Дорноговь аймгийн Улаанбадрах сумын уугуул Д.Нацагдоржийн нэрэмжит шагналт, “Болор цом” яруу найргийн наадмын эзэн, яруу найрагч, Монгол Улсын соёлын гавьяат зүтгэлтэн Арлааны Эрдэнэ-Очир
Бүжин хярсан бут цагын эрхээр өргөс ороод Бүлээхэн бороо ороод намиравч солонго хөдлөөд намар болно Бүүр түүр бодлын холд цаг хугацаа өндөглөж Бүдэг гэрлийн нөмрөг дор шөнийн шувууд амраглаад сүрэг болно Саруул тал тэнгэрийн хаяанаас эх авсан Салхины чимээ нуурын толионоо чимэг болно Санаа сэтгэл дэнсэлж амраг чамайгаа санаад Сарыг алгандаа бөмбөрүүлэн залгихад гэгээ болно
Бодлын салхи сэвэлзэж хонгор чамдаа яарсан Бороотой үдшүүд энгэр цээжинд жаргалын туяатай Алдуурсан унага шиг cap жилүүд цахилан цахилан одоод Амьдрал мөрөн долгилсоор байна даа Амраг минь дээ Сэтгэлийн сүү чам руу урсах юм даа Итгэлийн гэрэлтэй амраг чамдаа би хайртай Уруулын баланд согтоож чинийхээ хүзүүнд эрхэлсэн Улирлын сайхан хорвоогийн өдөр бүхэн цэнгэлтэй Харайн холдох шиг cap жилүүд дэгдэн дэгдэн холдлоо ч Хайрын шувууд чамдаа л дэвнэ дээ. Амраг минь дээ Сэтгэлийн сүү чам руу урсах юм даа Итгэлийн гэрэлтэй амраг чамдаа би хайртай Учралын сайхандаа догдолж оддыг хэлхэж ирдэг Уяран гэгэлзэх чи минь гэгээн тэнгэртэй хүн дээ Эргэн буцах cap жилүүд нисэн одлоо ч Энэхэн тавилан насан мөнхийн хайр даа Амраг минь дээ Сэтгэлийн сүү чам руу урсах юм даа Итгэлийн гэрэлтэй амраг чамдаа би хайртай "Болор цом"-ын эзэн яруу найрагч А.ЭРДЭНЭ-ОЧИР
Санамсаргүй л цаг хугацаа эхэлсэн, үүлс нүүж эхэлсэн Салхи салхилж бороо орж, цас хаялж эхэлсэн Сансрын ийм болзоогүй, учрал ерөөлөөр дүүрэн он жилүүдэд Санамсаргүй л хүмүүн амьдарч, уул толгод ургаж, ертөнц оршсоор ирсэн
"Найргийн жимээр..." Яруу найрагч Арлааны Эрдэнэ-Очир
Ургаж буй наран дотроос нь ангирын цуваа зэллэж Урсаж буй усанд нь эрдэнийн саран эрхэлсэн Униарт тал хөндий, өмөг төгөлдөр уулс, уудам говийн эх нутаг Утга учрын хорвоод намайг тосч авсан Эх орон
Нар зөвийн эх орон Миний Монгол
Амьдралын жирийн нэг өглөө байтал уярал догдлол төрж Алтан дэлхийд амьд явахын үнэ цэнийг мэдрүүлж Айлын гэрийн өрхний оосрыг нар зөв даллаад Арван наймтай бүсгүй гэргий болдог Эх орон
Тэнгэрийн заадсыг өгсөж, уруудан галгих хоёр морин од Тэмдэгрэх үүрийн зүүдэнд нь ер бусын мэдрэмж илгээхэд Сүүмийх алсын амьдрал зорьж, сэтгэлдээ ган хэт цахиад Сүлд өөдөө зоримог хөвгүүд бүсээ зөв ороогоод эр болдог Эх орон
Эгшиг уянгын хорвоод хайрын зөрөг дээр харц учраад Энгэр дүүрэн жаргал тээж, биедээ тэмүүлэх залуус Өр зүрхний гүндээ амраг нарны гал зангидаж Өнө эртний шаргал талд ханаа зөв дугуйлаад айл болдог Эх орон
Энгийн болоод яруу сайхныг эх нутгаасаа түүж Эрхэмсэг хувилгаан уулсын сүр, гол усандаа сөгдөхөд Эвийн хоёр загас нь нар зөв эрхлээд Эрдэнийн алтан соёмбоных болдог Эх орон
Надад үнэтэй цаг хугацаа моддын дундуур сүлжин арилж Намар, хавар, аглаг талын бараанд дөрвөн цаг эргэж Насан мөнхийн хөх тэнгэр нь өнөд шидийн гүн утгыг өөртөө нууж Наран саран бүслүүр зөв ороогоод Дэлхийнх болдог Эх орон
Ээж минь анх сүүгээр чулууг нь зөөллөж Эцэг минь өргөсийг нь түүсэн цэцэгт зам Үйлийн үрийн усанд эвдэгдсэн эхлэлтэй Уулзахын баярт эгцэрч яараад Хагацлын гунигт донсолсон донхолтой Учир байдлын хорвоод гэнэн сэрэмжгүй төөрсөн Униарт мушгиа хавцал дээр Ухаантан тэнэг хоёр ээрсэн Миний зам
Тэсгим хүйтэн өвөл чихгүй хүмүүсийн
Тэг дунд нь зогсоод дуулж чадна Тэр дуу дээш оргилсон булгын дуу Тэр л ганцаараа өвлийн дууч!
*** Нимгэн мөсний цаадах эрэмгий урсгал Нэг л мэдэхэд дуугаа хурааж, Загасны хэлбэр чулуундаа хувилаад Зайлуул, тэр чулуунд хаврын зүрх цохилно.
2017,11,17
Энэ сард чиний нэрийг өгчихье
Этгээд сонин сар болон хувирах вий Заам ярах эрдүү салхи нь -заавал чиний үнэртэй байгаасай гээд Алга хавсран залбирах "Будда"-ийн Анисан мэлмийд даатгая.
Энэ сард чиний нэрийг өгчихсөн юм чинь Эргэлзээгүй цас орно, Ороолтоо зэхэх нэгдүгээр сараас Оргож ирэх догдлол минь ч энд л үлдэг
Гуч дөхсөн наснаасаа нэгийг нь сугалаад
***
"... Хаана би хэрэгтэй байна Тийш нь би зүрхээ явуулдаг байсан Хаана дутуугийн шаналан байна Түүнд би зүрхээ юүлдэг байсан..." /Улаан хонх шүлгээс/
*** Хараагүй охинд Толийг нь олж өгчихөөд Хэсэг уйлж суулаа...
Би ирж яваа юм
Дуниартсан намрын хонгор өдрийг нартай нь сартай нь Дурсгал болгон бие биедээ солилцож бид саллаа, би явлаа Дурлалын хоёр багана бараа бараагаа харалцсаар Дундаа сэтгэлийн зэл татан холдлоо би явлаа Холдож явсан энэ л мөчөөсөө эхлэн Хонгор минь би чамдаа очиж яваа юм би ирж яваа юм чам руу Хойтон болтол бидэн хоёрын хооронд сунайх замаас Хорж байгаа юм энэ чинь би ирж яваа юм чам руу Өдий ч байна даа гэж чиний минь тоолсон хоногоос Өнөөдрийг би хасч яваа юм би ирж яваа юм шүү чамдаа. Өгсөж давах тусам өөдөөс ургаж босоод байдаг Өчнөөн уулсын нэгийг давж яваа юм, би ирж яваа юм, чам руу
Овоолж бухалдсан өвсөн дээр тэнгэр ширтэн хэвтэхэд охилох нүдний нулимсанд одод оч шиг бутран хөвнө. Огторгуйд зурайх Сүүн замыг дагаад л яваад байвал огт харж байгаагүй өвөө эмээтэйгээ уулздаг болов уу? Ойрмогхон горхи хэлд орж буй хүүхэд шиг шулганана.
54-р тал
*** Гүүрэн дээр би зогслоо Гүн их усны харуусал байлаа Гүүрэн доогуур он цаг урслаа Гүймэгхэн долгионд нь урсчихгүй Бүдэгхэн зураг минь залуухан байлаа.
***Хөдөөний сар тэнгэртээ хөндлөн
Хөлөрсөн алганд баригдах өвс бүв бүлээн Хөх үдшийн бөөрөнхий шүүдрийг Задалж үзэх гэж Хоёр хорхой хамжин бөмбөрүүлнэ. Хөх инээд нь хүрсэн миний ганц амраг Алгаараа амаа таглан инээдээ алдаж орхино. Ам нь ангаахай шиг өхөөрдөм Аль газрын будгаар будав хэмээн Арчин арчин үзвэл арилшгүй шунхан улаан Цэцгийн дэлбээ нээж хумих шиг Алга гижигдэн үнэснэ.
С.Дамдиндорж "Жимсний бөөр" шүлгийн түүвэрээс
Шүтээний өмнө сөхрөн суугаад Шүүгдэж буй мэт өдөр хоногуудад Шүргэлцэх төдий бидний төсөөллүүд Шүлэг эсвэл хагацал болно.
Ариун гэх зүйлгүй өнгөрсөнөөс дайжсан Аврал ирсэн явган шувууд л билээ, бидэн Авсан доторх гоо сайханы төлөө
Ахиад л өглөөг үзэх ёстой юмаа, бидэн
Улаангомынхооо өвлийг үгүйлнэм
Улбар ягаан охидыг нь үгүйлнэм Нусаа хацартаа нааж явахдаа Нуугдаж харсан эгч нараа үгүйлнэм
Үүрдийн цэлмэг тэнгэрээ үгүйлнэм Үхэр бэлчдэг гудмаа үгүйлнэм Манай эриний өмнө ч манай хот байсан гэж Маргаангүй итгэж явсан насаа үгүйлнэм
Үргэлжилсэн урт жүжгийг санагдуулам Үймээн шуугиангүй амьдралаа үгүйлнэм Үймээн шуугиангүй амьдралын дунд Үзэгдэл нэмэх өвлийг үгүйлнэм
Чандага цагаан өвлөө дурсахад Хундага хундага гуниг төрнөм Хөлчүү нийслэлийн давчуу булангаас Хөгшрөлийг сугадан гэртээ харьнам.
"Таслал" номоос
Гунихыг би мэдэхгүй
Тийм үгийг сэтгэлээс минь эрэвч олохгүй Найдвар тасрахыг харин мэднэ Навчис шарлахад дарсны дон хөдлөх нь Бугын дуудлага лугаа байгалын зөн Байгалын зан... Өөр рүүгээ өнгийвөл гуниг төрнө гэнэ үү? Өө, түүн шиг ший янгууны үг үгүй ээ Өөр рүүгээ өнгийх гэдэг чинь толинд харахаас өөр! Үүр лүүгээ өнгийсөн шувуунд Үнэгэнд идүүлсэн өндөгний нь хальс үзэгдэх шиг Үр хөндүүлсний дараах анхны дур тавилт шиг Үүл нь үгүй атлаа бэрх өглөө шиг Үхээд удсан андынхаа гэрийн дэргэдүүр өнгөрөх шиг Үзэн ядмаар үйлдэл шүү... Үнэн тийм танин ядмаар хол бишээ Үхэл шиг тэг хэлбэр, тэгээд гүйцээ Нүгэл буяны хорвоог нүдээрээ л илж явахад Нүцгэн улаан зүрх минь удаан цохилохыг мэднэ Энэ л хангалттай.
Амьдралд ийм их хагацал...
Гэхдээ, учралаасаа бага Ахиад намайг нэг л удаа орхивол би чамайг үнэнээсээ хайрлана. Хайраар дүүрнэ. Хамгийн хэцүү нь энэ бүхнийг ганцаараа мэдэрнэ.
-Хайр хүнийг үхэлд хүргэж болох уу -Болно гэж би боддог. Хамгийн гол нь үхэхийн тулд амьд байх хэрэгтэй гэж санадаг.
Уулсын тухай бодлоо
Уулыг өрөвдлөө Бороо орсон ч дүнсгэр Солонго татсан дүнсгэр Мод бүхэнд нь чинийхээ нэрийг өглөө ч Тэр дүнсгэр хэвээрээ Дүнсгэр уул, дүнсгэр уулс Дүнсгэр уулсын дээр Тэнгэр байдгийн учир Тэгээд л Дүнсгэр уул, дүнсгэр уулс Надаас өөр бодолтой...
"Санаа алдахаас өөр салхигүй" ном 41-р тал
Хотын дээрх тэнгэрийг хэн ингэтлээ гомдоочихоод
Хорин хоног тасралтгүй бороогоор уйлдаг байна аа Гуниж дуслуулсан нулимсыг нь алгандаа тосч хөнтөрчихөөд Гурван хоног би чинь согтуу юм шиг л алхаллаа
Үнэ хямдтай гоёлын шаахай бидний гунигийг даасангүй Үүл болоод солонгын тухай үглэж дуулаад ч сонссонгүй Норсон гэзэг, гандмал шүхэр, чихарсан нойтон савлуур л Ноднин жилийн тэнэгхэн дурлалын тунгалаг шаналлыг сэдрээнэ дээ
Үргэлжийн бүүдгэр бүхэнд ингэтлээн адгаж дасчихаад Үүр цайхад нар мандчихсан байвал үхмээр л санагдах байх даа
Бага нас минь минийх биш байлаа
Баахан одны туяа ижий минь байлаа Баян хүн ядуу хүн аль аль нь би байлаа Багад, жижиг биед том зүрхтэй явлаа.
Баруун зүг ижийн минь сураг байлаа Байгаа бүхэн минь хүлээлт байлаа Бороо, харин урсдаг шат байлаа Баахан гомдол, бороо даанч урууддаг шат байлаа.
Тэнгэрт харин гэр орон минь Тэмдэг төдий үзэгдэнэ Сунан жирэлзэх зэрэглээ Сувдан нулимсны цаана л Тэнгэрийн тэртээх гэр орон минь харагдана.
Навч хөлөргөж, нарны хүү хайраа хэлдэг
Навч унаж, газрын охинд хайраа өгдөг Эр өвс эхэлж ургадаг Энүүхэн хавийн цэцгээ тоолосхийгээд ганхдаг Хярсан салхи нүдээрээ инээж Хялгасанд хүртэл хайраа хэлдэг Хясаа шиг аашиндаа хөлбөрч орхиод Хамтдаа л явах гэж хийсгэж оддог Уулга алдуулж бороо асгаран Ухаангүй саналаа гэж хурмаст шивнэдэг Уйдна даа, чи надаас уйдна гэж Улаан зээрд гол амиа тасартал хөөсөрдөг Тэнгэр, газар хоёр биенээ цоо ширтэж Тэсгэл алдахдаа манан унагаж уулздаг Өдөржин нээсэн зовхио амраахын төдий харамлахдаа Өөрөөсөө бусдад тэнгэр сүүдэр дагуулж харддаг Дээшээ ургадаг биш, дотогшоо яргадаг бүхэн биенээ барааддаг Дэндүү их хайрыг дааж ядахдаа дэлхий эргэдэг Цэврүү исгэгдэх шиг л нулимс ивлээд явчихлаа
Цээжинд минь иссэн чамд хайртай болчихож , би
Холын тэртээ униар будан хөвөрхөд Хоёргүй амьдралын учралууд сэтгэл илхэн гэгэлзэнэ Хором бүрийн цэнэ зүрхэнд амтагдах зуурхнаар Хоёул ижилдэн өссөн эгч минь нүднээ харагдах юм Эрвээхэйн даль шиг өнгөлөг танхил багын мөрөөдөлд Эрхэлж наадан өссөн хүүхэд насныхаа дурсамжаас Энгүй номин тал шиг их амьдралыг зүглээд Ээжийн хоёр ангир эргэн харалгүй нисэж дээ Ургаа модны мөчир түмэн зүгтээ салаалдаг нь Учрал гуниг алаглах хүний амьдралтай адил Уртаас холын замд нь сэтгэлд дулаахан үгсээр Уяхан сэтгэлт эгчээ би энэрч дэмжиж явлуу ... Шаргал намрын навч цаг хугацаанд мэхийхэд Шүхэр шүхэр цас шиг дурсамж сэтгэлд хайлна Шингэх ургах өвс шиг энэ л тавилангийн дунд Ширгэшгүй хайрыг шүлэглэж сэтгэлээ манан сууна Тогоруун цуваан дунд амьдрал хэдэнтээ эргэдэг ч Тоотой насны хооронд ганцхан л заяасан тавилантай Тоостын энэхэн гялбаанд эгнэгт зүрхээр холбоотой Дотно ганцхан эгчтээ дотроо зураглан алхам уу...
Шуурайн Солонго: Гималай
Шуурайн Солонго: ТООРОЛЖИН
Ш.Сундуйжав : Үүр цайж байна
Э.Үржинханд : Хос ном мэндэллээ
Б.Болдсүх : Таг мартсан тангараг
Ч.Дагмидмаа
Та бүхэн өөрсдөө шүлэг, өгүүлэл оруулахыг хүсвэл энд дарж нэмж болно.
Та монгол гарын драйвэр ашиглан бичээрэй. Оруулсан мэдээллийг админ үзээд идэвхжүүлнэ.
erd-019.JPG Хэмжээс: 600x450 67k Сэтгэгдэл: 0 Үзсэн: 4213
flo-017.JPG Хэмжээс: 600x450 167k Сэтгэгдэл: 0 Үзсэн: 3983
Гүн аниргүйд Хэмжээс: 600x469 133k Сэтгэгдэл: 0 Үзсэн: 4900
Нэр: Э-шуудан: Санал хүсэлт:
Facebook 
Twitter 
