Миний гарын алганаас ч том навчис хацар алгадан яг л бороо шиг шаагин унасаар. Урьд нь би навч ийм ширүүн унадгийг мэдээгүй байсан уу, эсвэл өнөөдөр өглөөний жиндүүхэн салхинд тэр навчис бээрсэндээ бөөн бөөнөөрөө унасан уу.
Унаж байгаа навчисын дор уйлаад л, нулимсаа арчаад л алхаад байлаа.
Үнэндээ дан савхин хүрэмтэйдээ салхинд жиндэж даарсангүй. Өглөө босоод зүрх шимшрүүлж, сэтгэл хоосруулсан тэр гунигт зурвасыг хүлээн авсандаа хамгийн их даарч явлаа.
2009 онд би гуравдугаар курсын оюутан байхдаа "Цог" сэтгүүл дээр дадлага хийлээ. Үнэндээ бол улиралд нэг гардаг сэтгүүлийн дадлага гэж юу байхав, юм шивнэ, эсвэл зума тоглонгоо ах эгч нарын ам чагнана, үе үе архи кофе хоёрт гүйсээр тэндхийн дэлгүүрийн худалдагч бүүр таньдаг болчихсон ямар сайндаа "Хүүхээд чи их уух юм аа тээ"гэж байхав дээ. Цэнд-Аюуш гэж нэг том амьтан адилхан нэг ангийнх байж бас энийг ингэ, тэрийг тэг гэж "даргална". Цэнд-Аюуш, Л.Хасар ах, Л.Ганзул ах гурав тэр үед "Цог" сэтгүүлд ажилладаг байсан юм.

Нэг өдөр гаднаас үстэй дээлтэй, нэг ташаандаа дурангаа, нөгөө ташаандаа ширэн цүнх үүрсэн хурган малгайтай хүн орж ирлээ. Ах нь Дундговиос ирсэн хөдөөний хүн, мөд буцна гээд цэцэн цэлмэг тод хурц яриагаарай ам ангайтал "булж" байгаад "хүүе тэр ноднингийн "Болор цом"-д шүлэг уншдаг Бандийн Болормаа чинь Увсыынх бил үү, "...Намайг явсны маргааш, намар болчихож гэнэлээ, би зун байж" гээд гүй мөн айхтар мэдрэмжтэй хэлсэн шүү" гэж байна. Би ч яасан тэвчээргүй, тогтворгүй байсан юм.
Тээр тэнд байгаа компьюторынхоо цаанаас өндийж "биш, Баян-Өлгийнх" гэдэг байгаа.
Хасар ах , Зул ах хоёр инээдээ барьж ядан тонгойгоод хөхрөлдөж байна. Ингэж би Осоржин гэдэг тэр эгэл хэрнээ эгэл биш хүнтэй танилцсан юм. Тэгэхэд ах минь "энэ жил хөдөөнөөс Уранцэцэг, Саранчимэг гээд хоёр охин ирнэ, ай даа бас л мэдрэмжтэй шүү, тэр хоёрыг би чамд танилцуулж өгнө, чи л цаад хоёртоо ойрхон байгаарай" гэж захиж билээ.
Урнаа, Сараа хоёр ч оюутан болоод ирсэн, яруу найргийн наадамд шүлэг уншиж байхад нь очиж сонсон наадмын дараа танилцаж билээ.
Үе үе л Урнаагаар миний анхны номыг нэхүүлнэ.
Би гэдэг залхуу завгүй хоёрын дундах амьтан Зохиолчдын хороон дээрээс ганц номоо аваад явуулчихаж чадахгүй байсаар "би өөрөө олоод авчихсан, их үнэтэй хүн шүү та" гэсээр нэг өдөр уулзалдлаа. Урьд өдөр нь Аюуш надад "за чи Осоржин ахад алуулсаан, чамайг ална гэж байналээ, хулхи охиныг олохдоо л олж номыг нь авна гээд сураглаад явж байналээ, гоё хүн шүү тээ" гэж хэсэг "сүрдүүлээд" явсан.
Наашаа явахын өмнө гадаад явах гэж байгаагаа хэлтэл ах минь хүүгээ бас, Уранцэцгийгээ дагуулчихсан нэг буйдхан кафед ирж билээ. "Ах нь залуу байхдаа Германд сурахаар очиж байсан,, Хэй Гитлер гэж л мэндэлнэ шүү" гээд л ярина. Маш хурц гялалзсан нүдтэй хүн сэн.
Тэгээд аян замыг минь ерөөж билэгтэй сайхан үг бичин Гочоогийн Бадам гэдэг яруу найрагчын шижигнэсэн шүлэгтэй хоёр сайхан ном бэлэглэсэн юм.
Тэр хоёр ном л надад эх орон, элгэн нутгаа санахад харийн газар хань болсоор. ..Сайхан хүний өгсөн, сайн ном хүнд ямар их хань болдог юм бэ.
Нэг л өдөр бурхан ингээд, ингээд л буцаагаад авчих байсан юм бол яагаад "ах нь чамайг ирэхэд хэдэн шүлгээ хавтаслаад хүлээж байна" гэж итгэл дүүрэн хэлүүлдэг юм бэ.
Нээрээ л шүлгийн номоо гаргаад хүлээж байх юм шиг би утсаар ярихгүй хичнээн удсан юм бэ. Би өчигдөр яах гэж "зураг болно үлдэнэ би, зураг болно үлдэнэ бид..." гэж ёрын шүлэг бичсэн юм бол.

Үг хоолой дээр тээглээд үзэг сөхрөн уналаа.
Сайхан ах минь бурханы оронд төрөх болтугай. Ум ма ни бад ми хум
2012-10-12

Бандийн Болормаа

khongor051.jpg
Хэмжээс: 600x732 129k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 5661

Өглөөний морьд
Хэмжээс: 600x418 150k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 5717

B3-013.JPG
Хэмжээс: 446x600 132k
Сэтгэгдэл: 0
Үзсэн: 6736