ, би л байна даа гэнгээ мөрөн дээрээс нь дарсан юм шиг налчгасхийтэл суув. Тэгээд өврөө тэмтчин хөөрөг гарган гэрийн эзэнтэй тамхиллаа.

-Энэ ч гэртээ хоноогүй хүн ээ дээ, янз нь. Хөххүү өө.., цай уу гэж Зулын эхнэрийг зэлгээн цай аягалаад хандуулбал, цаадах нь хөлчүү нүд сүүмэгнүүлэн "Намайг гэртээ хоноогүйг мэдчихдэг ямар гэгч шидтэй авгай вэ" хэмээн жуумалзан эрээгүй ширтэн гөлийхөд бүсгүй харц буруулан,

Чинсанааг түлээ хагалж буй ахуйд өвлийн туниа муутай нар баруун уулын хэц дээр өехийдөх зуураа хавь орчныг хамаг хүчээрээ ивээх аядна. Нарны гялангар туяа хөдөөх суурингийн хоорондоо дэндүү адилхан байшингуудын төмөр дээвэр дээр, арав гаруй хоногийн өмнө ороод одоо нэгэнт дагтаршин хөлдсөн хуучин цасны сэрэмгэр тасархайнууд дээр, Чинсанаагийн барьж буй нэг их том модон иштэй сүхний онгин дээр хугаран, хугачин гэрэлтэх аж. Мандаж буй нарны бардам түрэмгий цацрагаас, жаргаж буй нарны үйрч бутарсан сүүлчийн туяа илүү их гоо сайхантай байдаг гэсэн сэтгэгдэл Чинсанаад үргэлж төрдөг юм. Тиймээс Чинсанаа орой бүхэн шахуу л жаргаж буй нарыг үдэж өгдөг зуршилтай болчихсон билээ. Өнөөдөр ч гэсэн Чинсанаа эхнэртээ түлээ хагалж өгч байгаа нэрийдлээр тав тухтайхан шиг тухалж аваад оройн нарнаас таашаал хүртэн суугаа нь энэ юм. Чинсанаа энэхүү хувь ганц таашаалаа бусадтай хуваалцах гэж лав хорь гаруй жил оролдоод бүтэлгүйтжээ. Анх тэрээр хамгийн дотно найздаа жаргаж буй нар харах сайхан байдаг юм, хоёулаа оройн нарнаар хамтдаа жаахан сууя гэж гуйж байжээ. Гэтэл мөнөөх найз нь Чинсанаад,

            … Жуковын автобусны буудал дээр зогсож байтал хэн нэг нь ханцуйнаас татлаа. Эргээд хартал ноднин жил Өндөрхаан хотын уламжлалт эмнэлэгт хамт хэвтэж байсан Пунцал гэх хүү байлаа. Тэр ихэд баярласан бололтой инээмсэглэж
-           Цогоо ахаа та, хэзээ хотод ир...  ирээ вэ? гэж үл яриг ээрэнгүй хэлэв.
-           Ах нь нь удаагүй байнаа, нөгөөдөрөөс сумруугаа буцна. Чи хэнтэй цуг хотод ирэв, хаа хүрээд явж байгаа юм? гэвэл
-                       Би “Гялс” төвд,  тархины бичлэг хий...  хийлгээд явж байна. Ээжтэй цуг яваа. Миний тархинд хоёр... хоёр  нугалаас нэмэгдсэн байна гэсэн шүү гэж тасалдуулан  ярьсанаа мөн л инээмсэглэв. Түүний ард ээж нь зогсож буйг нь сая л олж харлаа. Ээжтэй нь мэндэлж, Пунцалын толгойг нь илж чихэр авах хэдэн төгрөг өгөөд байтал автобус ч ирж Пунцал эргэн эргэн харсаар урьдын адил инээмсэглэн автобусанд суугаад цонхоор гараа даллан явж одов. Түүний араас мөн л баяртай гэж гараа далласнаа өөрийн өрхгүй хөнгөн гуниг сэтгэлд амтагдаж, цээж хөндүүрлээд ирэв.

Амьдралд мартаж боломгүй дурсамжууд их ээ. Хүн ихэвчлэн хар муу дурсамжыг сэтгэлдээ хадгалдаг бол сайн сайхан дурсамжууд нэг л мэдэхэд замхарчихсан мартагдчихсан одчихсон байдаг. Миний энд өгүүлэх дурсамж ч мөн адил миний амьдралын мартагдашгүй нэгэн хэсэг түүх билээ. Хайр дурлал үзэн ядалт уур хилэн гээд л... Энэ бүгд хөврөн хөвөрсөөр үдэш бүрийн зүүдэнд минь зочилно. Хар дарна. Уйлагнана.. тэр л намуухан шөнийн нулимсны амт цусанд минь холилдож ирт сүхний хангинах чимээ бодлоос үл салах нь юутай шаналгаатай.
Энэ өдөр эхэлсэн он цаг тэр гэрэлт өдрийг би мартчихсан эсвэл хэзээ ч санаж байгаагүй байх. Аль нь ч байсан орчлонд хүн болон мэндлэх тэр өдөр аав минь цонхон доороо хос улиас мод тарьсан юм. Манайх 5 давхар байрны 2 давхарт амьдардаг байлаа. Мэдээ орсон цагаасаа л тэр моддын доор тоголж салхилж эрхлэн өссөн билээ. Бие минь өсөх бүрийд эр улиас ч мөн адил томрон томорсоор нэг л мэдэхнээ манай цонхноос хэтэрч 3 давхарыг өнгөрсөн байлаа. Харин эм улиас тийм ч өндөр ургасангүй ээ.

( Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл [] | Өгүүллэг | Оноо: 0/0 | Батнайдвар М )

Оройн хоолон дээр Амраа нэг ч үг дугарсангүй. Зөвхөн урагшаагаа гөлийн, хэлгүй мэт ширтэх нь аймшгийн киноны хар сүнс шиг харагдана. Гэвч энэ бол ердөө зүг харахад л ийм байгаа. Хэдэн өдрийн дараа анхны өдөр юу болсныг  Батболд Гэрлээд нэгд нэгэнгүй ярьж өгөхөд

-Ямар балай юм бэ, шинэ байранд дөнгөж орж ирж байхад ийм юм болох гэж. Хуучин эзэн нь хашаа хороогоо цэвэрлэхэд яадаг байнаа! гээд баашилж эхлэхэд коридороос дуулдах утасны дуудлага яриаг нь таслав. Гэрлээ утсаа аван хэсэг хугацаанд ярьсны эцэст

-Нөгөө германаас ирсэн бизнесмен газар үзье, хэрвээ газар таалагдвал шинэ барилга барина гэнэ. Тэгээд татгалзахгүй бол одоо хамт оройн хоолонд оронгоо ажилаа ярихыг хүсч байна гэж туслахаараа хэлүүлж байна хэмээн их л яаруу сандруу хэлэнгээ 2-р давхарруу гүйх шахам гарч

Хаа сайгүй л навч хөлд минь гишгэгдэнэ Харангуй орчлонгоос гэрэл гэгээг л би хайна. Утга учиргүй амьдрал хөвөрсөөр . Ганцаардал сэтгэлд минь хургаж биенийхээ талыг хаа нэгтэй гээсэн юм шиг. Саран авхай бодлоо цэгцлэхэд минь саад болж гунигийг илгээх юм. Яах ёстой вэ? Сэтгэл минь бодолдоо зангирч сэрж чадамгүй хар дарсан зүүд шиг. Утгагүй. Ямар ч утга алга. Бүх зүйлээс залхаж байна. Чихэнд шивнэх нялуун үгсээс ч залхаж байна. Хаврын тэнгэр шиг хувьсамтгай ааш аягийг чинь тэвчихгүй нь.

Миний амьдардаг байрны 5-н давхарт ганц бие нэгэн эмээ амьдардаг юм. Нас дээр гарсан энэ эмээ амьдралын түшиг тулгуур болсон ханиа алдсан . Гэтэл нэгэн өдөр би орцны зарлал баихыг олж харлаа Түүнийг тогтон Уншвал ''Хүмүүс минь надад туслаач би 10000 төгрөгөө алга болглчихлоо тэтгэвэр бага болохоор амьдралд минь төдийлөн чинээ хүрэлцэхгүй байна Олсон хүн 5 давхарт 75 тоотод авчирч өгнө үү''Би хэтэвчнээсэй 10000 төгрөг аваад 5 давхар өөд өгсөн эмээгийн хаалгыг тогшинэмээ хаалгаа нээж өгөв.

Би түүнд'' таны мөнгийг олчихлоо''гээд мөнгөө өгөхөд '' эмээ уйлан ''Чи өнөөдөр ингэж ирсэн 10 дахь хүн боллоо.Баяарлалаа охин минь Доор байгаа зарлалыг хуулаад авчихаарай эмээ нь ямар ч мөнгө алга болгоогүй бас тэр зарыг ч бичээгүй ''хэлээд нулимсаа арчлаа.                                                                                                                   

Бичсэн Номунзул

           Ижий минь тандаа

Тэртээ дээр нирваан дүртэй залрах арван тавны төгрөг тэргэлхэн саран минь ээ.Намар оройн жихүүн хар хөх тэнгэртээ жиндсэн шиг цонхигортон харагдах чинь.

Олон жилийн сэтгэлийн ганцаардал  намайг бүчин авахад  цонхны шилэн дээр тусах сарны гэрэл ичилгүй хүйтэн.  Сэтгэл доторхи ганцаардлын хашгираан бүхэл биеэр лугшим.

Энгийн юм бүхэн энгийнээрээ хичнээн сайхан гэлээ ч ижий минь таньдаа би өр зүрхнийхээ энгүүн захидлыг сэтгэлийнхээ  торгон утсаар шаглан бичиж хүргүүлэх  гэсэн буй заа.

 Алхаад, алхаад л ... Удаан гэгчийн алхсан ч дэндүү хол явчихаж, ер анзаарсангүй. Гэрээс гараад, найзуудтайгаа уулзаад булан тойроод дахиад л алхана. Уртаас урт гудамжаар чимээгүйхэн ганцаар алхана. Нартайд ч, бороотойд ч, тэсгэм хүйтэн өвлийн жавартай өдөр ч би алхсаар л. Гудамжаар, талбайгаар ч өөд уруугүй алхаад л, сэтгэлдээ байсан бүх зүйлийг бүгдийг нь дахин нэг удаа эргэцүүлэн бодно. Алхах нь надад өнөөг хүртэл амьдарсан амьдарлынхаа бүхий л алдаа оноог нэгд нэгэнгүй сайтар тунгаан бодож, өөртөө зөв хариулт олж өгөх цаг хугацааг олгодог. Нар одоо надтай байхаас залхсан юм шиг уулын цаагуур орон жаргах гэж байна. Надаас хүмүүс яг нар шиг аажим аажмаар хөндийрнө. Урьд нь би ирээдүйгээ одоогийнхоос тэс өөрөөр төсөөлдөг байж.

Гантай зуны ган тайлагдаж хэд хоногоор зүсрэн орсон бороо холдож,оройн нарны туяа үүлсийн завсраар шагаймагтаад амьсгал нэгнээ зөөлөрч Тойрмын голоор нэг аяс намуун.Төхөмийн дэрсэнд ганц нэгээрээ цөмцөгнөн алхлах хар зогдорт хөх тогоруухайд нарийн шилбэт хөлөө сэм сэм өргөнхөн нааш цааш,хойш урагшаа алхална.

Аяс намууханы дундуур...энэ жилийн наадам урьд жилүүдийнхээс ч илүү сайхан болох дог оо...Ожгоо амныхаа билэгдлээр барааныг таягдан хаяж маргаашийн сайхны тухай цээж дүүрэн хүүрнэнгээ том төмөр хайрцагтай улаан тамхиа  орон дороосоо татан гаргаж ирээд холын эрэлд яваа хүн зам зуурын сураг тавих лугаа ...Сандагжавынхан энэ жил хаагуур нутаглаж байгаа бол гэж хэнээс ч юм асуухад Цэнгэл тоомжиргүйхэн ойрд “адууныхан” энүүгээр үзэгдэхгүй байхыг бодоход лав ойргүй шүү.Аягүйдвэл Зэгстийн дээд эхээд буугаа биз хэмээн ихээ том хүн шиг хэвлүүхэн сууна.

- За яахав ээ, Хүүхдүүд ажилтай байгаа биз. Ингэсгээд ирцгээнэ. Хөгшин минь, нэг хоол хошны юм хийхийг бод гэж байна. Үд дунд гараад явсан хүн чинь бага охиныд очоод гурван хүүхдийг нь аваад ирсэн юм байж. Би нөгөө цаас руугаа ухаан алдаад өвгөнийг хэр удсаныг анзаарсангүй. Гэнэтхэн өөрийгөө бодохоор инээд ч хүрэх шиг. Ёстой нөгөө хөгшин азарга жороо сурна гэгчээр цаг нараа ч мэдэхээ байх даа яах вэ дээ? Гээд яахав дээ, үнэн л тэр хойно. Мах гаргаж битүү хоол бэлдлээ. Бууз чимхэж байх зуураа өвгөн
- Эртээр муу охин маань гомдчих шиг болсон юм. Өнөөдөр маажигнаад яваад очсон чинь харин бүр гайгүй шүү гэж охиндоо санаа зовсон гэхээсээ илүү эмээсэн янзтай хэлж байна.
- Ишш! Тэрний төлөө тийшээ харайлгаж явдаг чи мөн залуу хүнээ. Одоо энэ хүүхдүүд бидэнтэй бидэнгүй учраа олох цаг болсон доо гэж намайг үглэхэд
- Байгаа дээрээ ингэж л байя. Байхгүй хойгуур яах санж дураараа болог. Би ямар ажилтай биш. Гэрт байхаар чамайг ээрээд юмыг чинь хийлгэхгүй юм гэж охиноо өмөөрч намайг аргалж байна. “Эвий дээ гэж. Ийм хүнтэй би ер нь ямар тавилангаар учрав даа” гэж дотроо шүүрс алдан хайр хүрэхдээ хэдэн сөөвгөр цагаан хялгасыг арагш нь илэн гүн үрчлээтсэн ягаан духан дээр нь гурилдаж орхилоо. Арилгах санаатай дахиад илээдэхсэн чинь бүр нэмээд цагааруулчих нь тэр.
“За, за яршиг цаашаа. Зурвас халзан өвгөн сууж л байг” гэж бодов. Удалгүй Сувдаа маань нөхрөө дагуулчихсан амьсгаадсаар орж ирлээ.


( Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл [] | Өгүүллэг | Оноо: 0/0 | Бум-Эрдэнэ Түмэнбаяр )

-Алив бушуулаач ээ, хурдлаач гэм! гэж өвгөн хэрээ хадаг яндар болсон овоо тахилгаас холдохын түүс болж сүр сархийтэл далавчаа дэвэн гуагачсаар. Харин залуу хэрээ алтран гялалзах эрдэнийн чулуун бөгжнөөс нүдээ салгаж ядан сууна.

Тэгээд түүнийг сайргар сарвууныхаа ёрдгор хумсанд сэмхэн тээглүүлж аваад дэрхийтэл дэвж босов.

-Юугаа хийгээд удаад байдаг байна аа? Цаана чинь өчнөөн хүмүүс ирж явааг харахгүй байна уу? гэж өвгөн хэрээ үглэсээр. Тэд бараан үүлс манантан хөшилдсөн тэнгэр өөд салхи зүсэн улам дээш хөөрөв. Дээшлэх тусам уулын бэл рүү ойртож яваа хэсэг хүмүүс жижигрэн жижгэрсээр тээр доор хэдэн хар цэг шиг юм бүдгэрч хоцорлоо.

 -Хм, Эндээс ч тоншчихмоор юм алга шив дээ гэж өвгөн хэрээ нар салхинд гандаж сарвайсан далавчаа дэвэн байж хэлэхэд залуу хэрээ хумсандаа зүүсэн эрдэнийн бөгжөө доош унагах вий, бас өвгөн хэрээнд харуулчих вий гэсэндээ түүний ард нь гарч ниснэ. 

Манайх хотод ирээд 2 сар гаруй хугацаа өнгөрчихөж.8-р сарын нэгэн өдөр гайхалтай сайхан бороо орлоо. Зөөлөн, намуухан, шиврээ бороо. яагаад ч юм бороонд алхмаар санагдаад хувцсаа өмсөн гэрээсээ гарлаа. Гудамжаар элдвийг сонирхон алхаж явтал бороо ширүүсч эхлэв. Би нөмөртэй газар бараадан нэг дэлгүүрийн үүдэнд очиж зогслоо. Гэнэт даарах шиг болж дотор арзасхийгээд явчихав. Даарсандаа шатаар байн байн өгсөж уруудан өөрийгөө тэрүүхэндээ л дулаацуулж байлаа. Гэтэл нэгэн хөвгүүн миний дулаацах санаатай шатаар нэг хоёр, нэг хоёр гээд гүйж байхыг хараад инээгээд зогсож байв. Би түүнээс санаа зовсон ч гэж жигтэйхэн. Хүмүүс шүхрээ барьчхаад гудамжаар жаргалтай нь аргагүй алхалж байлаа. Би бороо намдмагц харихаар явж байтал:
“ Хөөе, охион түрийвч чинь уначихаж” хэмээн нөгөө хөвгүүн надад авчирч өгөв. Намайг “ баярлалаа” гэж хэлэхэд: “ зүгээр ээ, за баяртай” гэж хэлчхээд яваад өгөв. Би гэртээ орж ирэн хоолоо идэхсанаатай сууж байтал гэнэт тэр хөвгүүний тухай бодол толгой дотор эргэлдэв. Түүний төрх нүдний өмнө зурайлаа. өндөр, туранхай, жижиг нүдтэй, нүдээрээ инээдэг…

trlj-013.JPG
Хэмжээс: 600x450 135k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 3042

flo-004.JPG
Хэмжээс: 600x450 64k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 2813

Яадгийн билээ
Хэмжээс: 600x800 192k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 2831