Ажил тарж олны хөл татарсан үед гүүрний хашлага түшээд зогсож байсан бие давхар  хувцас нимгэн бүсгүй хөл алдан суун тусаж дуу тавин ёолохыг харсан Амгалан хөлийн хурдаар гүйн хүрч суганаас нь өргөн авлаа.Такси...такси сандарсан саарал хоолойгоор  хашгиртал ашгүй такси зогслоо.Өмнө нь эмнэлэг байтугай эмийн сан ч ордоггүй Амгалан хаашаа явах ухаанаа ололгүй шууд л “эх нялхас руу яваарай хүү минь хурдалж үзээрэй гэв

Удаж төдөлгүй “Эх нялхасын клиник” гэсэн цэнхэр гэрлэн чимэглэл бүхий хаалгаар өнөөх бүсгүйг сугадан түшсээр орж очив.Намхавтар эмэгтэй тосч аваад  “эмчийг дууд” хэмээн цааш хэл болоод  баахан хүснэгт болсон цаас ширээний нүднээс гаргаж ирээд өнөөх бүсгүйг шалгааж эхлэв.Айж сандарсандаа өнөөх бүсгүйн царайг ч тогтоон  харж чадаагүй Амгалан эмч юу гэж асуугаад байгааг ч ойлгосонгүй үүлгэртэнэ.

Олны хөл үл тасрах Их Сургуулийн модот гудамж хичээлийн хоёр байрны голд байрлах гуталчны жижиг шовгорын хажуугаар өнгөрөнгөө сараажин төмөр хашааны  завсраар шагайн байр руугаа харвал том хар жип машин зогсоо нь харагдахад Оюунтунгалагийн хормой чичрэн айдас ч төрөх шиг гарынх нь алга хөлрөөд явчихав.Навчис унаад хөлөөр нэг хөглөрөөд гунигтай.Холоос цохисон утасны дуудлага ижийнх нь бие муу байгааг дуулгасан болохоор байр руугаа ум хумгүй гүйн хүрч том хар машины урд талын суудалд түүнийг тэвчээртэй хүлээн суугаа хүнээс тусламж гуйн цурхиран уйлмаар.Алс баруун хязгаараас ирээд гурван оныг үдсэн Оюунтунгалаг бусдын адил ижийдээ очиж чадаагүй яваа аж.Ижий нь нутагтаа багшийн ажил хийж ядруухан амьдарна.Гурван дүүтэй тэд нь балчир.Хойд аав нь болох Элдэв уг нь барилгачин л даа.Барилгын трест нь тараад ажилгүй болсон нэгэн.Ажилгүй хирнээ архи уухаараа мөнгө олоод л гударчихна.

Намрын азарган бороо навч таслан унагалахад

Нүүгэлтэн цахилах үүлс аянга түрэн нижигнүүлнэ

Нүдэнд туссан шүүдэр  зүрхэн толионд толборч

Нүсэр хүнд амьсгаа хүзүү даран бөгтийлгөнө

Галт могой мурилзан үүлэн хээ гэрэлтүүлж

Газар дээрх буруутныг тэнгэр гэсгээн цээрлүүлэхэд

Эцэнхий нарийн шилбэнээсээ нулимс дуслуулсан навчин

Этгээд нэгэн аварлыг надаас эрэн гиншинэ

Харуусал нөмөрсөн  дуун зүрхэнд голдрилоор  цутгахад

Хайр энэрлийн үүдийг аяар аяархан тогшино

Сэрэхүйн  мянган утас нэг нэгээр хөглөгдөн

Сэтгэл оюуны ертөнцөд найргийн бороо асгарав.

Хүн хэмээх амьтан тэгтлээ ханьсаг болохыг  Зундуй  Сэндэмийн  эзэнгүй  З хоногт  мэдсэн шиг мэджээ.Аргалын хонхорын ар руу уяач Сүхийн  “хурдан халтар “ хэмээх нутаг орондоо цуутай хурдан ажнай үхэдгийн даваан дээр байгааг  саахалтынх нь айлын  Банди  хэлж  ирээд Сэндэмийг аваад явах гэтэл Зундуй  “ ува нохой долоо ямар хүн байгаа биш дээ нүүрэндээ үстэй адсага байж “түргэн” дуудаад байгаа юм уу хаашаа юм,тэгээд ч унаа унш алга хэмээн  дургүйцэн цэхвэлзэхэд,Сэндэм ийн санаа нь зовж яадаг билээ эртүүд өгөөд явуулсан туулга тус болсонгүй юм аа даа янз нь гэвэл “цэндийсэн гичий чинь дуртай даа л...” хараал урсган  өөдөөс нь ч эгцэлж харалгүй мод толгойтойгоо ноцолдон  тонгойн суугаад үлдэж билээ. Дулаан уулын энгэрээс Аргалын хонхор хүртэл  Банди ам хуурай  явсангүй , Сэндэм  ...аан за за ...гэхээс олигтойг ч ярьсангүй, гэрээс гарахын л сэтгэл тавгүйрэхснээс тэр.Унасан унаа  ч гэж унааширсан эцэнхий амьтан.

Намрын оройн хүйтэн зэвэргэн шөнө хоол хошоор дандаа дутаж явдаг шар гөлөг олны хөлийн газар болох их захын зүүн урд дахь контейнер нэртэй ган амбаарын хажууд хэвтэнэ.Гэдэс нь хонхолзон нүдээ анья гэвч болохгүй нь даанч гачлантай хэвтэшнээсээ босч суниаж үзэв.Туул голын хүйтэн нойтон салхиар сүүгтэл үлээж амьтай голтой бүхнийг царцаж голдоо ортол  нь дааруулна.Энэ өвдийг яаж давж гарна даа хэмээн бодох зуур ойрмогхон цаас шарчигнах,хүнд нүсэр биетэн янцаглан хөрвөөхөд цочиж,хань татан зогссоноо эргэж урд хоёр хөлнийхөө завсраар толгойгоо хийн суниаж хэвтээд амаа ангайн урт улаан хэлээ  гарган эвшээмээр  аядаж байснаа ...яая даа байз....

Цонхны шилэн дээр борооны дуслууд няц үсрэн урсах нь уйлж буй шиг.

     ...Тэртээ хол Зараагийн мөөмөн бор толгод өдрийн од шиг талын энгээр цахилах ганц нэгэн гэр.Зуны халуун залхуутай яа зууралдан уйтан талд голио царцааны дуу шаргина....”гал бадарч дөл цацарсан энэхэн насандаа... чихнээ яруу уянгалаг дуу хадаж годон буурал морьтой,хүрэн тэрмэн дээлээ сугалдаргалсан галтай бор нүдэндээ инээд баяр гэрэлтүүлсэн хөөрхөн хүү давхиж одлоо.

Эрсээр л би олохгүй нь ээ заяа

Эрээд л эрээд л олдохгүй нь заяа

Хайгаад л хайгаад л алга даа заяа

Хаачив даа хаачив миний заяа

ҮҮр зулзагалах хяруут өглөөгүүр чи намайг сэрээчихээд

Үнэгний сүүлэнд зүүгдээд л яваад өгчих юмаа заяа

Өдөр болгон эрээд л эрээд  заяа,аяа

Өөр нэгэн тавиланд оногдох болоогүй юу заяа

Сар усны мандалд хөл алдан сандрахад

Саа мөрлөн усан дээгүр  бүжсээр холдох ч шиг

Санасан санаандаа гүйцэхгүй нь юмуу аяа

Сартай шил дээр хээр хонолоо заяа

Энгэр түвшин дулаахан аалинд эрхэлсэн үү заяа

Имчдэх хурууны өндөг шиг гялайчихжээ зам тань аяа

Харанхуй дөндийлэн үүрийн завсраар алхлаа аяа

Хаачив даа хаачив миний заяа

Намрын салхи ойн гүйнд уйтгартай уухилж

Нарийн зурваст чөлөөгөөр шархан навчис хийснэ

Тодол мөнгөн сарны намиа мяндсан туяанд

Турьхан цагаан хусхан цайрдсан толь шиг мөнгөрнө

Сормуусан дээгүүр жихүүн салхи бүжин

Санааны угт түмэн ээдрээ бугшсаар

Шанхны нь үс сэвс сэвсхийн намирч

Салаа замын эрхээр чи минй надаас холдсоор

Оройн хар чийг бодол тасчин зүрх жихүүцүүлэхэд

Олойртсон цагаан зурвасыг ширтсээр л би хоцорлоо

Олны бүтэн хорвоо минв чи намайг юунд гэсгээж

Ойчин нисэлдэх навчсын дунд хийсгэнэ вэ

Яах вэ яах вэ чи минь дураараа л жаргаж явдаа

Ямархан сэтгэлийн дэнсэнд уягдаж би хоцорсныг

Ямар ч л байсан та минь гадарлаж чадахгүй чадахгүй

Яах вэ яах вэ чи минь дураараа л жаргаж яв даа

Зөөлхөн цагаан хорвоод зүдэрч байж хүүгээ хүн болгосон миний ээжээ

Нарны хооронд нуруугаа бөгтийж,хуруугаа мойтол үйл үртэс,үнс  ус авч,гарч орж,гайхаж эргэлзэж

Нартад хоромхон зуур,үзэх төдийхөн наслахдаа насаа надад өгч,намбаа хадгалж хүүдээ шингэсэн ижий минь ээ

Цаг цагийн эрхэнд элэгдэхдээ намайг хурцалж уйлж ирээд уйлуулж буцсан

Цагаан хирнээ мэнгэт алаг орчлонд тунгаамал цэнхэр аялгуу болж ,уянгалж уйлуулсан,санахад ойрхон сайхан ижий минь ээ

Үхлийн дансанд эрлэг бүртгэхээр маргаж,

Үйл заяаны дэнс хаашаа ч эргэхээр байхад

Үг ээ ч хэлж чадахгүй зовж байсан...нулимстай инээмсэглэл...

Үр минь хүү минь чагнасан сан бол миний уйлах дуу ээжийн зүрхэнд эгшиглэсэн

Хазаарын амгайн дуу чагнаж нойргүй хононсон

Хонохын хооронд санадаг,зовдог,хардаг,харуулддаг

Олноос хүүгээ дандаа л “илүү” санадаг

Санахад нь санаснаас нь хэтрэхгүйдээ би зовдог

Салж явахдаа “үхчих вий “ гэж айдаг

Орчлон дундуур туулж одсон ижий минь над дундуур туулж

Он цагийн хэмнэл дундуур цаг мөчийг хэлхэнэ

Хэлхээ мянган амь амьдрал дунд үр чинь хүн болж,ээж болж

Хэлээгүй орхисон хэцүү замаар тань мацаж

Бүүвэйн дуу үдшээр аялж,аялахдаа уйлж,ухаарч,эмзэглэж

Бүхий л орчлонг тань шигээ өргөж асарч түшиж тулж явна

Хорвоо гэдэг хүйн холбоо,үрийн холбоо

Ээж бид хоёроор эгнэсэн эгэл жинхэнэ битүү хатуу –ХОЛБОО

Уулын бэлээр алдрах суурины гэгээ цайраад

Уур савсуулсан амьсгал сормуусны цан үргээнэ

Умрын тэртээд маралын гурав донхойж

Унтаагүй миний орчлон жаргалтай яа жаргалтай

Арчмал толин тэнгэрт алмаз одод гялалзаад

Амирлангуй хорвоо дэлхий бүүвэй бүүвэй

Аялан дуулмаар өвлийн энэ шөнө нам гүм

Аяа суурины саран цагаан шөнө бүүвэй

Илчтэй ичимхий уруул жавар бүлээсгэн тохиож

Элгэн халуун сэтгэлээ товч мултлан дэлгэхэд

Эгэл багын зан хонин холбоогоор тушиж

Ингэн туйлаадас хацрыг минь шүргэн алдах ч шиг

Нэвсийх харанхуйн түмэн аймшгийг ялан

Нээрэн чи минь мартамгүйгээр инээж чадсан

Саран цагаан шөнийн анхны учрал бүүвэй

Сайхан дурсамж хадгалсан суурины шөнө бүүвэй

Гандмал тал дээгүүр намуухан аяз хөвөн шар алчуур дэвнэ

Галууд нь буцсан нуур уйтгарлан нулимстай нүдээр мэлтийнэ

Зунжингаа хураар тэжээгдсэн  торгон зүлэг цайран тоос нь хуйларна

Зусландаа сууж үлдсэн айлууд шингэн зэрэглээнд торолзоно

Хуурай өвсний толгой шингэрэн шингэрэн тоосоор амьсгална

Хув хөх зэрэглээг нар унан зүүн рүү жороолно

Хол ойрыг холбосон ухаа замууд дээр салхи унаж халуарна

Холбоо толгодын хөдөрсөн дээл сэжүүрээсээ сэмрэн нимгэрнэ

Намрын дохио хангинана,нар ёнхойн цаашилна

Надад уйтгар төрж алдраад л байх чинь...

Цагаан руу нэг л өглөө уравчихна даа уравчихна

Цас орох нь чиг юмуу...бодоод байх нь ээ...

Нар мөрлөн тонгойх их уулсын хормойд  зүүгдэх сүүдэр

Аажуу аажуухан гулсан гулссаар өвсөн дээгүүр нөмрөв

Дэрсэн толгой хормойлдон нисэлдэх хорхой шавьжийн аян

Лимбийн эгшгээр нүүгэлтэн нүүцгээх шиг санагдан санагдана

Зуурам халуун амьсгал  хүнд хүндээр зөөлөн үлээж

Зуны оройн тал дунд хурган шүүдэр цахилан цахилав

Голын ус үе үехэн хоржигнон шоржигнон дуугарах аяст

Голоос сэрүү  татуулан оройн чийгт  амьсгал жигдэрнэ

Сар  мөрлөн өндийх  их уулсын хормойд шүүдрээр ундлаад

Саа хаялах мөнгөн хүрээт  талаар бүрэнхий довтолно

Шүхэрт цэцгийн зүүдийг манан салхи сэмхэн үлээж

Шүүдэр дамжсаар шөнийн дуу намуухан эгшиглэнэ

Ххх                                      ххх                       ххх

Холын одод сормуусан дээр  минь царцан

Хонгор шаргал навчсаар  туйлсан зэгэл саарал шөнөөр

Алсын чимээ салхинд туугдан  сонсогдохгүй нам гүмд

Адуу тууж гол өгсөн ергөх сайхан

Адууны хондлойд сар бидэрлэн бөмбөрч

Агаарт хөшиглөх тоосноос айраг үнэртэнэ

Биелэх саран долгио агтны тоосонд бүжихүй

Бичиглэм уянга хөглөгдөж адуу минь дэргэтэл хаирна

Адуу,адуу аялгуут хутаг оршим ажнай хүлэг морин

Амьд яваа энэхэн чөлөөнд дуулан дуулах дуу минь

Адуу дэргэтэл хатирахад шүлгийн бадгууд цээжинд довтолно

Амгалан шөнө хөглөгдөж адуу минь дэргэтэл хатирдаг даа

Сүр дарагдам сүрэнд нь шүүдэр цахилахад

Шүүдэр зүсэн намуухан талаар шарга азарга довтолно

Шүргэн алдах өнжмөл дэлэнд нь хяруу гялтраад

Сүүлэнд нь тоглох хөлийн салхитай унаж үлдэнэ

Намирсан торгон дэлэнд нь салхи шуранхайлах айзамд

Нахилзах өвсний толгой хийлийн утас шиг чичиргэнэн хөөмийлнө

Шанх дэлэнд нь нар сунан тусахад сухайраад

Шатсан түүдэг шиг шарга азарга дүрэлзэн давхина

Газар тэнгэрийн хаяа нийлэх хязгаараар

Гандмал цагаан тоос буцлан буцлан бужигнана

Найрал аялгуулах хуурын чавхдаст салхи эргэхэд

Намрын өрөмтсөн шаргал талаар “гал шарга”-ын домог аяз зөрж жороолно

                                                                                         1987 он

Хундага дүүрэн мэлтэлзэх найрын ширээнээ заларч-жаргал

Хуримын цагаахан даашинзны хормойноос зуларч-жаргал

Хутаг зөрчсөн  хорвоогийн бүгээн шөнөөс хоцорч-жаргал

Хуруудаж хожсон хожлын уруудаж олсон цэнгэл хэмээмүй-жаргал

Жаргалтай газарт хүн байтугай бурхад , чөтгөрүүд ч дургүй гэнэ үү

Жаргал ямархан амтлаг бөгөөд гашуун юм бэ дээ

Дарс цэцгийн цоморлигтой ширээнээ нулимс дусах нь гал дээр дусал ус унах мэт

Жаргал хэмээх оройгүй огт оргүйгээр,ёроолгүй тамаар

Энэхэн орчлон өнхөрсөөр...

1988,1989 онд шилдэг эстрадын дуугаар шалгарч байв.

О.Билэгтийн  ая “ЗАЛУУС ХАМТЛАГ”

Туулай дүрсэт саран хүйлэн тэнгэрт хөвж

Торгон цайвар алчуураар толгодыг зөөлөн илбэхэд

Цагаан дээлтэй охид бүжгийн баяр хийх шиг

Цасан ширхэг бужигнаж оддын харц угаана

Гар гараасаа барилцсан тэнгэрийн хийсмэл элчис

Газар тэнгэрийн савсалгаар өөрийн бүжгээ бүжихүй

Түнэр харанхуй сарниж бүүдгэр гэгээ татаад

Түрүүчийн бүх харанхуй ширхэг цасанд шингэнээ

Цэцэрлэгийн гүнд чимээгүй ноёрхож цас будраад

Чи бид хоёрын сормуусан дээгүүр цагаан өд хөөцөлдөнө

Дээр дээрээсээ лавсах цаль мөнгөн ширхэгт

Дэндүү зузаан дахаа дэлхий төдөхнөө нөмөрлөө

БҮҮВЭЙ БҮҮВЭЙ БҮҮВЭЙ

                               Хххх                                      ххх                                       ххх

Харгиатан буух тунгалагхан горхины дэргэд дөрөө мултлан амсхийхэд

Хазаарын амгай дуугарч хүлэг минь уснаа яарна

Харьж эгээрэхийн түг түмэн хүслэн намайг яаруулж

Хаяарч буй үүрийн зүг тэмүүлнэ

Ерхөгийн сэвлэг ялалзах нутгаа намраар зориход

Ер бусын сэтгэлийн халил зүрхэнд нулимстай унана

Ертөнцөд ургаж унах жам ёсны төлөө

Ерөөс сэтгэл тогтож өгөхгүй дэрвэлзэх нь юуных болоо...

              Ххх                                 ххх                                 ххх

Санаа чиг гэмээ нь санаа юу даа

Сайхан чиг нүд нь гунигтай яа

Сайвар чиг алаг орчлон мину

Санаа чиг гэмээ нь санаа юу даа

Санана чиг гэмээ нь санасан л юм даа

Сайвар чиг алаг орчлон мину

Сайхан чиг хоёр алаг нүд чинь ээ ай хө

Санана > чиг гэмээ нь санасан л юм даа

Сайвар чиг алаг орчлон мину

Санааны зоргоор явсан чиг үгүй дээ

Сайхан чиг нүдийг чинь ай хө

Сайвар чиг алаг орчлон мину

Хх                                                           хх                                             хх

                                                                             Хамгаас хайртай чамдаа зориулав.

Нулимстай нүдэнд хадагран харагдах нутгийн минь намхан бор толгодоо

Алагхан зүрхний амин голын дуунд уяраад уйлмаар уу

Ижилгүй алагхан орчлонд “Хэнтийн өндөр уул”-ыг  эгшиглүүлэн байна уу

Даамай их хайрын хаялага цацлаганы дууль

Амин хайрын үнэн дуугаа чамдаа би өргөе

Нулимстай нүдэнд хадгаран харагдах нутгийн минь номхон бор толгодоо

Дөлгөөнхөн цэнхэр зэрэглээ хаяа хярхаггүйгээр шуранхайлах урт уртын шилүүд минь

Оосор бүчгүй орд өргөө  гэрүүд нь бөмбийн цайраад уудам хөндийн уянгын халилаа

Равжаа хутагтаас “”үүлэн зардас”-аар хөлөглөн ирэх  “Түмэн” мэдрэхүй сэргэхэд

Жаргал баярын охь манлайн дээд амирлам уу

               Ххх                                              ххх                                            ххх

Хар хар гэхэд эгэлгүй хар үсэнд чинь суусан ганцхан тодол цагаан үс чинь би юм шүү

Харалган үрэлгэн явсан залуухан,халуухан насны тань хамгийн том алдаа нь би юм шүү

Цав цагаахан цас тооноор сэмрэн урсахуй өр нимгэрэн самсаа шархирна.

Цадиг бүдэгхэн орчлонд чамтай учирсан даа би өөртөө “ҮХТЭЛЭЭ” гомдож явдагаа

xхх                                           ххх                               ххх

Шаргалхан навчис салхины аясаар шулганалдан нисэлдэх жихүүн намраар

Шанх чичиргэн сэтгэл сэмэлж ижийгээ саналаа

Шав шар намраар нулимс хүртэл шараар бөмбөрч

Шаналах зүрхэнд гуниг хургаж бодлол төөрнө.

Саран дэлхий гэгээрээд намуухан оргиод л

Санаандаа ч хүртэл ганцаардаж суухуй дор уйтан

Санахгүй яаж байх вэ дээ муу ижийгээ

Сааралтсан тэнгэрээр буцах шувуудын дуу хадан тарж гаслах ч шиг

Шар шар навчис хөлийн  дор шархийн ёолоход

Шаргал уйтан бодол салахгүй дагаж эргэлдэнэ

Шад шүлгийн бадгууд нулимсан бороо болж буухуй

Шавилхан жаахан ижийгээ санахгүй яаж байх вэ дээ

                                            ТУНАМАЛ АЯЛГУУ

Яв ягаахан тэнгэрийн хаяа ягуухан уусаж арилахын дор 

                           Маргааш дулаарах нь ээ

Ягаанхан уруулаас булээхэн үгс  урсаж

                                       Дулаацмаараа

Ганцаардан гиюүрсэн саран аль хэдийн мандаад

Газар тэнгэрийн ертөнцөөр нууцлаг нууцаа нуугаад

Болор болорхон нулимсаа навчсаар сэмхэн арчихад

Болзоот ерөөлийн тухай бүхэл насаараа дуулна

Цэв цэнхэр аялгуу яв ягаанаао дуурсч

Цэнхэр тэнгэрийн хаяа ягаан шунхаар будамшина.

Ххх                                   хххх                       ххх

Хөхөлбөр  сэвхтэй өөвгөр  сарны дор өмбөн бөмбөн шүүдэр  үсчүүлсхийн гүйгээд

Хөх алсын хөдөөдөө  хүүхэд насаа дурсахуй цэцгийн илтсэн дээрх шүүдэр лүгээ эмзэг

Хөөрүү балчир нас минь сарны нулимстайхан цагаан манан дундуур туучин гүйж одоод

Хөнгөнхөн хийсгэлэнхэн гуниг цээж түлхэж нулимс хоолойд аргуудуу

                                  АЙ ЦЭВ ЦЭНХЭРХЭН ҮДШЭЭ.

Ххх                                      ххх                                       ххх

Сар хээрлэн мэлтийгээд зуны намхан тэнгэр дор тал нойрсоно.

Саруулхан хөдөөд агаар үнэртэн түмэн амгаланг олохтийн

Санчигт одод эрхлэн нэгэн хэмээр симфони эгшиглэхүй

Санааны чигтээ бяцхан хөндүүр төрж сэтгэл хөвөлзөнө

Гэгээ бүүдийн талд адуу тургилахад,цэцэгсийн тэргүүнд нууц эргэлдэнэ

Гэгэлзүүр зөөлөн салхи үг чагнах шиг энгэр заамаар оролдмоор

Гэнэнхэн нэгний дутуу үлдээсэн сэтгэлийн үгс ,тал дүнхийнэ

Гил хархан шөнөөр гэгээ мэдрэх чинь ээ...аяа сэтгэл гээч...

Ххх                                            ххх                                   ххх

Түм буман одод шуугилдан шөнийн танго бүжинэ

Тэмдэгрэх үүрийг мартсан шувууд гүн нойрондоо шал согтуу бүүвэйлэгдэнэ.

Тэрлэгэн дээлэндээ багтахгүй арван хэдэн нас минь дээ сэтгэл гэгэлзүүлэн энгэр задгай

Тэлмэн жороо салхитай тэр хавар хаашаа одном бэ

Ххх                                  ххх                             ххх

Хавар бодол  зөөллөн хөлийн үзүүрт гэгээ мэдрүүлнэ

Хачин эвлэг сэтгэл төрж алдраад боломгүй

Хайж олохоор юуг эрэн бэдчиж орчлонг тэмтчинэ вэ?

Ххх                           ххх                               хх

Довжооны нөмөрт ногоон соёонууд цухуйж

Дотоод энгэрт эмзэг нэгэн дууг аялав

Долоон хэлээр шувууд үлгэр хэлэлцээд л байна даа

Өвлийн илчгүйхэн нар цонхоор тусаад өглөөний ээлжийн хичээл эхэлж  самбарт шинэ сэдвийн  нэр бичиж дуусаагүй байтал хуучин муу  хаалга ёолох шиг чихран онгойж ханцуй дээрээ “ЖА” гэсэн тод улаан бичигтэй  өндөр хүү орж ирснээ “ Саран багшаа таныг намын дарга дуудаж байна” гээд захиалгын сонинууд ширээн дээр авчирч тавиад гарлаа.Холоос даарч ирсэн хүүхдүүд дулаан байранд орж ирээд бэргээ нь гарч нойр нь хүрч эхлэв бололтой арын ширээнээс уртаар санаа алдах,эвшээх сонсогдов.Самбар дээрх шинэ гарчигаа  алчуураар арчиж орхиод  “би хурдан ирнээ.Та нар өмнөх хичээлээ давтаад байж бай.Маргааш бичгийн ажилтай шүү гэсээр цүнх,хүзүүний ороолт хоёроо бариад гараад явлаа.Шатаар өгсөж явахдаа намын гишүүн бус намайг намын дарга дууддаг нь ямар учиртай юм бол хэмээн гайхасхийн явсаар ... сургуулийн намын үүрийн дарга... гэсэн хаягтай өрөөний үүдэнд очоод хувцасаа засаж гутал руугаа харснаа хаалгыг тогшив.Захирал эмэгтэй,намын дарга настайвтар хар хүний хамт нэг л янзгүй байгааг зөвшөөрөл авч хаалгаар орохдоо л мэдрэв.

Хөөх миний дүү чинь яасан том эр болоо вэ? Ёстой л хангайн буга шиг сайхан эр болжээ гэж Навч эгч дуу алдан угтсан сан.

     Тавь шүргэж л яваа гэхэд урт Дорж гуайн Умбаагаас долоон дор өтөлсөн харагдана.Умбаа гэж гулав шалавхийсэн улаан чавганц.Хэл ам гэж хээрийн түймэр л гэсэн үг.Өчигдөрийн сайн өдрөөр  “шанх”-аа үргээлгэж  “чавганц болжээ.Тойрмын голоор л нэг “хөөрхөн чавганц” болжээ гэж өхөөрдөхөөсөө шоолох нь.Тэр олигтой ч чавганц болж чадахгүй дээ муна оргисон мунхаг золиг гэж цухлын  муу үг шидэх нэг ч байх.

     Гучин жил гэдэг хүмүүний насанд урт хугацаа билээ.Урт Дорж,Умбаа,Навч гурвын хувьд энэ цаг хугацаа жаргалтайгаа дуудвал өчигдөр шиг,зовлонтойгоо бодвол зуун жил шиг л байсан байх даа

     Намайг сургуульд ордгийн жил хормойгоо шүргэсэн хоёр салаа  црт гэзэгтэй номхон нүдтэй намхан бор охиныг баян Алдрын ганц хүү Лүнгийн буудал дээрээс сундлаад,сундлаад ч  юу байх вэ ганзагалаад  шахам аваад ирж билээ.

< Наран сөрөг гялалзан гялтганах хялганан толгой халиурах өргөн их талын дундуур будар будар сэтгэлээсээ буцааж ер чаддаггүй магнаг цэнхэр тэнгэртэй халиун хонгор нутагаадаа Цэлмэг “гүйж” явна. Нутгийн агаар тагнайд амтагдам бурам,атгаад авахад хөрс шороо нь бүлээн дулаан. Өвсний үндэс,чулууны ширхэг бүр нь танил дотно,аавынх нь үнэрийг шингээсэн нутаг Төв Азийн төв сайхан нутаг юугаа он оны хэлхээс дундаас эрэн нэхэн очихын учир юусан билээ. Хөхөлбөр манан уйсан хөшиглөх талын тэртээ ганц бараан адуу хөгжмийн нотын бичвэр дээрх өнчин бичээс шиг. Ганц бараан адуу. . . ганц. . . ганцхан. Тольт зүрхний гүнд үл мэдэг утас чичрэн . . . ээрэм хөдөө минь эзэнгүй.

trlj-009.JPG
Хэмжээс: 600x450 143k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 4135

Улаан хацар
Хэмжээс: 600x450 92k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 5507

khuv5-018.JPG
Хэмжээс: 600x450 53k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 5036