|
|
 Өгүүллэг: Ц.Байгалмаа : Сартай ханьсахуй...аймшиг
Оруулсан admin on 2008-09-14 23:46:45 (4942 уншсан)
Цагаан сарын шинийн гуравны өдөр ангиараа хичээлээ тараад нэгнийхээрээ хэсэхээр шуугилдан гарцгаалаа. Сурсанаараа багшийнхаасаа эхлээд тойров. Өвлийн шөнө эрт харанхуй болдог тул хэдэн айлаар оров уу үгүй юу харуй бүрий дороо нөмрөх нь тэр. Ундрахын ангийнхан эхнээсээ замын дундаас алга болсоор хориод хүүхэд үргэлжлүүлэхээр үлдэцгээсэн харагдана. Тэгтэл тэдний ангийн Мөнхдорж уриалан: Бүгдээрээ одоо манайд очье. Гэрийнхэн хөдөө салхинд гарчихсан, би ганцаараа байгаа гэтэл бүгд дэмжин ганц нэг охин харих гэсэн боловч бусад нь ятгасаар хамт явах болов. Тэд мөнгөө нийлүүлэн замаасаа уух юм аван Мөнхдоржийнх уруу явцгаалаа. Төгсөх ангийхан гэж дарвин авсан архиа задлан хөвгүүд нь цээж түрэн хоолойгоо шахаж, хоёр гурван нүүрэмгий охидоос бусад нь тэднийг даган баясан нилээн сууцгаав. Зарим нэг нь халж дуу нь чангараад ирэх нь тэр. Халуун байна ядаж хөшигөө нээхгүй юмуу хэмээн хэн нэгнийг хэлтэл гэрийн эзэн босон хөшиг ярлаа. Том цонхоор сарны туяа тусан алдана.
- Нээрээ та нар урд нь сонсож байсан уу: Шинийн гуравны сарыг харсан эмэгтэй царайлаг болдог гэнэ лээ
- За юу гэж тийм юм байдаг юм, тэгвэл хүүхэн бүхэн хараад царайлаг болж эрчүүд бидний нар гарах юм бишүү...ха ха
- Ха ха ха...чи нээрээ, үнээн манай эмээ тэгж байна лээ
- Тэгвэл эмээ чинь хараад царайлаг болохгүй яасан юм? тэгсэн бол чи арай л дээр хүн шиг царайтай байх байсан ч юм билүү
- Хүн бүхэнд хүрдэггүй юм гэнэлээ, нэг л хүнд хүрдэг гэсэн
- За мэдэхгүй юм, наад утгагүй яриагаа зогсооё одоо. Алив урдахаа нэг барьцгаачих уу. Ундрах энэ яриаг сонсоод сарлуу харан инээмсэглээд хэсэг сууж байснаа харихаар нууцаар гарлаа. Тэднийх яг хажуугынх нь байр болохоор нэг их ч юм бодолгүй ганцаараа гарав. Гэртээ орохын өмнө нөгөө сарны тухай яриа гэнэт толгойд нь ороод ирлээ. Тэрээр сарлуу харан инээмсэглээд та үнэхээр царайлаг болгодог гэж үү хэмээн дотроо бодон ширтсээр. (Ундрах хэмээх туранхай, жижигхэн цагаан охин тэр бүр хөвгүүдийн хараанд өртөөд байдаггүй бөгөөд, одоог хүртэл нэг ч хөвүүнээс дурлалын захиа авч үзээгүй. Дээрээс нь өөрөө жаахан бүрэг ичимхий болохоор жаахан зожигдуу билээ. Үнэндээ тэр бусад охидын адил чөлөөтэй нээлттэй байхыг хүсдэгч өөрийгөө ямагт голж явсаар нэг л мэдэхэд ийнхүү зожиг болчихсон аж).
Тэрээр тунгалаг зөөлөн тусах сарнаас харцаа салгаж чадахгүй байв. Нэг л түүнтэй ойр ертөнц юм шиг санагдан сэтгэлээрээ уусч байх шиг. Саран дээрх жижиг хар дүрс харах тусам бага багаар томорсоор үзэсгэлэн гоо хэдий ч цаанаа л хүйтэн бүсгүй болон түүний өдөөс гараа сунган хүйтэн ихэмсэг инээмсэглэл илгээж байлаа. Ундрах ч гараа даллан өөдөөс нь гайхан харахуйд түүнд нэг сонин мэдрэмж төрөв. Тэгтэл гэнэт хажуунаас нь нэг хүн гарнаас нь татан: Хүүш хүүхээ гэхэд Ундрах цочсондоо ЭЭЖЭЭ хэмээн хахир хүйтэн чөтгөрийн гэмээр дуугаар ориллоо. Түүний энэхүү зүрх зүсэм дуу, хүйтэн харцнаас орцны жижүүр огло харайн цочин нуруун дундуур нь хүйт даан, зүрхээр нь хатгуулан ухаан алдан унав. Ундрах сая сэхээ орон жижүүрийг дуудан чангаатал тэр дуунаар нэг давхарт байх гэрийнхэн нь сонсоод гарч ирэв. Ээж нь түргэн дуудан охиноо харвал Ундрах байдгаараа чичрэн хамаг бие нь хүйтэн, нүд нь гялалзан эргэлдээд царай нь зэвхий даан яг л цусгүй юм шиг цонхийсон юм болсон харагдана. Нанжид гайхан охиноо тайвшируулах санаатай хурайлан зүүн хөхөө гарган даллаж хүртэл үзлээ. Тэрээр тайвшируулах эм өгөн дулаан хөнжилд нь битүү ороон оронд хэвтүүлээд унтсан хойно нь духан дээр нь үнэрлээд гарлаа. Ундрахын хүйтэн хөлс нь цутган дух нь яг л үхсэн хүнийх шиг хүйтэн аж. Нанжид санаа нь зовон маргааш унтаад сэрэхээр нь болъё хэмээн бодон санаа алдлаа. Түүнд эх хүний нэг ёозгүй совин татан санаа дагаад ч тэгсэн үү зүүн нүднийх нь доод зовхи жирс хийн хэдэнтээ хүчтэй татах нь тэр. Тэрээр цагаан цаас наачихаад гайгүй байлгүй дээ хэмээн өөрийгөө тайвшируулаад ханидаа наалдан жихүүцсэн биеэ дулаацуулан унтлаа.
Нанжидыг өрөөнөөс гарав уу үгүй юу Ундрах нүдээ нээн арайхийн өндийн босоод хоёр хөлөө солбин урд хойно нь зөөн тавьсаар цонхны дэргэд очин хөшигөө нээн өнөөх сарыг харахыг дахин хүслээ. Саран авхай түүний өөдөөс тааламжтайяа дүрлийн урин дуудах шиг.
Ундрах салхивчаа дэлгэн зөөлөн үлээх өвлийн шөнийн жиндүү салхийг ч үл анзааран халуун паарны нарийн турбан дээр нүцгэн хөлөөрөө гишгэн бүхэл биеэрээ сарлуу очихоор тэмүүлэв. Тэрээр улам ахисаар цонхны нарийхан тавцан дээр өвдөглөтөл цээжин бие нь дээд талын онгойлгосон салхивчтай бараг зэрэгцээд ирэв. Түүнрүү саран авхай улам ойртон томрон томорсоор бараг дэргэд нь шахуу дөхөөд ирлээ. Ундрах ч гараа сарвайн өөрийнх нь байх ёстой газар нь тэнд юм шиг санан тэмүүлсээр. Өвдөглөж байсан бол одоо тавцан дээрээ бүтэн зогсон цээжээ цонхоор ил гарган гараа саран авхайруу сунгалаа. Энэ үест түүний задгай тавьсан үсийг нь хүйтэн бөгөөд хүчтэй салхи нүүрэн дундуур нь ороолготол хэн нэг нь хөлөөс нь зууран ...Ээжээ... хэмээн хамаг тэнхээгээрээ бахирав.
Дүү Учралт нь унтаж байтал гэнэт хүйтэн ороод ирэв, гайхан хартал тас харанхуйд цонхон дээр нь нэг юм цааш харан сүүтэгнээд байх шиг. Айх гайхах зэрэгцэн нүдээ дасгаж байгаад дахин лавшруулан харвал эгч нь цонхоор үсрэх гэж байв. Тэрээр огло харайн босч тунай муутай турьхан жаахан гараараа эгчийнхээ хөлнөөс тас зууран ЭЭЖЭЭ хэмээн тэнхээ мэдэн орилсоор. Охиныхоо орилох дуунаар Нанжид, Баясаа хоёр өрөөнд яаран орж ирээд гэрэл асаан охидруугаа очин Ундрахыг арайхын амжин барьж авав. Учралт байдгаараа айчихсан чичрэн зогсоно. Ундрахыг харвал тэрээр хараагаараа унтаж, зүүдлэн боссон бололтой нүд нь огт хөдлөхгүй байв. Нанжид бага охиноо тайвшируулан чимээгүй бай гээд том охиноо аажуухан сэрээчихгүйхэн шиг орон дээр тавьчих хэмээн нөхөртөө шивнэлээ. Ундрах ер сэрсэнгүй тэрээр инээмсэглэн нэгийг зүүдэлж буй бололтой...
Учралт айгаад ээжтэйгээ хамт унтав. Харин Ундрах үргэлжлүүлэн зүүдэлсээр. Өнөөх саран авхайтай яг уулзахын даваан дээр хөл алдан доош унатал түүнийг хэн нэгэн тосон авч хүргэж өгөв. Тэрээр өдөржин сарны хотхонд тоглон ихэд ядарчээ. Гэнэт гэртээ харих ёстойгоо санан явах гэтэл Саран авхай түүнийг тэвэрч: Би чиний хүсэлтийг сонссон. Чи миний охин саран байх болно, би бүх хүсэлтийг чинь биелүүлнэ, чи ч бас миний үгэнд орох ёстой, чи бид хоёр нэгэн цул болнозөвшөөрч байна уу ? хэмээн асуув. Ундрах гайхан эргэн тойрноо гүйлгэн харсанаа сүүлд хамтдаа байж өөрт нь найрсагаар хандсан нэгэн хөвүүнийг хараад дахин уулзмаар санагдан зөвшөөрөв.
Энэ шөнөдөө Ундрах дахин сэрсэнгүй. Маргааш нь сэрээд урд шөнийн зүүдээ санан гайхасхийснээ өндийв. Тэрээр гайхалтай сэргэг, сэтгэл санаа нь нэг л хөнгөн, өөртөө итгэлтэй бардам болсон мэт. Нүдээ нухалсаар бие засчихаад гараад иртэл ээж нь хүрч ирэн:
- Миний охин зүгээр үү, хүн айлгаж ичээсэн үү, өнөөдөр амралтын өдөр ш дээ, жаахан унтаад ав...
- Би яасан гэж, зүв зүгээр байна, та юун нялхамсуу юм бэ дээ. Охин нь их сэргэлэн сайхан байнаа ээжээ, хэн ч намайг айлгаагүй
- Миний охин нээрээ зүгээр биз дээ, алив ээж нь хэмээн нэг л өөр болсон охиноо халуундаа дэмийрч байна уу хэмээн толгойг нь барьж үзэхээр гараа явуултал
- За юун сүртэй юм бэ ээжээ, миний сэтгэл санаа хэзээ ч ийм сайхан байсангүй гээд хүйтнээр инээвхийлээд өрөөрүүгээ явлаа. Нанжид охиныхоо инээмсэглэлээс хирдхийн цочив. Түүний өмнө даруухан, дөлгөөн хайртай охин нь биш шал өөр танихгүй бүсгүй зогсч байгаа мэт.
Ундрах нэг л өөр дуу шуутай охин болсоныг нь бүгд анзаарав. Тэрээр янзан бүрийн этгээд сонин хэрнээ аймшигтай зүйлс их ярьж, түүний яриаг шимтэн сонсч хүүхдүүд өөрийг нь хүрээлж байгаад бүр ч урамшин онгирно. Хаанаасаа гараад байгаа нь мэдэхгүй, үнэн худал нь мэдэгдэхгүй, өөрөө урд нь хэн нэгнээс сонссон үгүйгээ ч мэдэхгүй хэрнээ бүгдийг нь үнэмштэл, зарим нэг зүрх муутай охиныг дуун алдтал нь аймшигтай зүйлс ярьж өгдөг болов. Түүний хэл ам ч гүйцэгдэхгүй болж, хэнтэй ч бардамнан харьцаж тэгэх мөртөө өөртөө татаж чадаж байлаа. Иймэрхүү байдалтай байсаар төгсөхийнхөө өмнөхөн нөгөө ангийнхаа нэгэн хөвүүнээс анх удаа дурлалын үг сонсов. Духаараа харсан, толгой сайтай, жаахан бөгтийж явдаг, зожиг, барзгардуу нүүртэй хэр барагтай үг дуугараад байдаггүй тэр хүү Ундрахад илбэдүүлсэн мэт татагдав. Түүний үгнээс ч гарахгүй, тэр хоёр маш хурдан дотносож үерхэж эхэллээ. Тэр хоёрын үерхэлийг хүүхдүүд мэддэггүй байв, учир нь Ундрах ил гаргахыг хүсдэггүй аж.
Хонхны баяр тэр өдөр бүгдээрээ хөөрөлдөн бужигналдана. Ундрах энэ өдөр бие нь нэг л өөр болж бусад өдрүүдээс ч илүү улам хүчтэй болсон мэт. Өглөөнөөс авхуулаад дотор нь нэг л өөр ертөнц оршин түүнийг ямар нэгэн юманд дуудах шиг. Хөөрсөн хүүхдүүд бужигнасаар орой нь унаандаа суун амралтын газрыг зорьцгоолоо. Ундрах харин явсангүй, тэрээр найз хөвүүнтэйгээ хоёулаа үлдэн тусдаа баярлахаар шийдсэн юм. Тэр хоёр Жижгээгийн өвөөгийнх нь гэрт очин хараа муутай өвөөд нь мэдэгдэлгүй жижиг өрөөнд нь сэмээрхэн орлоо. Оройжин гадуур тэнэсэн хоёр хэсэг сууж элдэвийг ярилцсаар унтахаар болов. Хаврын шөнийн тэнгэрт түм буман ододтой зэрэгцэн саран авхай тунгалаг гэгч нь орчиныг тодоос тод гэрэлтүүлнэ. Жижгээ босон хөшигөө хаатал Ундрах гэнэт их наалинхай болон түүний араас нь очин тэвэрсэнээ
- Сайхан сартай саруулхан шөнө байна ш дээ хөшигөө нээчих
- Сар нэг л эвгүй байдаг юм, тэгээд ч их тод байна
- Тэр тусмаа, чи намайг сарны гэрэлд хичнээн хөөрхөн байхыг хармааргүй байна гэж үү? хэмээн худлаа хошуугаа унжуулан эрхлэнгүй дуугарав.
- Үгүй л дээ, тэгвэл хоёулаа ширээний чийдэнгээ асаачихъя
- Чи яасан айгаад байгаа юм уу? эсвэл намайг голоод байгаа юмуу, энийг мэдсэн бол ангийнхантай явдаг байж, хэрэггүй чамайг гээд үлддэг байж л дээ
- Үгүй ээ, юундаа айхав. Чамайг саранд ийм дуртайг мэдсэнгүй гээд инээснээ хөшигөө нээн Ундрахыг хөтөлсөөр орлуугаа явлаа. Ундрах түүний бодож байснаас өөр байсанд Жижгээ жаахан гайхаж байсан ч эр хүн юм болохоороо шууд түлхэж чадсангүй. Хоёулаа үнсэлцэж эхэлдхэд л Ундрах хэзээний юм үзсэн байртай түүний хамаг юмыг нь ховх сорж, өвтгөж байлаа. Жижгээ гэнэт сэхээ орон болохгүй зүйл хийхийн даваан дээр биеэ татан авч амьсгаадсанаа
- Ундрахаа...энэнээс цааш одоохондоо хэрэггүй. Ингээд зогсоё хэмээн түүнийг түлхлээ. Ундрах гайхан өөдөөс нь зэвүүн харсанаа муу хулчгар хэмээн хэлээд буруу харан хэвтэж, төд удалгүй тэд нойрондоо дийлдэн унтацгаав. Жижгээ унтаж байтал Ундрах түүний хамаг юмыг нь хүйтэн хутгаар сийчин алах гэж хөөж байна, өөрөө цусаа цувуулан түүний гараас мултрах гэж гүйсээр нэг хаалга харагдахаар нь яваад орвол хөргөгчин дотор орчихсон байна гэнэ дагжитлаа чичирсэн ч нүд нь улаанаараа эргэлдэн ам нь цус болсон Ундрахаас айхын эрхэнд өвдөгөө тэврэн чичирч сууж байна хэмээн зүүдлээд цочин сэрвэл хамаг цус нь эгээтэй л царцчихсангүй.
Тэрээр нүдээ нээтэл Ундрах хүв хүйтэн урт хумстай гараараа түүний биеийг илбэн, өөдөөс нь цог мэт очтон гэрэлтэх нүд нь цусгүй мэт цонхийсон цагаан царайг нь улам тодотгож нүүрэн дээр нь туссан сарны гэрэлд аймшигтай харагдаж байлаа. Тэрээр юу ч хэлэлгүй яг л цус хараад улайрсан чоно шиг түүний энд тэндээс махнаас нь тасдаж авч байгаа мэт өвтгөн хазаж байв. Үүнийг хараад Жижгээ орилох гэсэн боловч амнаас нь нэг ч авиа гарсангүй, дэмий л чичрэн зүүд байгаасай, би зүүдэлж байна хэмээн амандаа шивнэн, хий л тарна унших гэсэн боловч толгойд нь орж ирэхгүй зовооно. Тийнхүү хэр хугацаа өнгөрсөнийг ч мэдэхгүй нэг мэдэхнээ унтчихсан байв. Өглөө нүүрэн дээр нь нар хурцаар ээхэд сая нэг юм сэрлээ. Нүдээ нээнгүүтээ амьд байгаадаа, зүүд байсанд баярлан Ундрахыг хартал тэрээр байсангүй. Арай хэмээн бодохын сацуу ар нуруугаар нь хүйт даан өндийх гэсэн боловч биеэ даахгүй байв. Түүний бүх эд эрхтэн тэсэхүйеэ бэрх өвдөж байлаа. Тэгтэл ч Ундрах орж ирээд
- Ямар их унтдаг юм бэ, за найз нь явлаа хэмээгээд духан дээр нь үнсээд гарав. Жижгээ жаахан тайвшираад өчигдөрийн уусан пивонд ингэж байгаа юм байх даа, нөгөө шартана гээч нь юм болов уу хэмээн бодоод тэсэхүйе ээ өвдөж байсан ч арайхийн өндийн нойрмоглон бие засахаар бослоо. Тэрээр шээх гэтэл яг л туйпуу зүүсэн мэт өвдөөд шээж чадахгүй байхаар нь сая дош харвал түүний эрхтэнг авах юмгүй битүү хумсаар маажин арьсыг нь хуулан махыг нь гарган цус нөжтэй нь хольчихсон байх нь тэр. Тэрээр урд шөнийн зүүдээ гэнэт санан том тольны өмнө очин харвал түүний өөдөөс сийчигдсэн бие, өм өм зулгаран мах нь гарсан арьс, яг л араатанд амьдаараа бариулсан мэт бие харагдахад айж цочсондоо дэмийрэн, урд шөнийн зүүд, өнөөх аймшигт хүүхний дүр бүгд холилдон яаж байгаа нь мэдэгдэхгүй ухаан нь орж гаран тэр гэрээр нэг орилж гүйсээр гарах гарц хайн амь нь тэмцэнэ. Ундрах араас нь муухай инээн түүнийг гүйцээхээр хөөж байгаа мэт санагдан нүдэнд нь хий юм харагдан замдаа тааралдсанаа өшигчин унан тусан бүдичсээр арайхийн нэг хаалга олон түүгээр гаран хамаг хүчээ шавхан үсэрлээ.
Ганц нэг хүн өглөөний наранд хүүхдээ салхилуулан, хөгшид дасгал хийн сууж байтал тэд бүхний зүрхийг зүсэм муухай орилсоор нэг нүцгэн залуу тагтнаас үсрэн унахдаа хэнийх нь хэзээ ууж байгаад яагаад хагалаад хаячихсан нь мэдэхгүй архины хагархай шилнүүд дээр үхэтхийн унах нь тэр. Тэнд байсан бүх хүмүүс орилолдон хүүхдүүдээ аван бушуухан холбож энд тэнд халаглан бурхан минь хэмээн орилолдох эх адаг нь мэдэгдэхгүй юм болов.
Цагдаа, түргэн тусламжийнхан ч ирэв. Хачирхалтай нь цагдаагынхан энэ залуугын биенээс нэг ч эд мөрийн баримт, бүр хурууны хээ ч олсонгүй. Гайхаш тасран эцэст нь амиа хорлосон гэсэн дүгнэлтэнд хүрэв.
Нанжид өдөр өдрөөр өөрчлөгдөн буй охиноо ажсаар л...Ундрах их хурц, дээрээс нь их зальжин болсон мэт. Нэг шөнө унтаж байтал бага охин Учралт нь хар даран орилох сонсдов. Яарсаар өрөөнд нь гүйн ортол Ундрах орных нь толгой тушаа зогсчихсон гараас нь хөтөлж байгаа харагдана. Эх хүнийхээ совинд хөтлөгдөн бушуухан бага охиноо тэврэн авч Ундрахыг түлхтэл тэрээр нэг л сонин харсанаа юу ч хэлэлгүй өрөөнөөс гарч төд удалгүй хаалга тасхийн хаагдах сонсогдлоо. Энэ үед нөхөр нь ажлаар гадагшаа явчихсан эзгүй байсан тул тэрээр Ундрахын хойноос гарч амжсангүй.
Маргааш нь ч Ундрах ирсэнгүй. Нанжид найзд уруу нь утасдах гэсэн боловч үнэндээ өнөөдрийг хүртэл охиндоо нэг ч дотнын найз байхгүйг санан дэмий л цагаа харан утас сахин өнжлөө. Орой нь Ундрах их л баясгалантай юу ч болоогүй юм шиг орж ирсэн болохоор муу охиноо дэмий балай зүйл бодож хий хардаж сэрдэж байж гомдоочихвий гээд тэгэсгээд өнгөрлөө. Өдөр хоногууд ээлжилдэгээрээ солигдсоор Ундрах нэг залуутай үерхэж тэрэнтэйгээ суух дээрээ тулан эцэг эхтэйгээ танилцуулав. Нүдэнд хүйтэн, цаанаа л унхиагүй байрын тэр залууг эцэг эх нь нэг их таалаагүй ч Ундрах тэгвэл амиа хорлоно хэмээн багахан шуугиан дэгдээсний улмаас сая нэг зөвшөөрүүлэв. Өнчин өрөөсөн ганцаараа, нилээн балгачихдаг байрын, тодорхой эрхэлсэн ажилгүй тэр залуугын юунд болсоныг үнэндээ гайхаад гайхаад олсонгүй. Хурим найр ч гээд сүртэй юм хийсэнгүй хамаатан саднаа цайлсан болоод л нэг гэртээ оров. Ундрах ятгасаар далан давхарын тэнд хашаа байшин аван тусдаа гарлаа. Өөр газар аваач хэмээн хичнээн хэлсэн ч гайхалтай нь Ундрах гэрийнхэнийгээ хүртэл өөрийнхөө үгэнд оруулж чадаж байв. Тэр хоёр тусдаа гараад нэг их гэрээрээ үзэгдсэнгүй, хүний эх л болсон хойно Нанжид санаа нь зовон жаал жуул идэх юм хэдэн төгрөгтэй өгөөд Учралтыг эгчийгээ ямархуу байгааг үзээд ир, яаж болгож байдаг байнаа гээд гайгүй сайн захин явуулав. Ингэж явуулахдаа хөөрхий эх хожмоо ямар их уй амсахаа мэдсэнгүй.
Учралт ч гэсэн эгчийгээ санаж байсан болохоор уулзахын мөн болон гэрт нь баяртай нь аргагүй яарсаар очлоо. Хүрээд очвол хүргэн ах нь ганцаараа байв. Тэрээр хүргэн ахыгаа хараад таньсангүй. Түүний ил хэсэг нь нилдээ шарх сорви болж, ухаан санаа нь ч орон гаран болсон мэт. Өөдөөс нь айсан нүдээр хараад, нэг бол инээгээд юу хэлж байгаа нь ойлгогдохгүй, Учралт угаасаа ийм өвчтэй байсан юм биш байгаа даа, арай эгчийг минь янз бүр болгочихоод хэмээн бодсон ч юу ч хэлэлгүй мэдээгүй царайлан авчирсан хоол хүнсээ тавьчихаад баяртай хэмээгээд гэрээс гарав. Уг нь хоноод явна гэж байсан ч эгчийг минь гэх бодол төрөн, дээрээс нь хаа сайгүй харагдах шарилын хөшөөнөөс жаахан бэргэшин бас юунд ч татагдсан юм бүү мэд үүдний пинд нь нуугдан эгчийгээ хүлээхээр шийдлээ. Үе үе энд тэнд нохой боорлон хуцалдана. Сартай саруулхан шөнө байсан хэдий ч айсан хүнд аргал хөдлөнө гэгчээр дэргэд нь ямар нэгэн юм сар сархийн сэвэлзэн чимээ гарах бүрт цочин, аль нэг булшнаас нь кинон дээр үзэж байсан шиг үхсэн хүн гараад ирэх юм шиг санагдахад биеэ хураан амьсгалаа хүртэл түгжин яах гэж энд хүлээсэнээ гайхан ядан сууна. Гэтэл ч хэр хугацаа өнгөрсөнийг мэдэхгүй хэдийгээр зуны сайхан шөнө байсан ч жиндэж даарч эхлэв. Тэрээр хүлээж ядаад нэг мэдэхнээ зүүрмэглэчихсэн байв.
Хэдий хэр хугацаа өнгөрсөнийг бүү мэд дааран сэртэл эгчийнх нь гэрийн хөшиг нээлттэй байшин доторх бүх юм ил харагдаж байх нь тэр. Учралт босч биеийнхээ чилээг гаргачихаад эгчийгээ ирсэн болов уу хэмээн сэмээрхэн тандан цонхоор харсанаа айсандаа хөдөлж ч чадахгүй болсон байлаа. Ундрахын үс нь сэгсийн чармай шалдан, хүргэн ах нь ч гэсэн чармай шалдан харагдана. Тэр хоёр дөнгөж хөдөөлүүлээд удаагүй бололтой нэгэн хүний цогцсыг хөл гараар нь эвдэн дотор эрхтэнийг гаргаж байв. Хүргэн ах нь өөдөөс нь харж инээхээс өөрийг үл хийнэ. Эгч нь түүний эгч биш болжээ. Тэрээр нөхрөө хүзүүдэн үнсэж байснаа гэнэт нөгөөх нь өвдсөндөө Ундрахыг хүчтэй түлхсэн боловч дийлсэнгүй. Тэгтэл Ундрах муухай инээснээ өөрөө холдохуйд завьжийг нь даган хүрэн улаан цус урсаж харин хүргэн ахынх нь уруул сэтэрсэн харагдана. Энэ бүхнийг хараад Учралт тэсэлгүй дуун алдчихав. Ундрах гадаа хүн орилох чимээнээр гартаа тааралдсанаа нөмрөглөн гарч ирээд дүүгээ байгаа ч мэдэж байгаа юм байхгүй үсдэж чирсээр гэрт оруулж ирээд сандал дээр хүлэн суулгав. Учралт айсандаа доошоо шээс алдан дэмий ам нь ангалзан эгчээ би дүү чинь байна...Учралт чинь байна гэж хэлмээр байвч хоолойг нь даван нэг ч үг гарсангүй. Ундрах нүд нь улаанаар эргэлдэн ам нь ангалзан өөдөөс нь ширтсэнээ Учралтын хүзүүнд хамраа наан удаан гэгч нь үнэрлэлээ. Тэрээр улам цаашлан Учралтын хувцасыг нь тайлан жижигхэн цагаан цээжийг нь хумсаараа маажин гарч байгаа ухаа ягаан цусыг нь хэлээрэй долоон тэгэх мөртөө хумсаа улам гүн шигтгэнэ. Ундрах өвдсөндөө дэмий л эгчээ болиоч дээ, битгий л дээ гэж хүлээтэй сандалтайгаа тийчлэх аж. Ундрах түүнийг сонсож байгаа ч шинж алга дүүгийнхээ жижигхэн боловч хатуу хоёр хөхийг нь үнсэж байснаа нэгээс нь хазаад авав. Учралт тэнхээ мэдэн чарлатал Ундрах ч тачигнатал хөхөрсөнөө үхэтхийн унах нь тэр. Ухаан нь балартсан нүдээр Учралт юу болж буйг арай ядан салган харвал ээж нь гартаа сүх барьчихсан зогсч байв.
Нанжид Учралтыг явуулчихаад гайгүй байснаа цаг оройтох тусам яагаад ч юм гэгэлзээд нэг л болж өгөхгүй байв. Цаг харвал нилээн орой болж, гадаа ч гэгээ тасраад ирэв. Гар утас уруу нь залгатал холбогдох боломжгүй гэнэ. Тэрээр гэртээ тогтож ядан байснаа нэг л муу совин татан яаравчлан хувцаслаад гэрээс гарлаа. Тэрээр эх хүнийхээ совингоор охиндоо муу юм болох гээд байгааг мэдрээд байх шиг. Зуслан гарсан байсныг ч хэлэх үү, арайхийн нэг замын унаа олон яарсаар Ундрахынд иртэл хашааных нь хаалга түгжээтэй байх аж. Тэрээр ухаан жолоогүй үүдийг нь балбатал ашгүй хүргэн нь ирж хаалга тайлав. Тэрээр цусандаа хутгалдаж, уруул нь сэтэрсэн хүргэнээ сарны гэрэлд муухан хараад сайн ялгаж анзаарсангүй. Харин цонхны цаанаас болж буй бүхнийг хараад шууд орох гэснээ сарны гэрэлд гялтагнах сүхийг юуг нь мэдэхгүй аван ороод өөрийн охин биш болон амилсан чөтгөр шүглэсэн тэр эмийг хамаг тэнхээгээрээ сүхээ өргөж байгаад буулгатал дагзан дундуур нь тас авах нь тэр. Ундрах ч муухай инээсэн чигтээ газар үхэтхийн унаж Нанжид сульдсан гараараа Учралт дээр очин хүлээсийг нь тайлав. Тэгтэл ч гаднаас цагдаагынхан ороод ирэв. Учралт ухаан алдан эмнэлэгт хүргэгдэж Нанжид цагдаагынханд баривчлагдан гавлуулж, хүргэн хүүгийн галзуу нь хөдөлж галзуугын эмнэлэгт хүргэгдлээ.
Баясаа гасалсан хэдий ч эцэг нь юм болохоороо Ундрахыг хөдөөлүүлэх ажлыг ганцаараа хийлээ. Ундрахыг өнгөрсөнөөс хойш 49.н хоногынх нь өмнөхөн Нанжидыг суллаж, Учралт ч эмнэлэгээс гаран дөчин есөн хоногийг нь өнгөрөөгөөд эндээс нүүе хэмээн шийдэв. Маргааш талийгаачийн 49 хоног...
Сүхбат баянхошууны тэнд хүн буулгачихаад буцахдаа хоосон хэмээн жаахан гонсгор явтал далан давхарын тэнд нэг тун дажгүй хүүхэн зам дагууд нь гар өргөх нь тэр. Сүхбатын баярласан гэж бушуухан зогсон хүүхнийг суулгатал тэрээр нэг том цүнх барьсаар орж ирж суугаад очих хаягаа хэлж өглөө. Сүхбат залуу хүн юм болохоор яриа өдөх санаатай хэд хэдэн юм асуусан ч тэрээр өөр юу ч нэмж дуугарсангүй. Царайг нь дахиж харчих санаатай толиндоо хартал бас л харагдахгүй байв. Гайхан эргээд харвал өөдөөс нь инээмсэглэн сууж л байв. Тэд явсаар хэлсэн хаяган дээр нь ирвэл өнөөх хүүхэн
- Би энд тэдэн тоотоос ороод айлаас юм аваад гараад ирье, цүнхээ үлдээчихье гээд ялдам нь аргагүй инээмсэглэв. Сүхбат ч хурдлаарай гээд нэг ч их юм бодсонгүй. Хүлээгээд байдаг хүүхэн гарч ирэхгүй нилээн удлаа. Гайхан цүнхийг нь барин хэлсэн тоотод нь очвол хаалга нь онгорхой байна. Хаалгыг нь болгоомжтой түлхэн орвол уй гашуу болсон бололтой. Нанжид хүүг том өрөөнд орохыг хүслээ. Сүхбат ч дотороо баларсан юм гадаа хүлээж л байдаг байж хэмээн бодохын сацуу талийгаачийн хөрөг уруу харвал сая түүний машинд сууж ирсэн өнөөх хүүхэн байх нь тэр......
Төгсөв.
Блогоор минь зочилж өөр олон сонирхолтой өгүүллэн уншина уу. Баярлалаа: http://boljmor.blog.banjig.net/
(
Сэтгэгдэл бичих? |
Өгүүллэг |
Оноо: 5/1 |
Өгүүллэг )
Манай сайт танд таалагдаж байвал LIKE хийгээрэй. Танд баярлалаа.
|
|
|
|
 |
Санал асуулга |
 |
|
Та манай гишүүн болохыг хүсвэл энд дарна уу.
t
Одоо онлайнд 229 зочин 0 гишүүн байна.
|
|
|
 |
 |
Агуулга |
 |
|
| Бямба, 2024.03.30 | | · | Лха Отхан : ЗАМЫН ТУХАЙ ШҮЛЭГ |
| Даваа, 2024.03.04 | | · | Б.Явуухулан: Сонин сурвалжлагчид ярьсан нь |
| Пүрэв, 2024.01.25 | | · | Г.Мөнхтулга : ХАЙР |
| · | Г.Мөнхтулга : ТҮҮНД |
| Пүрэв, 2023.12.21 | | · | Г.Мөнхтулга : ХОТЫН ШӨНӨ |
| · | Г.Мөнхтулга : ЧАМД |
| Мягмар, 2023.12.12 | | · | Долгорын Цэнджав : ТАМГА |
| Мягмар, 2023.12.05 | | · | Г.Мөнхтулга : Зүүд |
| · | Г.Мөнхтулга : ХЭДЭН ҮГ |
| · | Г.Мөнхтулга : ДҮРСГҮЙ БОДОЛ |
| · | Г.Мөнхтулга : БҮСГҮЙ ЧИ НАМАЙГ ХҮЛЭЭДЭГ ҮҮ |
| · | Г.Мөнхтулга : БИ ХИЙСЭЖ БУЙ НАВЧ |
| Даваа, 2023.11.27 | | · | С.Начин : Уучлалын шүлэг |
| Пүрэв, 2023.10.19 | | · | А.Эрдэнэ-Очир : АЯЛАГХАН ЗАЛУУ НАС МИНЬ |
| · | Ц.Доржсэмбэ: ЧИНИЙ САЙХАН ГАРЫН ХҮЙТЭН |
| · | Ц.Доржсэмбэ: ЦАС БОРОО |
| Лхагва, 2023.10.18 | | · | Т.Дарханхөвсгөл : Үхэр огдой |
| · | Б.Явуухулан НҮҮДЭЛЧНИЙ НАМАР |
| · | А.Эрдэнэ-Очир : Тунгалаг гунигийн улирал |
| · | Ц.Доржсэмбэ : НАМАЙГ ХАРСАН НҮД |
| · | С.Ууганбаяр : НАМАРТ БИ ДУРГҮЙ |
| · | Т.Дарханхөвсгөл : Бидний намар |
| · | А.Сүглэгмаа : Навчисын шуурганаар |
| · | Ц.АВИРМЭД : ТЭР НАМАР |
| · | Д.Бямбажав : НАМАР |
| Ням, 2015.10.25 | | · | Зундуйн Дорж |
| Бямба, 2023.10.14 | | · | Зундуйн ДОРЖ : Өглөө болгон эрт босч |
| · | Батсайхан Баттөгс : Миний нутгийн намар |
| Мягмар, 2023.09.12 | | · | Ц.Бавуудорж : МЭДРЭМЖИЙН ТУХАЙ ШҮЛЭГ |
| · | Ц.Бавуудорж : ИТГЭЛ |
| · | Ц.Бавуудорж : ТОМЪЁО |
| · | Ц.Бавуудорж : НАМРЫН ӨВСӨН ДУНД |
| · | Ю.БАЯН-ОЧИР : МАШИН |
| · | Ю.БАЯН-ОЧИР : ЦЭН ТОГОРУУ |
| · | Ю.БАЯН-ОЧИР : ЖАРГАЛ НЬ ТЭР |
| · | Ю.БАЯН-ОЧИР : ӨНӨӨДӨР |
| · | Ю.БАЯН-ОЧИР : Миний ертөнц |
| · | Ю.БАЯН-ОЧИР : ӨМГӨӨЛХҮЙ |
| · | Ю.Баян-очир : Мод |
| Мягмар, 2023.08.22 | | · | Б.Болормаа : Намайг явсны маргааш |
Та сараа сонгоно уу
 |
|
|
|
 |
|
Facebook 
Twitter 
