Тэртээ баруун руу нүдний хараа хүрэх төдий  холд холбоо цэнхэр уулс усан зэрэглээнд өндөлзөж харагдах.Мэдээ орсон цагаасаа л орон хотод сууж,хуучин зах,хужаа зуун айлаар нутаглаж явсан тэрээр насны нар хэвийхийн үедээ “суудлаа солив” гэгчээр чөлөөндөө гарсан нөхрөө дагуулан хөдөөг зорьжээ.
     Арваннаймхан настай хоёр салаа уртаа хар гэзэгтэй,хонгор шаргал зүстэй тэрээр “армийн холбоо”-нд ажилд орж  “холбоочин болсон түүхтэй.Төрсөн аав ээж,нутаг ус гэгчийг дүрсэлж бодоод ч мэдэхгүй.Их зудны жилийн өвлийн шинэдээр төрсөн түүнийг “улаан цурав”-т нь “дэлдэн” Цагааны хүүхэд хүүхэн Балбармаа “ өргөж” аваад хотыг зорьжээ.
Нэг хэсэг хүрээ гангачуул баян хятадтай хөл хэрээтэй,хөнжил нийлээтэй,торго дурдамд умбаж,”өмд баатар”-уудыг аашлан загнаж өмнөө бөхөлзүүлж,савхаар будаа идэж,шанхаа сувдаар гоёж асан хорь гучаад оныхоны “нэртэй зартай” хүүхнүүдийн  нэлээдхэний явсан замаар хатирч орсон Балбармаа хүүхэн “тэжээвэр ганц”-аа юугаар ч дутаагаагүй,ажил ч сургаагүй өсгөсөн нь үнэнтэй.Мөнгөрмаа охин хоол хийх,хувцас угаах,тэр ч бүү хэл ус авах,түлээ мод хагалахыг “буянтай ээжийн”-хээ буянаар үзнэ үгүй өсч хүний зэрэгт хүрч яваа  “гангар шаазан” шиг эрхэмсэгхэн.Ээжийнх нь сайных юу байх вэ?Ээжтэй нь дэр нэгтгэж,гэр гэрлэсэн “хужаа” Цагаан,”өмд” Бороо нарын л хийсэн үйл.


( Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл [] | Өгүүллэг | Оноо: 0/0 | Цэемаа М )

      Цэлмэг хөх тэнгэрт татсан цагаан цагаан зурааснуудыг өлийн харж зогссоноо наран сөрөг хяламхийн харж цаг баримжаалаад хоёр нүднийхээ дуранг өврөөсөө гаргаж Жавхлант хайрханы наад биеэд шимтэнгүй дурандлаа.Цагаан нуурын эрэг хавиар ганц нэгхэн бяруу тугалаас өөр бараа туруу алга.Зунжингаа нуугилдан шулганалдсан хун галуу ангир аль аль нь эртээ халуун орноо зорин оджээ.Эргэн тойрон нам гүм.Нарны гэрэл ч цаанаа л нэг цаашилж байгаагаа хэлээд байх шиг.Тойрмын голоос хэдэн бараан адуу ус уугаад гарч яваа харагдана.Цаана  нь Рэгзэн гуайнхан гэрээ буулгасан нь нүүж байгаа бололтой.Хоёр гурваараа найгалдан хэлхэлдсэн  морьтой хүүхдүүд айл хэсэж байгаа шиг явцгаах,гүүгээ бэлчээрээс хураахаар давхиж яваа саахалтын охин,ялаархан оодогнох үхрүүдийн бараа ч алга.Нэлмийсэн цэлийсэн шар тал...Уйтгар төрөөд... зогсож байгаа газраасаа ч хөдөлмөөргүй.


( Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл [] | Өгүүллэг | Оноо: 0/0 | Цэемаа М )

Эмнэлгийн цанхигар өрөө цэвэрхэн ч, зэвэргэн ч, Эмийн үнэр эхэндээ бэрх содон байснаа одоо мэдэгдэхээ байжээ. Цэлмүүн хэвтэрт ормогцоо намайг хөдөөнөөс аг саггүй дуудуулсан юм. Нөхөр нь хоёр хүүхдээ харах үүрэгтэй хойно, өөр хэнийгээ ч гэхэв. Танил тал гэвэл харин олон бололтой. Нэгийн гурвын Цэлмүүний  сахиулыг нэхсэн нэхэл өдрийн арван гурвантаа  ирнэ. Тэгээд
-Тийм хүн иржээ гэхэд
-Өө, оруул оруул гэнэ. Би нөмрөг  аваачиж өгнө. Цэлмүүн хэн хүнийг их л төв царайлан угтаж  энэ тэрийг асуун байхдаа өвчнийхөө тухай л харин  ам ангайх дургүй.
Үеэл маань болох тэрээр хүүхэд байхынхаа л нэр шигээ содон охин байжээ. Мэдээ орохоос бид ихэр бяруу шиг  өссөн хоёр.  Өвөл намартаа би ээж аавтайгаа хөдөө хурга тугалаа эргүүлж, хавар болохлоор Цэлмүүн  хотоос ирнэ. Ээж ааваасаа хол, гэр орноо саначихна гээд эмээ ч дураар нь тавьдаг. Тэгээд ч юм юман дээр л би би... гэх нь хөдөөгийн бүрэгхэн бидэнд зовмоор ч, ясли цэцэрлэгээр явчихсан хотын хүүхэд нүүрэмгий, хэлэмгий гэдэг ойлголтоор дуугүй өнгөрөөнө.


( Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл [] | Өгүүллэг | Оноо: 0/0 | Сумъяа Доржпалам )

Нүүгэлтсэн их үүлс гарч яах ийхийн зуургүй нарыг халхлаад борооны сургаар сэрүүсэж,Зэгстийн хэдэн бор толгодын хавьд шороо босч харагдана.Ожгоо гэрийн гаднаа тавилсан элдэв юмсаа цуглуулж,бараагаа тэнчээлээд гэртээ орж “дөчийн бидонтой усаар” чагтагаа даруулж хаяа хамраа бөхлөөд том том дусалтай борооны түрүүч дээвэр цаваг пад падхийн цохилж эхлэхэд гуулин гэртэй “хүрд”-ээ барьж аван гэрийнхээ зүүн хатавч тогооны том эрэгнэгийнхээ өмнө залбиран сөгдөөд сууна.Тэрээр тэнгэр дуугарахаас “нүгэлтэй их айдаг сан”.
Борооны түрүүчтэй хамт дан цамц нь норж биед наалдсан сөөсгөр шар халимаг үснээс нь борооны ус дусалсан жаахан хүү “хүүе гэхийн завдалгүй онгорхой хаалганы босгон дээгүүр сэвхийн үсрээд ороод ирэв....Моньд цаашаа ...Ожгоо сандран уулга алдснаа шүдгүй улаан буйлаа гарган инээж...аа ашгүй дээ муу Далхаа минь ирж хань болох нь юун сайн хэрэг вэ хэмээн хүрдээ бариатайгаа аяганыхаа өр рүү мөлхөж “миний хүү халуун цай уу.Сүрхий ширүүн бороо орох дог оо.Ашгүй амжиж ирлээ дээ хэмээн бүтээлэгтэй өрх рүүгээ,онгорхой үүд рүүгээ харж “ханьтай болсон доо” сэтгэл амарч нүд нь гэрэлтээд олзтой.

            Элбэрэл төвийн захиралтай ярингаа сонин эргүүлж суутал хаалга алгуур нээгдэж хүнд хөлтэй нэгэн орж ирэв. Сониноо гүйлгэн суутал өмнөх явган ширээний цаахнуур хуучирч элэгдсэн хар шаахайгаа тасархай үдээсээр хагас дутуу үдсэн өнөө хүн явсаар захирлын ширээнд хүрч утас эргүүлэх нь сонсдов. Харц өргөсхийвэл тамхины утаанд шарлаж, дутуу угаасаар өнгө нь алдарсан хуруу нүднээ тусав. Гэтэл захирал
-           Дэчин багш аа! Цаагуур чинь юу байна? гэхэд
-           Юмгүй дээ, олон улсын хатагтай нарын нийгэмлэгээс хүн ирнэ гээд
цэвэрлэгээ л болж байх шив дээ гэв. Энэ дуу, тэр нэрийг сонсмогцоо миний бие цахилгаанд цохиулах шиг болж, өндийн харвал,
Хоёр мөр нь унжчихсан, нуруу нь бөгтийсөн, хар саарал хүрэмтэй өвгөн гэмээр хүн цаашаа харан зогсоно. Гэвч тэрээр хичнээн төрөл арилжсан мэт хувирсан ч Дэчин мөөн. Би суудлаасаа босов.

            Ноёнтон шилэн хананы цаанаас ажиллагсадыг тааламжтай харна. Тэд агшин ч амсхийхгүй түжигнэн ажиллаж байгаа нь урамтай. Аргагүй, одоо тэдний хоолны цаг дөхөж байгааг ходоод нь мэдэх учир эзнээ шавдуулж байгаа хэрэг. Чи сая ийм л ажилласан гээд хоолыг нь алган дээр нь тавьдаг юм чинь. Хоол алган дээр нь ирэх үед тайрсан толгойнх нь ормоор үлдсэн хоолой нь умруулж уясан уутны ам шиг умалзан байж яддаг. Энэ нь хоолоо шалавхан хийгээч гэж ходоод нь шаардаж байгаа нь тэр. Энэ үед толгойгүйчүүд сууж тавлана ч гэхгүй. Босоо нь босоогоороо, суугаа нь суугаагаараа хоолоо хоолойруугаа чихнэ. Аргуун, бүхэл хоол өгсөн үед тэр нь хоолойд наашаа цаашаа ч үгүй бөглөрч, тагларч төвөг уддаг учир тэдэнд одоо ихэнхдээ л шингэн зутанрахуу юм өгдөг болсон билээ.
            Толгойгүй ажилчид маань хооллож эхэллээ. Энд тэндгүй хорр шорр гэж хоол доошоо ходоодруу урсах, бас хийтэй юм уу, ихээр ховдоглож цутгаснаас поррхийн дээшээ оргилох нь дуулдана. Нэг гар нь улаан хоолойныхоо амыг жайвийтал татаж, нөгөө гар нь хоолоо яаравчлан нэхэх ходоодныхоо түлхээсээр салгалан асгаж цутган зутангаа халбагадана. Бас гадуур нь асгасан зутангаа долоовор хуруу нь аятайхан гэгч хаман арчин хоолойруугаа шавхан хийхээ мэднэ гээч.

( Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл [] | Өгүүллэг | Оноо: 0/0 | Сумъяа Доржпалам )

Нүдээ анин бодох, зүүрмэглэхийн дундуур бүхнийг бүүр түүр мэдэн хэвтэж байтал орны толгой тушаа ханын модыг зөөлөн тогшив. Юу билээ!  гэж цочин нүдээ нээв. Цочсондоо миний зүрх хүчтэй дэлдэж байв. Тэр хүү зүрх дэлсэхийг сонссон юм шиг
-Суранз байнаа, үүдээ! гэдэг байгаа.
Тийм ээ, чи хэзээ нэгэн цагт ирэх л байсан. Би мэдэж байсан юм. Сэтгэлдээ ийнхүү уулга алдан би бослоо. Гэхдээ яах билээ гэж эргэлзэв. Ээж сонсчихвол, ер нь хэн нэг нь мэдчихвэл сумаар нэг шуугиан болно гэж санаад хаалганыхаа түгжээг хурдхан мултлав. Тэгээд орныхоо хөл дээр очиж суув.
Сарны цагаан туяа хоймроор асгарна. Үдэшлэг тарангуут л клубын урдах жижиг цагаан байшинд паржигнаж байсан гэрлийн мотор гэнэт чимээ тасрахад төвийн гэрэл унтарч сумын төв нам оргиод өдрийн бараанаас шөнийн чимээ гэдэг болсон байв.
Суранз баруун талаар өгсөж, аяганы ширээний дэргэдэх жижиг сандал авч суугаад  хэсэг дуугүй байснаа
-Би хүрээд ирлээ гэж хэлэв.

( Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл [] | Өгүүллэг | Оноо: 0/0 | Сумъяа Доржпалам )

Сэтгэлийн үзүүр илж гилсэн адуу шиг цаг хугацаа урсана. Сүүдрийн амь нирваан дүрд хувираад гэрэл харанхуйг томолдуулан үлэмжийн чанарт уусан замхархад эгэл ихэмсэгийн тухай бодол задгай нулимас амилах шиг газарт шурган алдаржээ. Нэг л мэдэхэ намрын навчистай хорин жилийн өнгө үдэж өнөөх оршихуйн тухай бодолтойгоо хамт гээгдсэн байх юм. Яахав нэхэн ирэх дууны уянга бадгандаа намайг хавчуулж янагийн цэнхэр шөнөөр гэгээн зүгтээ чандалвал би баярлах.

( Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл [] | Өгүүллэг | Оноо: 0/0 | Базардэрэг Н )

      Ов товхон сорвитой туранхай зууван зэвхий царай,ухархайдаа шигдсэн хөх хүрээтэй жижигхэн саарал нүдтэй,бэртэнги тахир дутуу түүнийг Зэгстийн хонхорт “хувилгаан” гэхээсээ “гөлөөг” ч гэх амьтан олдохгүй.Эцэнхий хатингар гарынхаа ядам хуруунд цэнгийн алтан бөгж зүүсэн нь нүүрэн дээрээ шавах ялааг үргээхээр ханцуйгаа хөдөлгөхөд  л гялсхийн “адын” өнгөөр харагдаад өнгөрнө.Дал мөрөө давж  гандаад өнгө нь мэдэгдэхээ байсан хуучин муу тэрлэг дээл нь “нялх баривчны” бүчтэй.Саяхан түүнийг авга ах нь хотоос олж ирсээр, тэдний охин Нямтай саахны хурга зөрүүлэхээр үдийн наранд хот айлын бараа харуулдан хөгшин хүрэн морины омруун дор сүүдэрлэх аядаад сууж байгаа нь энэ.

Амьдралд бүх зүйл хангалуун байвч аз жаргалгүй байгаа юм шиг санагдах үе гарах нь гайхалтай. Ажлын цаг дуусаагүй байсан ч нэг л юманд яарч хөтлөгдөн гадагш гарлаа. Гадаа тогтуун дулаахан тэгээд агаар амьсгалахад нэн таатай санагдана. Машинаа орхичихоод хаашаа ч юм яаралгүйхэн алхав. Гэртээ харих гэж яарсангүй. Хаврын тогтуун цэлмэг тэнгэрийг ширтэж, гудамжаар алхаж яваа аз жаргалтай хүмүүсийг харахад сэтгэл тайвширч хөнгөн гуниг сэтгэлээс уусан алга болох шиг. өсгийтэй гуталтай удаан алхсан болохоор хөл нь маш их өвдөж эхлэв. Хэсэг суучихаар газар хайж ийш тийшээ хартал “Мөрөөдлийн мөхөөлдөс”. Нэр нь хүртэл ямар гайхалтай вэ? Яаран гүйхээрээ орж хамгийн том жимстэй мөхөөлдсийг захиалан суулаа. Ямар гоё амттай мөхөөлдөс байсан гэж санана. Амьдрал яг л энэ мөхөөлдөс шиг гайхалтай амттай сонирхолтой байдаг ч яг л энэ мөхөөлдөс шиг хэмжээтэй амархан дуусчихдаг. Мөхөөлдөс дуусч гарах болоход гэнэт түрийвчээ цүнхээ машиндаа орхисноо саналаа. Гар утас бүх юмаа орхисон байлаа. Түүнд хүнд үзүүлэх ганц ч бичиг баримт байсангүй. Яах учраа олохгүй хэсэг суугаад хажуугийн ширээнд суугаа хөвгүүнийг олж хараад баярлан мөнгө зээлэхээр шийдэв. Цэнгэл  зориг гарган босч очоод

-       Сайн байна уу? гэж инээмсэглэн ширээнд суув. Хөвгүүн Цэнгэлийг гайхсан харцаар хараад муухан инээмсэглэв.

Тасдаж үл болох сарнай

Би чамаас нэг юм асууя гэж Халиунаа хэлээд хэсэг зуур түгдэрлээ.

-За тэг л дээ. Юу тэр вэ гээд би сониучирхан түүнийг ширтлээ. Би чамайг эхнэртээ хайртай гэдгийг чинь мэднэ л дээ гээд Халиунаа мөн л  түгдэрэн үгээ таслан уруулаа хазлаад чимээгүй болчихов. Тиймээ, Би эхнэр хүүхэддээ юунаас ч илүү хайртай гэж би дотроо бодсон ч түүнийг гомдоочих вий гэж болгоомжлоод хэлж зүрхэлсэнгүй.

–Би чамд харин хайртай болчихлоо гэж Халиунаа хэлээд зорголын нүд шиг өтгөн сормууст хархан нүднийхээ харцыг надаас буруулав. Би түүнийг хэзээ нэгэн цагт ингэж хэлэхийг мэдэж байсан ч яг цагаа тулахаар тулгамдаад хэлэх үг олдсонгүй. Юу хэлэхээ жаахан цэгнэж сэхээ орсон би:

 (Ёгт өгүүллэг) 

Бүсгүй цав цагаан хуримын даашинзаа шүүгээнээсээ гаргаж ирэв. Далайн чанадаас авчирсан үнэт сувдаар гоёсон торгон сайхан даашинз амьтай мэт. Намайг өмсөөд толинд харж эргэлдээч гэх шиг. Бүсгүй тэсгэлгүй хуримын даашинзаа өмсөж үзэв. Хэдэн ч удаа өмсөж үзсэн юм бүү мэд. Өмсөх бүрт бэлхүүс барьж намирах торгон даашин. Толинд тусах хуримын даашинзтай бүсгүй. Харин даашинзны бие даган намирах зөөлөн торго цээж бачууртал барина.

( Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл [] | Өгүүллэг | Оноо: 0/0 | Бусад )

Автобусны адрын хөндлөн бариулаас арайхийн зүүгдэж явах Тогтохын нуруу аюулхайд ямар нэгэн зүйл хүрч тээглэн,зарим нэг нь тохойгоороо ууртай ёврох нь хүн танихгүй,газар мэдэхгүй энэ их хотод сонин ч,тээртэй ч шиг.Өглөө эртлэн Дамбадаржаад байх ээжийнхээ холын садангийн айлаас гарсаар хүмүүсийн амьсгалд битүү цантсан автобусны цонхоор  буух газрынхаа баримжааг алдаж  явсаар нэгэн зогсоол дээр ирэхэд онгорхой хаалганы завсраар  шагайн  харвал өндөр өндөр байшингууд харагдах,өглөө ажилдаа яарсан хүмүүс  битүү чихэлдсээр,бие биеэ түлхэлцсээр орж ирэн   хаалга хаагдан хөдлөөд яваад өгөв....За баларсаан хичээлээсээ хоцроод...замын эсрэг талд зогсох автобуснаас үсрэн буусан Тогтох зам хөндлөн  гарч, хичээлийнхээ байр руу гүйн оров.Шат руу өгсөн гүйсээр гурван давхарт гартал...Эгшигээ...хөөе Эгшигээ...дуун... ном барьсан,цүнх сугавчилсан гурван охин зөрсөөр өөр хэн ч хавьд харагдахгүйг бодвол бүгд хичээлдээ  орсон бололтой.

Хөдөөнөөс хоёр өдөрчийн газар  “Зил” машины дэвшин дээр суун явж ирсэн Тогтоход хотын бүхэл зүйлс сонин,содон.Гэрэл гэгээтэй,ном журамтай,хөгжил хөдөлгөөнтэйхэн,хажууд нь Тогтох өөрөө арай л нэрэлхмээр “балчирхан”.Заримдаа энэ бүхэнд би дасах болов уу гэж өөрөөсөө айна.Өөртөө ташуур өгч “эр хүн зоригтой бол чоно юу яана гэдэг дээ”.Зоригтой байгаа нь энэ гээд “түүх”-ийн ангийн Зоригоо шиг охидыг барьж авч марзагналтай биш дээ.

Цагийн зүү 12-ын тоог зааж он солигдон оргилуун дарс буудуулан бүгд л баяр хөөp болон байхад Анугийн царай л гундуу байлаа. Дотроо ихийг бодож шаналж байгаа царайтай байсан ч аав ээж ахынхаа дэргэд мэдэгдсэнгүй өнгөрөөв. Оргилуун дарс ууж, ёс юм шиг баяр болонгуут л задалдаг Батбайгалийн тортоо амссан болчихоод Ану өрөөндөө оров. Гэрийнхэн нь дуу шуу болсон улс телевизор үзэн инээлдэнэ.

Харин Анугийн хувьд энэ өдөр тийм ч гоё болж өнгөрсөнгүй.

Сөөсгөр шаргал үстэй жаахан охин, хүүхдийн цэцэрлэгийн гаднах цементэн талбай дээр  ...нэг,хоёр,гурав...хэмээн тоолон дэвхэрч “черта” тоглоно.Нэг,хоёр,гураваа яг онолоо шүү.Мэргэн шил байна даа.Нэг,хоёр,гураваа...өө ээж ирэхгүй юм байх даа.Бяцхан хамар дээгүүр нь хөлс бурзайж түүхий шохойгоор зурсан черта дээгүүр шилний хагархайг гулсуулан дараалласан нүхнүүдэд шидэж оруулан урамшин тоглоно.Ааш муутай авга эгчийгээ ойролцоох дэлгүүрээр ороход нь л Туяамандал салхины үнэр авч, наранд гарна.Нүдээ бүлтэртэл цонхоороо хардаг хүүхдийн тоглоомын талбай дээр хааяа нэг ингэж гарч ирэх нь өдрийн од шиг л... Ээжийгээ тэрээр 3 жилийн өмнөөс л хараагүй байгаа билээ.Зүүдэндээ яг ээждээ үнсүүлэх гэж байхад авга эгч нь татаж сэрээгээд сэтгэл гонсгор байгаа.Авга эгч Хандаа  аавыг нь байхаар сайхан зантай.”миний муу сөөвгөр  шар дүү...хөөрхөн ш дээ...гэж ирээд л наалинхайтана.

Зуны дунд сарын наран тэргэл өдрүүд ард үлдэж уйлганасан усан бороо хоёр гурав  хоногоор “цутгалан нь тасарсан” мэт орсоор.”Хөх толгой”-н хөндлөнд байгаа  Цэнд гуайнхны хот айлд эрлээр ирээд бороонд хөл хоригдож орхисон “адуун”-ы хэдэн банди нар,хонины хишигтээ ээлжгүй гүйдэг Чанцал  хэмээх дунд зэргийн нуруутай ногоовтор нүд монхор хамартай эмэгтэй ер мордож суух чадал даягтай хэдэн хүнд мөрөндөө углах хуурай хувцас үгүй болжээ.

Өвлийн шөнийн цэнгэг агаар ,аргалын хадган цэнхэр утаа бүрий дундуур цэнгийн цагаан хадаг лугаа намиран үзэгдэхэд холоос агсагдаж,даарсан Цэнгэлийн бие тавирч,унаж яваа үрээнхэн морины  чих нь сортолзон хөл нь хөнгөрөөд ирэхэд уулын бүрэнхий мухраас хөв...хөвхийн хуцах нохдын дуу чимээлнэ.
Гэрийн гадаа саравчлан зогсоо Ожгоо “...за байз Халзан гуайгаар зоос татуулдаг юм бил үү...Урд хөтлөөр улаан тоос татаад байх чинь ээ...Өө энэ миний муу хоёр цийлэн чинь өдрөөр  ч өөдтэй харахаа больжээ зайлуул...өнөө харъяа нүдгүй,харайяа хөлгүй гээч л болоод байгаа юм аа даа хэмээн өөртэйгөө ярин,тоос босч харагдсан хөтлийг нүдээ арчин арчин дахин дахин харсаар гарч орно.Тогооны хусам горьдон үүдэн тушаа хэвтэх хөгшин халтар нохой унжсан зовхио арай ядан өргөн  залхуутай яа харах нь гайхаад ч байгаа шиг....Аа золиг гэж адилхан өтөл  болж яваа юм байж өнөөхөө мартаж ...амаа барин эргэж орсноо эрэгнэгийн урд захад  орхисон буурал хусмаа нэг гар дээрээ овоолон барьж гарч ирснээ эгээ л хүнтэй хүүрнэх мэт...эвий дээ өдрийн хагас цайгүй бол би сөхчих гээд байхад өвгөн болсон чи атга хусманд хоолших болов уу даа .Чи бид хоёр ч “хорвоо болж” явна даа хэмээн халтар нохойтойгоо ярина.


( Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл [] | Өгүүллэг | Оноо: 0/0 | Цэемаа М )

-Шүлэг уншаад л уяраад л уйлаад л суух юм, чи чинь өвчтэй юм уу гэж ээж нь охиноо зэмлэнэ. Охин хариуд нь сэтгэл дотроо:

-Та яаж мэдэх вэ дээ. Би яаж эрүүл байх юм. Аль хэдийн өвдчихсөн шүү дээ. Харин тэрийгээ танд биш ганцхан шүлгэндээ л хэлсэн гэж хариулна. Ээж нь гал тогооныхоо өрөө рүү ороод хэсэг чимээгүй боллоо.

-Болиоч ээ. Ингэж байгаад өвдөх гэж байгаа юм. Наад хэдэн шүлэг чинь зүрхийг чинь шархлуулна уу л гэхээс биш амьдралд хэрэг болохгүй гэж ээж нь өрөөгөөр нь шагаймагцаа дахиад л хашгирна. Охин:

-Өвдөх гэж байгаа юм гэнэ шүү. Аль хэдийн тэр хүнд шархыг чинь  зүрхэндээ олчихсоон, ээж минь. Яаж эдгээх вэ гэж л шаналж сууна.

“-Энэ бүхэн ингээд л дуусдаг байж, ямар ч баяр хөөр, хайр халамж хүртэх эрхгүй би гэдэг хүн одоо хаачих билээ” хэмээн Төгсөө цас чийхруулан уцаартайхан алхана. Одоо түүнд зорих зорилго, явах газар үгүй болсон мэт санагдаж, эцсийн найдвар ийнхүү тасраад байхад хүртэл шинэ жил гээд л баяр хөөртэй хүмүүс инээд цацруулан хажуугаар зөрөлдөх нь гомдмоор ч юм шиг. Гартаа бас баглаа цэцэг, бялуу барьчихаад одоо хэндээ ч өгөх билээ гэж бодмогц сэтгэл дотор нь бүр ч хоосон оргиод явчихав.
Тэгж явтал баярлаж хөөрсөндөө суух ч завгүй зөрөлдөх хүмүүс дундаас гагцхүү Төгсөө л цасанд дарагдаж гунигтай харагдах нэгэн модон сандал дээр очиж, бээлийгээрээ арчих аядаад лагхийн суулаа. Бор торхон амьдралдаа сэтгэл гундаж байгаагүйн цорын ганц шалтгаан бол хайртай түүнийхээ төлөө л амьдарч байсанд билээ. Гэтэл он гарахад хэдхэн мөч үлдээд байхад ингээд ганцаар сууж байна гэдэг юутай бэрх вэ.

Дэггүйхэн үерхсэн дөрвөн найз ангийн андууд                                                                                       

Дүрсгүйхэн багын минь алтан үеүд ...

... гэж банзан гитарын утсыг сэмэртэл балбан дуулах дөрвөн найзыг харсан хэн ч болов найз хэмээх эрхэм үгийн жинхэнэ мөн чанарыг ойлгох байсан биз. Магадгүй нүдээ жаахан доош буулгаж ширээн дээр мэлтэлзэх сархад дүүрэн хундагыг хараад энэ бодлоосоо татгалзаж ч болох юм.  Ямартай ч нэгэн жалганд хүүхэд насаа үдсэн тэдэнд иймэрхүү сархадтай, сайхан дуутай өдрүүд олон байсан нь мэдээж. Наймдугаар ангиа төгсөөд үеийн нөхдөөсөө хоцорч, хамтдаа сургууль завсардсан болоод ч тэр үү дөрвүүл үй зайгүй нөхөрлөхийг яана. Уусан архиндаа бус дуулсан дуундаа халамцсан бололтой Идэрээ гитараа хойш тавиад :

 - Найзуудаа, одоо ганцхан шил архи байсан бол мөн ч сайхан даа гээд гүд хийтэл шүлсээ залгилахад  Ганхүү сүүлийн хундагатай архиа хөнтрөөд :

- Хэлээд юу гэх вэ?  байсан бол юу боллоо гэж хоолойгоо хаттал орилж суух билээ дээ гэснээ надад байгаа нь л энэ гээд үрчийсэн таван зуутын дэвсгэрт гаргав.

( Дэлгэрэнгүй... | Сэтгэгдэл [] | Өгүүллэг | Оноо: 0/0 | Алтанхундага А )

mongolia2007year-130.JPG
Хэмжээс: 600x450 109k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 3679

zam-002.JPG
Хэмжээс: 600x450 75k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 3924

Драмын театр
Хэмжээс: 600x450 86k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 5663