-Арчих хэрэгтэй юм байна даа.

-Тэгээрэй миний хүү гээд түмпэнд минь нэгэн еэвэн хийж өглөө.Үүдний өмнө очоод би эргэж

-Эмээ оройд гэрлээ асааж байвал гэрт дулаахан байдгийг та мэдэх үү? гэхүл

-Мэдмээр юм байна, эмээ нь асааж байяа хэмээн толгой дохиод нэг зайдас авч үмхлээ.

Гэрээс нь гараад явж байхдаа тооноор нь цацах гэрлийг харахад нэг л бүлээхэн харагдав. Үүнээс хойш ээжээр загнуулалгүй модыг нь хагалж өгч байх минь, хараагүй хүн гараа авчихвал яах юм гэж бодсоор гэрийнхээ хаалгыг татав.

-Эгчээ гэрлээ унтраа даа гэвэл тэр гайхан над руу ширтэв.

-Түр унтраа, юм хэлье гэвэл аав толгой дохиж эгч ухасхийн байшинд тас харанхуй болов. Зуухны ам л улайна.

-Дооёо эмээ гэртээ ингээд л харанхуй суудаг юм байнаа. Гэрэл харанхуйг ялгахгүй хүнд ямар ялгаа байх вэ гэж байна гэвэл ээж зангирсан хоолойгоор

-Эвий эвий гэлээ. 

Гэрэл асахад манайхан чимээгүй болчихов. 

Эгч надад өтгөн шөлтэй будаа аягалж өгөв. Бүр хөржээ.

-Одоо давхаргыг нь тавихдаа гэрийнх нь модыг сайхан арчиж өгье байз гэж ээжийг хэлэхүй аав нулимсаа нуун арчих эгчид

-Ноднин нүүрсээ зөөгөөд тас хар нүүрлэж явахад нь хэлж угаалгасан. Ороод юухан хээхэнээр туславал гарнаас чинь гар унахгүй шүү, хүүхдүүд ээ гээд бие засахаар гарлаа.

Тэр өдрөөс хойш эмээгийн гэрэл орой болохоор л асдаг болчихож билээ. Шөнөжин асаастай байдаг сан. Бид ч түүнийг урьдынхаас илүү асарч тойлох болсон юм. Дооёо эмээ эгчид голгүй сайн болж, бурхан болохдоо гэр хашаагаа түүнд нэр заан өгч билээ. Эгч маань эмээгийн буурин дээр том цагаан байшин барьж хүргэн ахын хамт тусдаа гарсан юм. Үүдэн дээрээ бурхан болоочийн захиснаар гоё цагаан гэрэлтэй. Тэр гэрэл нь үүрээр гарсан ч гэрэлтэж байдаг юм.

Эмээ бидэнд сэтгэлийн ариун гэрэл асааж өгөөд бурхадын оронд одсон сон. Тэнд үргэлж гэрэл гийж байдаг биз ээ.

   

   МЗЭ-ийн шагналт зохиолч Шуурайн Солонгоогийн "НАМАЙГ СОЛОНГОО ГЭДЭГ" номын бүтээлээс....